Tylko mój sąsiad

Rozdział 24

Trochę mnie poniosło z tym rozdziałem i jest dość długi, ale nie dzieliłam go ze względu na to, że i tak musieliście trochę na niego czekać. 

 Miłego! :D

– Zabije mnie – zaatakowała mnie z pretensją Julia, kiedy zakończyłam rozmowę.

Spojrzałam na nią z zmarszczonymi brwiami.

– Dlaczego miałby?

– Bo wszystko ci powiedziałam.

Założyłam ręce pod piersiami i spojrzałam na nią twardo.

– Nie zrobi tego, bo najpierw będzie musiał porozmawiać ze mną, a ja całą tą sytuację wezmę na siebie, więc nie masz się o co martwić.

Spojrzała na mnie jakoś dziwnie, zerknęła na swojego narzeczonego, który i tak nie ogarniał sytuacji, a następnie znów skupiła się na mnie,

– Co jest z tobą nie tak? – zapytała w końcu. – Po tym co ci powiedziałam...

– Po prostu jestem głupia – powiedziałam szczerze wstając gwałtownie, ale z godnością. – Dziękuję, że mi to wszystko powiedziałaś – powiedziałam, poprawiając sobie ubrania. – Pójdę już. Muszę załatwić jeszcze jedną rzecz nim dojdzie do spotkania.

– Na pewno chcesz zostać z nim sama? – zapytała również wstając, a za nią jej narzeczony.

– Tak – powiedziałam pewnie. – Nie boję się swojego chłopaka. Zresztą czy to nie idealna sytuacja by sprawdzić czy rzeczywiście możemy być razem?

Zacisnęła mocno usta, ale nic nie powiedziała. Z niezidentyfikowanym spojrzeniem odprowadziła mnie do wyjścia.

– Trzymaj się – rzuciła tylko nim wyszłam. – I... – zawahała się – napisz do mnie jak będzie po wszystkim. Chciałabym żebyśmy my wszyscy byli po prostu szczęśliwi. Ty, Maks i Aleks.

– Postaram się o to. – Uśmiechnęłam się do niej pięknie. – Właśnie do tego dążę.

Wyszłam z jej mieszkania i jeszcze będąc na klatce, zadzwoniłam do osoby, która prawdopodobnie część prawdy znała.

Zadzwoniłam do własnego ojca, zachodząc w głowę jak to możliwe, że mógł to wszystko wiedzieć i nie zrobić żadnej sceny obrony swojej jedynej córeczki przed takim potencjalnym zięciem. Przecież mój ojciec odganiał w liceum wszystkich facetów kręcących się wokół mnie oprócz Karola.

Odebrał po trzecim sygnale, niezadowolony że obudziłam go z drzemki. Jednak miałam gdzieś jego rutynę. Musiał mi się wytłumaczyć. Teraz, w tym momencie.

– Córko... – zaczął swoim grubym, zaspanym głosem pewnie chcąc mnie opieprzyć, ale nie dałam mu tej możliwości.

– Wiedziałeś, że maks ma problem z agresją? – zapytałam od razu wzburzona.

Chwilę milczał, jakby trawił moje słowa.

– Och, już ci powiedział? – zapytał zaskoczony, na co ja aż stanęłam z wrażenia.

– Co?

– Miał ci powiedzieć na Islandii.

– Co? Zaraz, co? – zapytałam zdezorientowana. Jestem w jakieś ukrytej kamerze. – Jaka Islandia? To wy za moimi plecami planujecie i plotkujecie?

– Cholera, mówiłem mu, że nie jestem najlepszy w dochowaniu tajemnic...

– Tato!

– No co? Myślisz co on robi jak ty śpisz do piętnastej? Na ryby go biorę! Mam córkę co wpada za każdym razem do bagna, to zięcia sobie przynajmniej wyszkolę.