Too fat for you

Hoofdstuk 10

Wat een teleurstelling dit. Ik leg de weegschaal neer op de grond en zucht diep. Wanneer ik opsta zie ik mezelf in de spiegel, het lijkt wel of ik dikker ben dan dat ik hiervoor was. Natuurlijk doe ik dit nog maar een week, maar dit is vreselijk! Hier deed ik het niet voor. Waarom lukt het mij nou niet om een paar kilo af te vallen, en al die andere meiden wel? Het zal wel aan mij liggen. Ik doe iets helemaal verkeerd, maar wat? Ik begin me steeds slechter te voelen.

Vaak als ik een beetje down ben ga ik onder de douche staan. Heerlijk die hete stralen in je rug die je alles laten vergeten. Heel even sluit ik mijn ogen. Al mijn problemen lijken even in het niets op te gaan. Wat een heerlijk gevoel is dit. Ik stap uit de douche en kleed me weer aan.

"Emma, kom eens?" Hoor ik mijn moeder roepen. Ik loop nieuwsgierig naar mijn moeder toe, benieuwd wat ze te vertellen heeft.

"Vanavond gaan wij samen naar de Italiaan. De koelkast is toch zo goed als leeg en wij mogen wel even genieten, toch? Een beetje quality time met mijn dochter kan geen kwaad." Nee, nee, nee! Dit gaat helemaal de verkeerde kant op. "Uhh mam, je weet dat ik niet van Italiaans houd..." Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Italiaans is al jaren mijn lievelingseten. "Nou, daar gaat mijn verassing, misschien moeten we dan toch Chinees gaan halen." Ik moet een beetje grinniken in mezelf. Daar ben ik toch maar goed vanaf gekomen.

"En ik maar denken dat je er zo van hield, vroeger haalde we altijd pizza met je verjaardag." Hoe ga ik dit uitleggen? "Dat zegt niks mam, wist je dat je smaak elk half jaar verandert?"

"We hebben helemaal niks in huis. Dus dan rest ons niks anders dan even naar de supermarkt te gaan." Ik ben verbaasd dat ze ineens zo vrolijk doet. Het kwam net zo goed uit dat ze hele dagen in bed lag en niet op mij lette. Ik moet me er maar bij neer leggen, een keertje avondeten kan geen kwaad. "Oke, maar mag ik dan bepalen wat we eten?" "Tuurlijk, als het maar geen bruine bonen wordt." Zegt ze lachend en ze knipoogt even naar mij.

Waar komt al die energie toch ineens vandaan? Gisteren lag ze nog de hele dag in bed en nu zit ze vol energie. Dit kan toch niet goed zijn?

Als we naar de supermarkt rijden weet ik al precies wat ik wil maken, ik vertel het expres nog niet aan mijn moeder, want die houdt wel van een verassing. Ik maak vanavond spaghetti bolognese. Het ouderwetse recept dat papa vroeger ook altijd gebruikte. Het was elke avond spannend wat er op het menu zou staan, hij kon zo lekker koken en wanneer hij vertelde dat het spaghetti bolognese werd, was het echt een feestje. Mama genoot ook altijd van zijn kookkunsten, dus ik weet zeker dat ze vanavond ook heerlijk zal smullen.

Deze boost had ik wel even nodig na vanochtend. Al die moeite voor niets. Ik moet er gewoon niet meer aan terugdenken en vanavond is de perfecte afleiding.

Heey een iets langer hoofdstuk dit keer, laat me weten wat je er van vond door een vote of comment! Ik vind het soms lastig om over deze eetstoornis te schrijven, omdat het nogal gevoelig ligt bij de meesten.
Ik schrijf dit boek vooral om te laten zien hoe anorexia heel makkelijk, langzamerhand je leven kan binnensluipen, je dan vastpakt en je moeilijk weer kan loslaten. Je moet er tegen vechten. Dit klinkt makkelijker gezegd dan gedaan.
♡Stay strong♡
xxx