The Badboy And The Nerd

H17.

POV ELISE

Zuchtend zit ik op mijn bed.. Ik heb Max niet meer gesproken, nadat ik iets over zijn moeder zei. Ik ben net wakker geworden, na een hele nacht bijna niet geslapen te hebben. Waarom accepteerde hij het grapje niet? Ik maak me klaar en dan is het tijd om naar de eetzaal te gaan. Bang loop ik erheen. Max is er, zoals gewoonlijk, nog niet. Bang ga ik zitten. 'Hey.' Zucht ik nerveus. 'Hey.' Krijg ik van iedereen terug. 'Waarom lijk je zo nerveus?' Vraagt Justin. 'Ik ben nerveus. Ik en Max hadden gister ruzie. Ik ben bang.' Zucht ik. 'Wacht. Wat heb je gezegd?' Vraagt hij ongelovig. Alsof Max nooit ruzie heeft. 'Ik zei tegen hem, Son of a motherfucking bitch.' Zucht ik. 'Shit Elise. Dat had je beter niet kunnen doen.' Stamelen ze. Ik weet dat zijn moeder dood is, maar het was meer een soort van grapje. 'Mag ik ook weten wat er met zijn moeder is?' Mompel ik. 'Nee. Dat moet je met hem bespreken. Hij moet je dat zelf vertellen.' Ik knik. Max kwam niet bij het ontbijt, dus besloot ik naar zijn kamer toe te gaan om mijn excuses aan te bieden. Ik klopte aan. 'Laat me met rust!' Hoorde ik Max van binnen snauwen. Ik deed gewoon de deur open. 'Het spijt me.' Stamelde ik. 'Het spijt me heel erg.' Mompelde ik. Max kijkt me alleen aan met een kille blik. 'Het spijt me zo.' Zeg ik nog een keer. 'Ja sure. En nu oprotten!' Schreeuwt hij recht in mijn gezicht. 'Nee.' Zeg ik vastbesloten. 'Het boeit me geen ene fuck wat je gaat doen. Me arm gaat breken, me dood maakt, I dont give a fuck. Ik blijf hier net zolang tot je me vergeeft. En het boeit me ook niet of ik dan nog je vriendin ben. Ik blijf hier zitten tot je me vergeeft.' Ik pak een van de stoelen en ga erop zitten. Hij zucht. 'Rot een tyfusend op!' Schreeuwt hij. 'Nee.' Hij loopt boos naar me toe, pakt mijn arm heel hard vast en trekt me van de stoel. Hij duwt me weg, maar ik blijf staan. 'Moet ik dat dunne armpje weer breken?' Vraagt hij met een grijns. 'Doe wat je wilt. Ik blijf hier.' Hij trekt heel hard aan mijn arm, net alsof hij het echt wilt. Hij lijkt niet zichzelf. Hij trekt harder en harder en dan kijkt hij me aan. Zijn ogen helemaal eng verdonkerd, kil kijkend. Hij laat me even los, maar als ik net wil gaan zitten trekt hij, heel, heel, heel hard aan mijn arm. Ik voel het kraken. Ik voel de tranen opkomen en over mijn wangen rollen, maar ik blijf zitten. Ik zou hetzelfde reageren als iemand iets over mijn ouders zei. 'Ik blijf hier.' Fluister ik zachtjes tegen mezelf. Hij lijkt echt geen medelijden te hebben. hoe kan iemand zo veel kracht hebben om, door alleen te trekken, een arm te breken? Nog een beetje snikkend kijk ik Max aan. 'Ik ga naar het ziekenhuis. Daarna kom ik weer terug.' Sis ik. Net voor ik de deur uitloop zie ik zijn sleutel liggen. Heel onopvallend pak ik die mee. Kom ik tenminste binnen. 'Blijf weg vieze hoer!' Schreeuwt hij me achterna. Mijn arm vasthoudend loop ik naar de jongens. Ze kijken me allemaal in schock aan. 'Heeft Max dit gedaan?' Sist Bren. Ik knik. 'Ik ga naar het ziekenhuis. Daarna ga ik weer terug naar Max. Hij moet me vergeven.' Sis ik. Ik loop woedend de deur uit, maar ook een beetje huilend. De pijn is niet weg. De woorden van Max over dat ik een hoer was, raakte me wel. Als ik eerlijk ben, kan ik wel janken. Alleen dan niet om mijn arm. Ik heb zo een spijt van wat ik heb gezegd. Ik vraag me gewoon af wat er is gebeurd.
Bij het ziekenhuis krijg ik gips. 'Meisje. Je zal voorlopig je arm wel kunnen gebruiken, als het een noodgeval is, maar verder mag je hem echt niet gebruiken!' Zegt ze waarschuwend. Ik knik en ga weer naar huis. Ik moet 8 weken in het gips. Dat is heel lang, maar omdat het niet eens een jaar terug ook is gebroken, moet het langer. Ik open de deur en de jongens zitten afwachtend op de bank. 'Ja. Het is weer gebroken.' Zucht ik. 'Dit is de tweede keer dat hij je arm breekt. Je moet wel heel veel van hem houden.' Lacht Mike. Ik knik. Op naar Max.
Zonder aan te kloppen voel ik of zijn deur open is. Op slot. Ik haal de sleutel uit mijn broekzak en open zijn deur. Hij kijkt me met open mond aan, als ik de sleutel neergooi op zijn bureau. Ik pak de stoel weer en ga weer zitten. Hij kijkt me met open mond aan, naar het gips, en weer naar mij. (a/n ik heb de club van Jake Skatin' Maloley' genoemd. Er is een bandje of iets wat skate maloley heet en daar heb ik het dus van hahaha dus als het je bekend voor kwam. ;))
'Ja mijn arm is gebroken. So what. Ik blijf hier tot je me vergeeft.' Stamel ik. Hij kijkt me heel even gebroken aan. 'Waarom doe je dit?' Sist hij. 'Omdat ik je heb gekwetst. En dat moet ik goed maken. En omdat ik van je hou, maar jij niet van mij. Ik wil het je gewoon laten zien.' Zucht ik. 'Het is raar, maar ik wil gewoon dat je ziet dat het me spijt.' Stamel ik. Onderzoekend kijkt hij me aan. Alsof hij wilt zien of ik het meen.