Yeni Ailem mi¿¿

<9>

Yerine gelen bilincimle beraber yavaş yavaş gözlerimi açtığımda bir süre boş boş tavanı izledim.

Sanırım hastanedeydim. En son olanlar bir bir aklıma gelirken birden yataktan çıkmaya çalıştım. Çünkü o buradaydı.

Hayatımı mahveden, zar zor bir şekilde ayakta kaldığım küçücük dünyamı kıskançlığı yüzünden yerle bir eden o, buradaydı.

Hayatımı tekrar mahvetmeye gelmişti. Yine aynı şeyleri yapacaktı. Yine o günlere dönmeme sebep olacaktı.

Hızlı bir şekilde odadan ayrılmak için kolumdaki serumu hızla çektim. O sırada odanın kapısı açıldı ve Arden abi geldi.

Onu hiç umursamadan yataktan kalktım ve ayakkabılarımı bulmaya çalıştım. Buradan biran önce gitmeliydim.

"Eslina! Ne yapıyorsun, senin kalkmaman gerekiyor! Ayrıca koluna ne yaptın?"

"Gitmem lazım! Benim biran önce buradan gitmem lazım!"

"Hayır Eslina! Bu halde hiçbir yere gidemezsin! İzin vermiyorum!"

Onu dinlemedim ve ayakkabılarımın olmamasını umursamayarak kapıdan çıkmaya çalıştım. Kapıya doğru ilerliyordum ki beni belimden tuttu.

"BIRAK BENİ! BIRAAAK! GİTMEM LAZIM DİYORUM SANA! O BURADA! BİRAN ÖNCE GİTMEM LAZIM! BIRAK BENİ!"

"SENİ BU HALDE HİÇBİR YERE BIRAKMAM ESLİNA! AYRICA KİM BURADA? KİMDEN KORKUYORSUN?"

"O BURADA! HAYATIMI MAHVEDEN KIZ BURADA! YİNE HAYATIMI MAHVETMEYE GELDİ! YİNE AYNI ŞEYLERİ YAPACAK! O GELMEDEN GİTMEM LAZIM!"

Sonunda kollarından kurtulduğumda oda da delirmiş gibi yürümeye başlamış ve tüm stresimi, korkumu saçlarımdan çıkarmak istercesine çekiştirmeye başladım.

Bir yandan da "o burada" diye sürekli tekrarlıyorum.

Arden abi üstündeki şoku atlatmaya çalışır gibi kendini silkeledi ve kendime daha fazla zarar vermeyeyim diye tekrardan beni tutmaya başladı.

Bu sefer kollarımdan sıkıca tutacak şekilde arkamdan sarılmış ve beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

"ESLİNA SAKİN OL! KENDİNE ZARAR VERİYORSUN!"

"OLAMAM! OLAMAM! SAKİN FALAN OLAMAM! O BENİ TEKRARDAN BULDU! BEN SAKİN FALAN OLAMAM!"

Ben çıldırmış bir şekilde aynı şeyleri tekrar ederken önce kolumda hafif bir sızı sonra da tüm vücudumun gevşediğini hissettim.

Sanırım sesimizi duymuş olan doktorlardan biri sakinleştirici vurmuştu.

Vücudumu daha fazla taşıyamadım ve Arden abinin kolları arasına yığıldım. En son gördüğüm ise abimin bana endişeyle bakan gözleriydi.

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
3 SAAT SONRA
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Yine yavaş yavaş kendine gelene bilincimle gözlerimi açtığımda hala aynı hastane odasında olduğumu anladım. Tek fark bu sefer herkes odadaydı.

Hiç birşey yapmadan hepsinin tek tek yüzüne baktım. Hepsi onlarla konuşmamı bekliyordu ama benim ne konuşacak halim ne de mecalim vardı.

Başımı odadaki pencereye çevirdim ve dışarıyı izlemeye başladım. Hava kararmıştı. Ne kadar zamandır buradayım bilmiyorum. Zaten umrumda da değil.

Ben sakinleştiricinin etkisiyle dışarıyı izlerken minik adımlarla Aylin hanım yanıma geldi. Çekimser bir şekilde yatağa oturdu ve sıcacık elleriyle, korkudan ve hareketsizlikten buz tutmuş ellerimi avuçlarının arasına aldı.