De 5 werelden van wanhoop

Hoofdstuk 7

Ik werd langzaam wakker door een fel licht. Ik vertikte het om mijn ogen open te doen want ik was bang wat er zou komen.

'Is ze dood Jonathan?' Vroeg een lage stem. 'Tuurlijk niet je ziet haar toch ademen' zei die man die blijkbaar Jonathan heette. Ik deed voorzichtig een oog open en bekeek de omgeving. We zaten nog steeds in een boot en ik lag nogal ongemakkelijk op een jutezak. Maar wat me het meeste raakte was dat Maeron dood was. Er rolde zachtjes een traan over mijn wang. 'Maeron was dood accepteer het maar Abigail' zei ik in mijn hoofd.

Blijkbaar zag zo'n man dat en hij riep de rest. Ik deed mijn ogen stijf op elkaar. 'Jongens ze is wakker!' Zei hij. Meteen hoorde ik gestommel. 'Ze is helemaal niet wakker Mees!' Riep een andere man boos. 'Misschien wel' zei Jonathan. Ik herkende zijn stem uit duizenden.

Ik voelde een pijnlijke steek in mijn zij. Ze waren me aan het schoppen! Eentje tegen mijn hoofd de ander in mijn maag. Maar de ergste was dat iemand me aan mijn haren overeind trok en me in mijn gezicht sloeg. Ik was zo woedend dat ik die persoon zo hard in zijn gezicht sloeg dat mijn vuist er pijn van deed. Zijn greep verslapte en hij liet me vallen. 'Ze is inderdaad wakker Mees' lachte de mannen. Ik had blijkbaar Mees knock-out geslagen.

Er kwamen weer een stuk of drie mannen naar me toe gelopen ik probeerde weg te rennen maar iemand had al mijn haren te pakken. 'Laat me los! Stelletje' ik kon mijn zin niet afmaken want er werd een hand voor mijn mond gedaan en ze namen me mee naar de diepste kamers van het schip. Ik beet de man zo hard dat ik bloed proefde. Hij schreeuwde het uit en hij gaf me een flinke klap in mijn gezicht. 'Rot meid' mompelde hij in zijn baard.

We kwamen bij het diepste puntje van het schip en hij gooide me in een kamer. 'Vanaf nu ga je luisteren!' Commandeerde hij. Ik wende mijn blik af. Hij pakte mijn kin en hij keek me aan. 'Begrepen!' Riep hij. Ik negeerde hem. 'Begrepen!' Herhaalde hij en hij trapte in mijn maag. Ik ging kokhalzen en ik probeerde los te komen uit zijn greep. 'Begrepen! Dit is de laatste keer dat ik het zeg!' Zei hij nu echt woedend 'Ja' mompelde ik. 'Goed zo en hij spuugde in mijn gezicht en liet me ruw vallen. Ik hoorde hem de deur op slot doen.

Ik hield me lang sterk maar dit was echt het hoogtepunt. Ik greep naar mijn maag en ik begon te huilen. Het leek wel of ik niet kon ophouden. Ik miste Liz, mijn vader, mijn wereld en natuurlijk mijn liefste Maeron. Ik hield het niet lang meer vol. 'Ik zou nog liever dood willen gaan!' Schreeuwde ik. Daarna kwam er een jammerend gehuil uit me.

Langzaam ging ik liggen. Mijn kleren waren nog nat van de zee en ik begon te rillen. Langzaam viel ik in een droomloze slaap en was bang wat ze morgen gingen doen.