The Badboy And The Nerd

H8.

POV ELISE

Ik zit hier al zo een drie dagen en ik word helemaal gek. Ik heb Wessel niet meer gezien en Melissa ook niet. 'Max.' 'Ja darling?' 'Noem me verdomme niet zo en laat me the fuck uit dit huis. Ik wil weg.' 'We willen allemaal wat. En als ik jou was zou ik niet zo brutaal zijn meisje.' 'Oh wat anders? Breek je me arm nog een keer? Tuurlijk. Jij hebt geen hart.' 'Ik heb weldegelijk een hart.' Hij komt dichterbij. 'Alleen ik gebruik hem niet.' 'STAY THE FUCK AWAY SON OF A BITCH.' Dat had ik beter niet kunnen zeggen.. Zijn ogen lijken donkerder en vuur te spuwen. Hij loopt naar me toe en grijpt me hard vast bij mijn arm. 'Auw.' Hij grijpt me nog steviger. Mijn pols is gebroken en gelukkig pakt hij me bij mijn bovenarm. Ik weet niet hoe, maar mijn arm is al best wel genezen. Ik voel het wel terwijl hij knijpt. 'Stop je doet me pijn.' 'Je weet dat er straffen volgen.' Hij gooit me tegen de muur en ik val op de grond. Ik begin te huilen. De pijn is gewoon ondraaglijk. Hij trekt me weer omhoog aan mijn haren. In deze dagen heb ik hem nooit zo boos gezien. Jake, kom me redden. Hij gooit me op het bed. 'Wat ga je doen?' Vraag ik angstig. 'Wat ik wil.' Zegt hij grijnzend. 'Nee niet doen! Please niet doen!' Vraag ik hem smekend. 'Oh ik ga het niet zelf doen. Ik ben je begeleider. iemand anders moet het doen. 'Wie?' 'De begeleider van Wessel. En Wessel en ik kijken toe. 'NEE! DAT KUN JE NIET DOEN. IK HOU VAN WESSEL. EN JIJ HOEFT ME NIET NAAKT TE ZIEN.' Gil ik woedend uit. 'Ik heb je al gezien. Weet je nog? Toen je met jezelf speelde.' Ik bloos en kijk weg. 'Dat kun je niet doen.' 'Oh jawel.'
Hij trekt de deur open en daar staat Wessel met touw om zijn handen samen met zijn begeleider. Ik ren van het bed af en zoen Wessel. Hij zoent me terug. 'Ik heb je gemist.' 'Ik jou ook.' Hij zoent me weer maar al snel word ik van hem afgetrokken. Ik word op het bed geduwd en Wessel word op een stoel geduwd en vast gemaakt. 'En nu ga ik eens lekker mijn handen over jouw lichaam laten gaan.' Ik probeer weg te krabbelen, maar hij is te sterk.
Zodra hij in mij glijd en ik de schaamte voel, omdat er 3 mannen naar me kijken terwijl ik naakt ben, zie ik de pijn in Wessel zijn ogen. Dit is niet zoals het hoort. Het hoort nu met Wessel,  ontspannen. Ik huil en gil,  maar al snel raak ik in een trance. Ik heb niks meer door.
Na het over is word ik weer aangekleed, maar ik kan helemaal niks meer. Ik sta met pijn op en loop naar het hoekje van de kamer. Daar zit Wessel. Ik huil nog steeds en zoen hem. 'Ik hou van je.' 'Ik ook van jou.' wessel word weer meegenomen. Ik ga in het hoekje zitten en huil. Mijn knieën opgetrokken met mijn armen er omheen. Max komt naar me toegelopen. 'Ga weg.' 'Nee.' 'GA WEG.' 'Nee.' 'GA WEEEEG!' gil ik uit. Ik begin te huilen en alles wat ik zie om me heen te slaan. Weer een woedeaanval. Ik gooi met bekers en dingen die kunnen breken. Alles ligt stuk op de grond. Ik ga maar door, en kan niet stoppen. Max kijkt me verslagen aan. Ik gooi en gil met alles wat ik zie. Ik pak een vaas en gooi die richting Max, maar hij heeft geluk dat ik niet goed kan mikken. Hij duikt alsnog weg en probeert me te kalmeren. Ik ren boos weg en sluit mezelf op in de badkamer. Ik kijk in de spiegel en zie niet mezelf. Ik pak glazen waar tandenborstels inzitten van de wasbak en gooi ze op de grond. Ik gil en huil. Ik pak een stoel die daar staat, waarom weet ik niet. Ik til hem op en sla hem tegen de douchecabine die gemaakt is van glas. Ik sla er net zolang tegen aan tot het glas breekt. Ik ren er naar toe en sla met de douchekop op de randen. Alles is stuk. Alles. Ik voel mezelf ietsje kalmeren. Verslagen doe ik de deur van de badkamer open. Ik ga op het bed liggen, rol mezelf op, en val in slaap.. Met een bezorgd gezicht van Max is het laatste wat ik zie.
De volgende ochtend word ik wakker met een rotgevoel. Alle stukjes glas en steen zijn weg. Dan pas besef ik me wat ik heb aangericht. De deur gaat open en Max loopt naar binnen met een dienblad. Er ligt eten op en drinken met een paracetamol. Hij kijkt me al weer niet aan. Gister begon hij net weer een beetje met me aan te kijken en ik heb het verprutst. 'Sorry.' Fluister ik. Hij reageert niet,  zet het dienblad op mijn nachtkastje en loopt weer weg. 'Max wacht.' Hij stopt met lopen en kijkt naar de grond. Hij draait zich niet aan,  nee hij blijft gewoon met zijn rug naar me toestaan. 'Ik verdien dit eten niet.' Ik geef hem het dienblad. Hij pakt het niet aan. 'Praat tegen me Max.' Hij schud zijn hoofd. 'Praat.' Weer schud hij zijn hoofd. 'Het spijt me. Echt.' Hij pakt het dienblad van me aan en zet het op het bed. Dan gaat hij snel weg. Ik ga huilend op het bed zitten. Ik haat hem, maar toch spijt het me. De rest van de dag eet ik niks en drink ik niks. Ik huil en huil. Ik zoek pen en papier en wanneer ik het heb gevonden schrijf ik een briefje voor Max.