Alles Wat We Lief Hebben ✔

hoofdstuk XV

donderdag ochtend

Ik heb vanochtend meneer van Son ingelicht over het feit dat Connor zo dadelijk bij de rechtszaak zal zijn, maar hij leek niet bijzonder onder de indruk. Misschien heeft Connor gelijk en maakt van Son zich echt alleen maar zorgen over zijn poen. 

De laatste tijd zijn er sowieso heel veel oordelen en meningen die ik bij moet stellen. 

Vandaag zal de alles beslissende uitspraak over de Maureen Clara zaak gedaan worden en ik sta bij de ingang van de rechtbank handenwringend op Rachel en Connor te wachten. 

Zoals altijd ben ik een kwartier te vroeg en heb ik me weer totaal niet op het weer gekleed. Mijn mantelpakje is veel te koud voor de beginnende winter. Ik sla mijn handen strakker om de al koud geworden koffie en wacht nog iets langer. 

Eindelijk zie ik de chauffeur van Rachel aankomen. De advocate stapt uit en glimlacht naar me als ze me ziet. Ze bedankt haar chauffeur, pakt haar aktetas en komt naar me toe gelopen. 

'Goedemorgen,' ze glimlach. Rachel is het toonbeeld van elegantie, maar in de rechtszaal is ze net een cobra. Wat bij ieder ander beroep als iets slechts zou worden beschouwd, maar in de advocatuur is dat echt iets heel goeds. 

'Waar is je collega?' Rachel tikt razendsnel iets op haar telefoon. 

Ik schud langzaam mijn hoofd. 'Ik weet het niet.' 

Rachel tuurt nog steeds aandacht naar het schermpje en zegt afwezig: 'Nou, ik hoop dat ie' zo komt opdraven. De zaak begint stipt om kwart over elf, we kunnen niet te laat komen.' 

Ik knik en kijk de straat in. Connor is in geen velden of wegen te bekennen. Ik bekijk de berichtjes die ik naar hem heb gestuurd. 

Aan Connor [10.45] 
Ik ben er al, ben jij er ook zo?

Aan Connor [10.53]
Waar blijf je? Rachel is er al.

Tijdens de korte voorbereidingstijd die we krijgen stuur ik er nog drie.

Aan Connor [10.56]
We moeten naar binnen. App je me als je er bent?

Aan Connor [11.03]
Connor? Je weet hoe belangrijk dit is. 

Aan Connor [11.09]
We gaan de rechtszaal in. Ik hoop dat je hier een uitleg voor hebt.  

Maar het mocht niet baten. En als stipt om kwart over elf de rechter de zaak opent, is Connor er nog steeds niet. Ik ben boos en gefrustreerd. Hij weet hoeveel dit voor me betekend. 

Maar voor die gevoelens heb ik nu geen tijd. Ik moet een zaak winnen. 

---

En winnen doen we. 

Rachel kijkt me glunderend aan. Eindelijk heeft ze gerechtigheid gekregen voor een zaak waar ze al zo lang voor vecht. De verdachte is schuldig bevonden aan verkrachting en zal voor vijftien jaar de cel in moeten. Nog meer dan het OM geëist had!

Maureen geeft ons allebei een knuffel en zegt dat we haar eindelijk rust hebben gegeven. Mijn hart zwelt op. Het voelt alsof er een hoofdstuk in mijn leven is afgesloten. Alsof ik nu pas echt advocate ben. 

Maar ondanks de feeststemming die er hangt kan ik het nare gevoel in mijn buik niet negeren. 

Ik loop naar de toiletten en toets ondertussen Connors nummer in, daarna doe ik de deur op slot en breng de telefoon naar mijn oor. 

De telefoon gaat zeven keer over, maar er word niet opgenomen. 

Hoe meer ik aan hem denk, hoe kwaaier ik word. Ik heb hem een kans gegeven. We hebben ons een kans gegeven. En het is nog niet eens achtenveertig uur goed gegaan.

Gefrustreerd en verdrietig smijt ik mijn telefoon in mijn akte tas, spat een plens water in mijn gezicht en adem in en uit. In en uit. 

Als ik mezelf weer toonbaar heb gemaakt loop ik weer naar de ontvangstruimte van de rechtbank en bedankt Rachel voor alles. Ik zeg haar dat ze mijn grote voorbeeld is en verlaat daarna de rechtbank. 

Aan Connor [13.36]
We hebben gewonnen. 

Even denk ik het daarbij te laten, maar ik kan me niet inhouden.

Aan Connor [13.40]
Wat jij en ik ook hadden, het is over. Stik erin, Connor. 

Daarna blokkeer ik zijn nummer. Heel kinderachtig misschien, maar het voelt wel heel goed. 

En weer zijn foute dingen fijn. 

Heel veel liefs xxx