LUNA (Ara Verildi)

6.Bölüm

Bu hikayeyi sevdim sanırım. Sürekli yazasım geliyor. İyi okumalar, umarım beğenirsiniz.

Bu araya Evrencan Gündüz dinlerken isim düşünüyordum. Evrencan abimizin ismi oradan geldi.

Sonunda eşyalarımı yerleştirmiştim. Yine balkondan etrafı izliyordum elimde sigara ile. Sigaram bitince hemen aşağıya indim. Aşağıda sadece Semih bey vardı. Beni görünce gülümsedi.

"Gel, kızım." yanındaki boşluğa hafifçe vurdu. Yanına gittim oturdum.

"Saçların çok güzel Luna." dedi.

"Yeşile boyamak istiyorum aslında. Uzun süredir pembe sıkıldım." dedim. Gerçekten öyleydi. 2 yıldır sürekli saçlarımın rengini değiştirirdim.

"Yardım etmek isterim sana kızım." dedi Semih bey. Şaşkınlıkla ona döndüm. Ne yani kızmayacak mıydı?

"Çok isterim." dedim gülümseyerek. Aklına bir şey gelmişçesine bana döndü.

"Okulların açılmasına az bir süre kaldı. İstersen seni Doruk'un ve Ege'nin gittiği okula yazdıralım." dedi. Aslında ortam değişikliği iyi gelebilirdi. Sadece kafamı salladım.

"İnci hanım nerede?" dedim.

"Çalışma odasında." dedi. Yanına gitmek istesem de bana hala güvenmiyor olabilirler. Bu yüzden oturmaya devam ettim.

" Herkes nerede bu arada?" dedim.

"Serhat abin işte, Bulut oyun odasında. Savaş abin arkadaşları ile buluşmak için evden çıktı. Barış abin birazdan çıkacak bir seansı varmış. Evrencan abin de işte. Doruk ve Ege de odasında sanırım." dedi Semih bey. Çok fazla çocuğu olmasına rağmen hepsinin ne yaptığını biliyordu. Ahmet Akay'ın sadece bir çocuğu vardı ama hiç ne yaptığımla ilgilenmezdi. Moralim bozulmuştu.

" Kızım annen gelene kadar istersen saçlarını yapayım." dedi. Gerçekten beni şaşırtıyordu.

"Benim saçlarımı mı?" dedim. Semih bey kocaman gülümsedi.

"Hadi koş toka ve tarak getir bakalım." dedi. Koşarak odama gittim. Çantamı aldım ve salona doğru inmeye başladım. Tam salona girecekken birine çarptım ve çantam yere düştü. İçindeki her şey saçılmıştı. Baktığımda çarptığım kişinin Barış olduğunu gördüm. Çantamı toplamama yardım ediyordu.

" Luna bunlar neden sende?" dedi sert bir tonda. Eline baktığımda antidepresan ilaçlarım olduğunu gördüm. Uzun süredir kullanmıyordum onları. Uzun süredir Umut abinin yanına da gitmiyordum.

"Onlar arkadaşımın sanırım bende kalmış." dedim. Umursamaz bir ifade takınmaya çalıştım.

"Yalan söylediğini anlayabiliyorum. Havuz meselesinde de yalan söylediğini anlamıştım." dedi.

" Neden sana yalan söyleyeyim? Ayrıca kendimi sana kanıtlamak zorunda değilim. Semih beyin yanına gitmem lazım sonra görüşürüz." dedim hızlıca.

"Akşam konuşacağız bu konuları. Şimdi acilen çıkmam lazım." dedi. Başımı salladım ve Semih beyin yanına ilerledim. Tokamı ve tarağımı uzattım. Yere oturdum sırtım koltuğa dönecek şekilde. Yavaşça saçlarımı taramaya başladı Semih bey. Barış gerçekleri öğrense bana kızar mıydı? Umut abi.. Psikiyatristimdi kendisi. O kara gecede kurtarmıştı beni. 1 aydır seanslara gitmeyi reddediyordum. Sadece iyi olduğuma dair bir mesaj atmıştım.

"Kızım güzel oldu mu?" diyen Semih beye döndüm. Elinde bir ayna vardı. Saçlarımı görünce gülme krizine girdim. Saçlarımı 3 farklı yerden toplamıştı. İlkokula giden çocuklara benzedim.