Kanlı Yaşlar

9. Bölüm : kanlı eller

( AÇIKLAMA )

Tekrardan merhaba, nasılsınız ? umarım iyisinizdir :) bu bölümün gelmesi çok uzun sürdü farkındayım ama elimde değil bazı şeyleri yoluna katmaya çalışıyorum yazmak için zaman bulamıyorum ama artık daha sıkı yazıcam yazım hataları için şimdiden kusura bakmayın çok uzatmak istemiyorum keyifli okumalar ....

Gizem'in çocukluğundan....

" Lütfen gelme... " Adım seslerini duyabiliyordum , bir insanı adım seslerinden tanıyabilecek kadar korkuyorum o benim rüyalarımdaki korkunç gölge , korkudan adımı unutturan kişi "lütfen bana yaklaşma, dokunma bana ,ne istersen yaparım hiç ses çıkarmam , haraket bile etmem bak ağzımı kapatıyorum...lütfen! " , bu gece ölür müyüm acaba ? keşke ölsem keşke öldürse beni , lütfen öldür beni dayanamıyorum , Allah'ım bana küs müsün ? O yüzden ceza mı veriyorsun ?, "yalvarırım artık vurma , gözümü hissetmiyorum ne olur " bugün benim doğum günümdü ve ben doğum günümde ölmeyi diliyorum...

01/04/2009

" Ölmek istiyorum... Hayır yaşamak istiyorum" .

Hayat bir şekilde hep elimi kolumu bağladı , bana kim olduğumu unutturmamak için ayrı bir çaba sarf ediyor gibi , gözümün içine soka soka sen busun ! Sen Gizem , hayatın terk edilmiş , istenmeyen çocuğu , istenmeyen o kız çocuğusun ,küçük yaşta insanların nefretine maruz kalan ve en sonunda çocukluğuna ihanet edip çocukluğundan nefret eden o kız çocuğu...

Hiç ölmeyi istediniz mi ? Ya da uğraştınız mı ? İlk intihar girişimimi 5 yaşındayken yaptım , 5 yaşındaki bir çocuk artık bedeninden sıkılmıştı onu taşıyamıyordu bedeninden nefret ediyordu 5 yaşındaki bir çocuk kendinden nefret ediyordu , 5 yaşındaki bir çocuk neden intihar etmek istesin ki ?, bir insanı bitiren duygu , nefret duygusudur ve benim nefretim kendimeydi , ölmeyi göze aldım ama yaşamayı hep istedim , sonra babaannem geldi elimden tuttu ellerindeki sıcaklığı hissettim buz gibi ellerimi kalbiyle ısıttı , şimdi o benim için öldü ben ise onun için yaşıyorum , yaşamaya çalışıyorum...

Hayat adil mi ?

9. Bölüm:

Üst kata çıktım , lavabonun kapısı açıktı ama Aral orada değildi , nereye gitmişti ? Hemen banyodan çıktım üst katta sadece benim odam ve boş bir oda vardı , hızlı adımlarla odama yöneldim odanın kapısı aralıktı kapıyı hafif ittirdim kapının hemen önünde Aral duruyordu beni arkasına dönüp bana baktı

" Neden girdin buraya lavaboyumu bulamadın ? " Diye sordum sakince

" Yok hayır buldum , tam aşağı inecekken odanda bir ses duydum , evde yalnız olduğunu düşünüyordum o yüzden geldim penceren açıkmış " dedi Aral , doğru söylüyordu odamın penceresi açıktı ama ben açmamıştım herhalde rüzgardandır

" Anladım " dedim tek kelimeyle ve pencereye yöneldim pencereyi kapatıp arkama döndüm Aral eline kırık kar küremi almıştı

" Evinin her odasında kar küresi var neden ? " Dedi , adımlarımı ona yöneltip yanına gittim

" Ben küçükken kar kürelerini çok severdim " dedim sadece