Surrounded by pens and papers, I allowed myself to at least give a chance of having a moment with Lance for a while. He's busy. I am busy. We're both doing all our responsibilities as students. At hindi ko ito inistorbo mula kanina.
Time flies so fast and it's about a year already, starting to two years since we started something about our relationship. We both got the capabilities to focus on our own and to only mind our own business.
Samantalang ako ay ganoon pa rin. I keep on pursuing the degree that I do not want in the first place. Kaya sinabi ko sa sarili ko na kapag nakapag-ipon ako ng pera mula sa pinagtatrabahuhan ko, mag-eenroll ako sa eskwelahan ni Lance.
I am willing to study again if that's the case. I am willing to take anything as long as it involves my dream.
Tumikhim ako habang humahaba ang leeg sa ginagawa niya. Related sa pagiging SSG niya iyon, kanina pa nakatutok sa laptop at ni minsan ay hindi ako tinapunan ng tingin.
And I understand it. I am not forcing him to focus his attention to me.
Pinagilid ko lang ang mga notebooks ko saka lumapit sa tabi niya. Nasa kama niya ako nakaupo, nakasandal sa dingding habang ang mga mata ay busy sa pagbabasa ng kung ano.
May event daw sa eskwelahan nila kaya halos lahat naman sila ay may ginagawa. At syempre, kasama niya si Chary.
"Lance, labas lang ako. Bibili lang ng pagkain," paalam ko rito kahit ang totoo ay gusto ko lang umalis at hayaan na muna siya. I wanted to give him peace because these past few days, he's going out of the room while I am pretending to be asleep and he's studying outside just so he cannot turn on the light while I am sleeping.
Hindi naman kasi ako nakakatulog kapag may ilaw. Hindi nga tuloy ako makapagbiro sa kanya dahil sa lagi siyang puyat. Hindi ako maka-timing.
He looks at me wearing a sleepy look. Kinusot niya ang mata saka binaba ang laptop mula sa hita saka sinara iyon. Naalarma ako saka bumaba ng kama at mabilis na sinuot ang tsinelas.
Sasama talaga siya?!
"Teka lang! Dito ka muna. Bibili lang ako saglit saka kailangan mong mag-focus sa ginagawa mo. Bukas na event ninyo, 'di ba?" Mabilis itong bumuntong hininga saka lumebel sa akin sa pagtayo. He kissed the top of my head and then without saying anything, he went out of the room first.
Mabibilis ang mga hakbang ko nang sinundan siya. Obvious naman na sasama siya sa akin. I am already giving him time and now that he's got the chance, he's like declining it!
Ugh! Ang hirap naman!
"Lance, sandali." Hinigit ko ang braso nito. May kwestyon sa mukha ko nang hinarap ako nito saka tipid na nginitian.
"Ako na ang bibili. Gusto ko lang i-distract sarili ko. Nadadagdagan masyado stress ko, eh."
This time, I blew a deep breath and then nodded my head, defeated by his statement. Wala akong nagawa kundi ang hayaan siyang bumili sa labas kasama ko. I thought that he will just bring some foods but I am surprised to see him not walking back to the dorm after.
Hinigit niya lang ako sa kung saan saka naupo kaming dalawa sa isang bench. Bitbit ang street foods na nabili na, hinayaan niya akong tumabi sa kanya habang naroon ang pagtataka sa mukha ko.
He's stressed and it's so obvious from his face. Committed yata siya sa ginagawa niya at parang ayaw na niyang iwanan kahit iyon na minsan ang nagpapahirap sa kanya.
That's another thing that I like about him. Sobrang dedicated niya sa ginagawa niya at hindi kailanman nawalan ng gana. He and Chary are on the same environment. I bother sometimes because I know that Chary has huge feelings for him.
