Alles Wat We Lief Hebben ✔

hoofdstuk XXIV

zaterdag ochtend

Er ligt een jongen in mijn bed. 

Hij ligt vredig te slapen op zijn buik en om zijn lippen speelt een lichte glimlach alsof hij fijn droomt. Ik veeg een plukje haar van zijn voorhoofd. 

Ik merk dat hij toch wakker is als hij mijn hand vast pak en er een kus op drukt. 

'Jou laat ik echt nooit meer gaan,' zegt hij zachtjes tegen mijn hand. 

Ik lach en schuif mijn arm onder mijn hoofd, zodat ik hem beter kan aankijken. 

'Ik heb ze betaald,' zegt Connor loom. 

'Wat?' Ik zit rechtop in bed. 'Je hebt ze betaald?' 

Connor doet zijn ogen open en gaat op zijn rug liggen. 'Gisteren heb ik mijn vader gebeld, ik heb hem uitgelegd waar ik mee zit. Hij is bereid om die laatste honderdduizend euro te betalen, ik had al vijftigduizend bij elkaar. Ik heb het geld meteen over gemaakt.' 

'Je hebt je vader om hulp gevraagd? Nee wacht - je hebt ze betaald! Dat is geweldig nieuws, Connor.' De schrik zit er nog goed in van gisteren avond en ik weet nog steeds niet precies wat ik nu voel voor de jongen die nu naast me ligt. 

Connor komt omhoog op zijn elle bogen. 'Het spijt me zo, van alles, Merel.' 

Ik kijk hem lang aan. 'Je moet me iets beloven.'

Hij gaat recht op zitten. 'Alles.'

'Dat als we dit gaan doen,' ik aai door zijn haar. 'Als we dit gaan doen zorgen we voor elkaar, we vertellen elkaar alles en gaan uit elkaar zodra we merken dat we niet goed meer voor elkaar zijn.' 

'Mag ik niet een piepklein beetje meer voor jou zorgen?' Hij grijnst naar me. 

Ik schud resoluut mijn hoofd. 'Alfa-eikel.' 

Hij lacht en valt terug in de kussens. 'Ik beloof het. Ik beloof dat we voor elkaar zorgen. Ik beloof dat ik je geen pijn zal doen.' 

Ik kijk hem aan, deze keer echt. En kijkt kijkt niet weg. 

'Gisteren in de trein, toen ik dat bloed zag, besefte ik hoe fucking veel je voor me betekend. Dat wist ik als wel, maar jouw verschrikte uitdrukking en alles met die jongen en mijn tering problemen- je betekend de wereld voor me, Merel. Ik heb de afgelopen vier weken none stop aan je gedacht.' Hij kijkt naar het plafond. 'Je woont in mijn hoofd.' 

Ik ga naast hem liggen. 'Jij ook in de mijne, en je hoeft niet eens huur te betalen.' 

En in dat bed lijkt alles heel even perfect. De schulden zijn afbetaald, ik durf eindelijk toe te geven dat ik stapel gek ben op Connor en mijn vijfjarenplan is van de baan. Wat eigenlijk echt een verademing is. 

Soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan, en soms, soms is dat het beste wat een mens kan overkomen. 

Heel veel liefs xxx