De 5 werelden van wanhoop

Hoofdstuk 12

Hey lieve lezers,
Ik ben lang niet meer online geweest, dus hier ben ik!!!!! Willen jullie ook ff leuke comments schrijven want die heb ik echt gemist.
X Lotte 💜

Het schip schommelde steeds maar heen en weer. Ik werd er echt kotsmisselijk van. Opeens kwam Jochem mijn kant op {ik hoor dat altijd door die krakende trap}. 'Kom!' Zei hij kortaf. Ik wees naar mijn celdeur. 'Oja helemaal vergeten' en hij haalde de sleutel tevoorschijn. Hij zag mijn vragende gezicht. 'Ik heb aan de heer gevraagd of je op het dek mag kijken omdat je er zo slecht uitziet, geen belediging hoor maar je lijkt wel zeeziek' lachte hij. 'Niet grappig Jochem!' En ik liep alvast vooruit.

Langzaam liep ik de trap op en een heldere nacht kwam tevoorschijn. Ik bleef maar naar boven kijken en opeens pakte Jochem me vast. 'Kijk je uit waar je loopt!' Lachte hij. Snel draaide ik zijn kant op. Alle mannen op het dek keken verbaast, alsof het raar was dat een vrouwelijke gevangene zomaar vrij rond mocht lopen.

Opeens veranderde de stemming. Die rustige sfeer werd een soort angstige stilte. 'We naderen de angstgrotten. Focus je op jezelf en niet op de hallucinatie beelden oké?' Jochem tikte me aan. 'Oké!' Zei hij nu wat dringender. 'O, ja is goed'. Zei ik angstig. Mijn gedachten bleven nog steeds hangen bij het woord "hallucinatie beelden".

Langzaam voerde we richting de rijk versierde grot. Al die stoere vechtersbazen leken nu wel meisjes.

De grotten waren versierd met kristallen, diamanten, robijnen en je hoorde een prachtig gezang. Opeens hoorde ik mijn naam.
'Abby!' Hoorde ik fluisterend. 'Abby!' Nu nog een keer. 'Abby! Kijk eens hier! Ja hiero!' Ik draaide me om. Opeens stond mijn vader daar. 'Papa! Papa bbben jij ddat echt?' Zei ik stotterend. 'Ja lieverd, honderd procent' zei hij. De tranen rolde over mijn wangen. Ik omhelsde hem. Het voelde zo vertrouwd en echt. 'Lieverd ga met me mee, naar huis.' Ik liep steeds meer in de richting van pap. Plotseling hoorde ik weer mijn naam. Ik zag Mearon!

Daar stond hij dan een paar meter van me af. Ik liep regelrecht naar hem toe alsof ik was gehypnotiseerd. Ik liet me in zijn armen storten. En kuste hem. Opeens stopte Mearon. Hij pakte mijn hand en trok me mee. Steeds dichter bij de zee. Dwong me aan te kijken. Het leek zo echt.

Opeens hoorde ik iemand schreeuwen. Het was Alfa, een van de medewerkers op het schip, hij schreeuwde om hulp. Het enige wat ik zag was een eng wezen die aan zijn armen trok en hem mee sleurde de diepe zee in. Mearon pakte mijn kin en draaide hem in zijn richting. Ik was weer gehypnotiseerd.

Maar toen voelde ik dat iemand aan mijn middel trok. Het was Jochem. 'Abigail ga weg! Het is niet wat je denk dat het is! Abigail!' Hij bleef trekken. 'Jochem laat los! Dit is echt' ik trapte hem en verzette me hevig. Totdat Jochem mijn armen losrukte en hij mij dwong hem aan te kijken. Ik rukte mijn hoofd los en keek naar waar Mearon stond. Hij was weg. Mijn grootste angst dat hij zou verdwijnen.

Ik barste in tranen uit. Ik klampte me vast aan Jochem. In de angst dat ik hem ook zou verliezen. Daar stonden we een tijdje. Totdat de bemanning weer tot bedaren was gekomen. En Jochem me meenam naar mijn cel.