Yes Madam

Rozdział 2

- Miałeś być o 4.00... - odpowiedziała ciemnowłosa kobieta z fryzurą spiętą w kok. Mieszała sos ma patelni delektując się jego zapachem.

- Sprawa się przeciągnęła, Pani — powiedział ulegle, podsuwając się trochę bliżej niej — Błagam o wybaczenie — dotknął czołem podłogi, wypinając się z gracją.

- Ostatnio coraz częściej te sprawy się przedłużają — odparła, po czym położyła dłoń na włosach mężczyzny — Jak było?

- Ciężej mi się myśli z Pani umileniami dnia - uśmiechnął się i delikatnie wtulił do ręki.

- Czyżbyś dał po sobie coś poznać? - uniosła brew z rozbawieniem.

- Oczywiście, że nie Pani. Ale jednak ciężej mi się z nimi funkcjonuje i skupia, chociaż nie narzekam. Czuję dzięki temu Pani obecność koło siebie — przymknął oczy, ocierając się o jej biodro.

- To wiem — skinęła głową — Wykąp się i przebierz. W garniturze może Ci być... Niewygodnie — zaśmiała się — Obiad będzie za kilkanaście minut — dodała — Możesz wyjąć zatyczkę.

- W co mam się przebrać Pani? - zapytał, wycofując się na kolanach.

- Możesz się w ogóle nie ubierać — powiedziała, delikatnie przesuwając palcami po jego kosmykach.

- Dobrze Pani — jego oddech przyspieszył niezauważalnie, po czym wymknął się z pomieszczenia.

- Radzę Ci, by nie zajęło Ci to więcej niż 10 minut — zaznaczyła jeszcze kobieta.

- Oczywiście moja Pani — odkrzyknął sprawnie i szybko się przygotowując. Został jedynie w cienkiej obroży, którą normalnie ukrywał pod kołnierzem. Z lekko wilgotnymi włosami wkroczył z powrotem do kuchni. Jego penis był już w pełnej gotowości.

Żona mężczyzny tymczasem siedziała na kanapie z odchyloną głową, opierając ją o zagłówek. Jej dłoń zwisała na podłokietniku i to właśnie pod nią wsunął się Walter, klękając z pokorą przy jej nogach.

- A więc... Wszystko potoczyło się, jak należy?

- Wygrałem Pani — przyznał zadowolony z siebie, poruszając głową i sam siebie głaszcząc — Zmiotłem ich z powierzchni ziemi.

- Doprawdy aż tak? - uniosła brew, delikatnie ciągnąć za jego włosy.

- Tak Pani — powiedział, przymykając oczy. Odsłonił ulegle gardło — Nie mógłbym przegrać, mając taką Panią jak ty, ukochana.

- Nie mógłbyś przegrać, będąc jednym z najbardziej cenionych i znanych prawników w mieście... - powiedziała półszeptem.

Mężczyzna zarumienił się na tę pochwałę. Nie był przyzwyczajony do dostawania ich, choć kobieta definitywnie mu ich nie szczędziła.

- Kocham Cię Pani — powiedział jak zawsze rozczulony, gdy tylko Joy dawała mu trochę czułości.

- Wiem Walterze... - powiedział, po czym mocniej pociągnęła go za włosy — Nakryj do stołu i podaj obiad. I nie radzę Ci zapomnieć o parmezanie. Pamiętasz, co się wtedy stało...?

- Tak Pani, pamiętam. Już więcej tak nie zrobię — przypominał sobie sytuację, krzywiąc się mimowolnie.

- No! — ta dość mocno klepnęła go dłonią w pośladek na rozpęd i wskazała dłonią kuchnię.

Nie mogąc się powstrzymać, zaśmiał się krótko, po czym poszedł do kuchni. Nakrył do stołu, dokładnie polerując sztuczce pani. Sobie ułożył talerz na dywaniku obok stołu.