~កូនចិញ្ចឹម~

ភាគ ៦.

#កូនចិញ្ចឹម
ជុងហ្គុក ប៊េលលេរិច X ជីមីននី ហ្វេនសុី
#ភាគ៦.

///

-ថ្ងៃថ្មី

បន្ទាប់ពីវត្តមានជុងហ្គុកចេញទៅបាត់ វិមានក៏ប្រែជាស្ងាត់ច្រងំ មិនមានសូម្បីតែវត្តមានអ្នកបម្រើផ្សេងៗ ដោយមានត្រឹមតែម៉ែដោះម្នាក់គត់! ហើយគាត់ក៏មិនមែននៅក្នុងន័យធម្មតាដូចគ្នា។

« ម៉ែ... » រាងតូចដែលទើបនឹងចុះមកនោះ , ឈានជើងទម្លាក់មកដល់ជាន់ខាងក្រោមភ្លាមគេក៏ប្រែជាស្ងាត់មាត់ឈឹង កាលបើឃើញវត្តមានមនុស្សប្រុសមាឌធំៗប្រមាណជា 5 នាក់ឈរតម្រៀបគ្នាហាក់ចាំវត្តមានគេជាស្រេច។
« នេះមានរឿងអីហ្នឹង? » ជីមីនស្រាប់តែញ័រមាត់ឡើង កាលបើឃើញថាពួកទាំងនោះឈានជើងមករកគេទៅហើយ , ងាកទៅម្ខាងទៀតក៏ឃើញថាមានវត្តមានម៉ូលីបឈរអោបដៃញញឹមចុងមាត់ មើលសកម្មភាពនេះយ៉ាងមានក្តីសុខ បង្ហាញថាទាំងនេះសុទ្ធតែជាផែនការរបស់នាងទាំងអស់ , រីឯម៉ែដោះដែលត្រូវគេចងជាប់នឹងកៅអី យកស្កុតបិទមាត់នោះក៏កាន់តែជួយអីមិនកើតទៀតហើយ។
« អាយយ លែង!!! » កាយតូចច្រលឹង ត្រូវបុរសទាំងនោះចាប់ទាញមកយ៉ាងងាយ ពួកគេលើកបោះជីមីនទៅលើសាឡុង នាំអោយរាងតូចខាងនោះកាន់តែភ័យខ្លាច...អ្វីដែលតែងគេត្រូវការពេលនេះគឺជុងហ្កុក! បើសិនជាជុងហ្គុកនៅស្រីកញ្រ្ជោងម្នាក់នោះមិនលេងល្បិចថោកទាបបែបនេះទេ!
« រំលោភវាទៅ! អេ! តែមិនបាច់ចាំបាច់ប៉ះពាល់ផ្នែកខាងក្រោមទេ! ខាំស្ទាបប៉ះតាមចិត្តពួកឯងតែផ្នែកខាងលើបានហើយ! យើងចង់ត្រឹមប្រមានវាទេ មិនចង់បំផ្លាញអនាគតវាភ្លាមៗបែបនេះ! » និយាយត្រឹមពិននេះ ម៉ូលីបក៏ដើរចេញទៅបាត់ទុកអៅយពួកអាម្សៀរនោះ ចាប់ហែកអាវរបស់ជីមីនយ៉ាងព្រៃផ្សៃ អ្នកខ្លះក៏ថើបញក់ញី ខាំក្រញិចបង្ករស្នាមក្រហមជាំពាសពេញរាងកាយផ្នែកខាងលើរបស់ជីមីន... ទឹកភ្នែកស្រក់សឹងបាក់ទំនប់នោះ នាំអោយម៉ែដោះដែលអង្គុយមើលដោយធ្វើអីមិនបាននោះ កើតចិត្តអាណិតដល់ថ្នាក់យំតាមគេទៅហើយ... ហេតុអ្វីក៏មានរឿងនេះកើតឡើង? មិនអាណិតគេបន្តិចទេហេស?

...

-2 ថ្ងៃក្រោយ

« អ្នកប្រុសតូច! ចេញមកញុំាអាហារបន្តិចមកណា ម៉េដោះអង្វរកូន! កុំបែបនេះបានទេ? អ្នកប្រុសមិនដែលបែបនេះទេ! » 2 ថ្ងៃកន្លងផុតទៅបើគិតពីពេលវេលាប៉ុន្មាននេះ ម៉ូលីបរស់នៅមានក្តីសុខណាស់ នាងបញ្ជាគ្រប់អ្នកបម្រើទាំងអស់ ប្រើអំណាចដូចព្រះនាងអញ្ចឹង ខុសពីជីមីនដែលមិនចេញពីបន្ទប់អស់រយៈពេល 2 ថ្ងៃបន្ទាប់ពីមានរឿងរំលោភបំពានកើតឡើងមកនោះ គេមិនចេញមកញុំាបាយឬក៏ចេញមកអោយគ្រប់គ្នាឃើញដូចមុន ទោះជាចង់យកសោរចាក់ចូលទៅក៏មិនហ៊ាន ព្រោះនេះជាបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួន បើគ្មានការអនុញ្ញាតគឺមិនអាចចូលបានទេ!
« ខ្ញុំមកវិញហើយ!! មីនៗហា » សម្លេងដែលគ្រប់គ្នារងចាំក៏បានបន្លឺឡើងវិញនាំក្តីសង្ឃឹមអោយអ្នកគ្រប់គ្នា ជាពិសេសគឺម៉ែដោះនេះតែម្តង! គាត់រត់ចេញពីមុខបន្ទប់របស់ជីមីនចុះទៅខាងក្រោម តែបែរជាត្រូវម៉ូលីបមកឈរពាំងផ្លូវ...ជុងហ្គុកក៏ឡើងមកដោយខ្លួនឯង ដោយគេចង់មករកកូនសំណព្វរបស់គេហ្នឹងឯង។
« អ្នកប្រុសតូចមិនចេញពីបន្ទប់ 2 ថ្ងៃហើយ! ហេតុផលនោះគឺ... » បន្លឺបានត្រឹមនេះម៉េដោះក៏លែងហ៊ាននិយាយទៀតដោយសារតែទទួលបានទឹកមុខគម្រាមពីម៉ូលីបក្បែរនោះអី។
« យកសោរមកអោយខ្ញុំ! » ជុងហ្គុកដែលបានយល់ស្ថានការខាងនេះ ក៏រហ័សគិតរឿងជីមីនសិន មិនទាន់និយាយពីរឿងរបស់ម៉ូលីបទេ...
« បើមានរឿងអីកើតឡើងលើកូនរបស់ខ្ញុំ អ្នកដែលបង្ក រស់មិនបានដល់ស្អែកទេ! បើដឹងខ្លួនហើយចេញអោយហើយទៅ! »
« ជុង...

To be continued...

តែប៉ះមីនៗរបស់បងហ្គុកហើយ ជីវិតមីអូនស្មើ 0🤩