සුළු සේවකයා පිටව ගියේය. අතවැස්සා මොහොතක් එදෙස බලා සිටියේය. ඉන් පසු ඔහුද ප්‍රවිශ්ඨ ද්වාරය අසලින් පිටත් වූයේ පාලකතුමා සොයා ගැනීමේ අරමුණින්. ඔහු පිටත් වුවද පාලකතුමා සිටින්නේ කොහිදැයි තමා නොදන්නා බව සිහි වූයේ පසුවයි. ඔහුට සුළු සේවකයා පැවසූ දෑ සිහිවිය. ඒ සියල්ල පාලකතුමා පෙරින් දැනුවත්ව සිටි බවද සුළු සේවකයා පැවසුවේය. එය එසේ වී නම් පාලකතුමා නිසැකවම යා යුත්තේ බැඳුම් ගෙයි ගුප්ත ප්‍රදේශයට බව අතවැස්සා අදහස් කලේය.
අතවැස්සා බැඳුම් ගෙයි ගුප්ත ප්‍රදේශය සොයා තම ගමන ඇරඹුවේ විශ්වාසයත් අවිශ්වාසයත් අතර දෝලනය වෙමිනි.
ඒ අතරම ඔහු තම අතැති නිදහස් කිරීමේ අවසර පත දෙසට නෙත් යොමු කළේය. එය පෙනුමින් ඉතා සරල නමුත් විසිතුරු බවින් යුතු දඬුවක් විය. සංකීර්ණ නොවන මුත් සවිස්තරාත්මක ලෙස චතුරස්‍රාකාර හැඩතලයන්ගෙන් සැදුම්ලත් මෝස්තරයක් ඒකාකාරී ලෙස එය මත කැටයම් කර තිබුණි. ඔහු එය ඒ මේ අත හරවමින් පරික්ෂා කරමින් ඉදිරියට ගියේය. නැවත ඔහු වටපිටාව නිරීක්ෂණය කළේය. එහි වූයේ සිර කරුවන්ගෙන් හිස් වූ සිර මැඳිරි පමණි. ගුප්ත ප්‍රදේශය කෙසේ සොයගම්දැයි ඔහු හට සිතා ගැනීමටවත් නොහැකිය. ඔහු හට කිරීමට ඉතිරිව ඇත්තේ බැඳුම් ගෙය පුරා සෝදිසි කිරීම පමණි. අතවැස්සා නැවත ඉදිරියට පියමැන්නේ වටපිටාවට ද නෙත් යොමමිනි.
බොහෝ වේලාවක් ගත වුවද ඔහු හට කිසිවක් හමුනොවුණි. ඔහු සිදුකර ඇති එකම දෙය නම් බැඳුම් ගෙය තුල ඇවිදිමින් කාලය කා දැමීම පමණි. මෙතෙක් වේලා ඔහුගේ නෙත ගැටුනේ හිස් සිරකුටි පමණි. ඔහු තවම ඉදිරියට ඇදෙයි. ඔහුට තවමත් කිසිවක් සොයාගැනීමට නොහැකි විය.
අතවැස්සා සිරකුටි සංකීර්ණය පසු කොට එයින් බැහැරට පැමිණියේය.
ඉන් පසු ඔහුගේ නෙත ගැටුනේ බැඳුම් ගෙයි විශේෂ ශාලා අංගනයයි.
අතවැස්සා බොහෝ වේලාවක් ඒකාකාරීව ඇවිදිමින් කාලය ගත කල නිසා විඩාවටත් තමා සෙවූ දේ හමුනොවුණු නිසා කලකිරීමටත් පත්ව සිටියේය. නමුදු ඔහු බලෙන් භාරගත් රාජකාරියක් ඇත. එය මඟ හැරීමට සිතුනද මඟ හැරීමටද නොහැකිය. මෙය නම් දිවි වලගක්. අතවැස්සා නිසල ගතින්,සසල හදින් හා කඳුළු නෙතින් විශේෂ ශාලා අංගනය දෙස බලා සිටියේ කුසීත ලෙසයි. තවත් එක් පියවරක් වත් ඉදිරියට තැබීමට ඔහුට සිත් නොදේ. සිටි තැන්හිම වැටී නිදන්නට ඔහුට සිත් වුණි. එතරම්ම කුසීත බවකින් ඔහු වෙලී සිටියේය.
නමුත් නොහැකියි." මොන කරුමයක්ද ", අතවැස්සා සිතුවේය. රාජකාරි පැහැරහැරීමේ වරදට ඇති දඬුවම් කෙරේ ඇති බිය ඔහුගේ දෙපා නිරායාසයෙන් ඉදිරියට තල්ලු කලේය. ඔහු අනිච්ඡානුගවම ශාලා අංගනය දෙසට ඇදුනි. ඔහු ශාලා අංගනය වෙත පිවිසුනේය. ඔහු ප්‍රධාන ද්වාරයෙන් පිවිස විවිධ ශාලා පසුකරමින් ඉදිරියට ඇවිද ගියේය. සියල්ල අත්හැර දැමුවාක් ලෙසින් ද්වාරයන් ජනෙල් හැර දමා ඇත. හේවයකුගේ සෙවණැල්ලකුදු නොවේ. සියල්ල හුදෙකලා වී තිබේ. බැඳුම් ගෙයි අභාවය දකිනා අතවැස්සා තවත් ඉදිරියට ඇදෙයි. මේ මොහොතේ ඔහු පසුකරමින් සිටින්නේ විශේෂ ශාලා අංගනයේ තිබෙන කුඩාම ශාලාවයි. එය නම් විචාරාගාරයයි. විචාරාගාරය කුඩා වුවද එහි ප්‍රචණ්ඩත්වය හා මනස් පීඩිත බව අතින් ප්‍රබලතම ස්ථානයකි. එය කෙතරම්ද කීවොත් එය තුලට ඇතුලු වන වරදකරු කවුරු කෙසේ කුමන තරාතිරමක අයෙක් වුවත් ඔහු නැවත පැමිණෙන්නේ ක්ලාන්තවයි. එමෙන්ම ඔහු නැවත අවදි වන්නේද දෙමසකුත් ඉක්මවීමෙන් පසු බව පසිඳු රහසකි. නමුත් එය දකින්නකුට මොහොතක් බලා සිටීමට සිත් දෙයි. හේතුව නම් එහි ආකර්ෂණීය හුරුබුහුටි නිමාවයි. කෙතරම් අබලි වුවත් එහි ආකර්ෂණීය බව එලෙසමය. අතවැස්සාත් සුළු මොහොතක් එදෙස බලාසිටියේද එබැවිනි. නමුත් ඔහු යම් වෙනසක් දුටුවේය. එය කුමක්දැයි වටහාගැනීමට ඔහුට මොහොතක් කල්පනා කිරීමට සිදුවිය. ඔහුට බැඳුම් ගෙයි ගෙවී ගිය කාලය සිහිවිය. ඔහු බැඳුම් ගෙයි සේවයට පැමිණි දා සිට ශාලා අංගනය පසු කර ගිය වාර බොහෝය. මෙකලත් එකලත් කිසිඳු වෙනසක් නැත. එදත් අද මෙන් ශාලාවන්හි දොර ජනෙල් හැරදමා තිබිණි. එමෙන්ම ඔහු විචාරාගාරය දෙස ආශාවෙන් බලා සිටි අවස්ථාද බොහෝය. ඔහුට සිහි විය. එකල්හි සෑම දිනකම විචාරාගාරයෙහි ද්වාරය වැසී තිබිණි. කිසිවෙක් එහි ආ ගියේද නැත. කිසිදු දිනක. ඒ ඔහු දන්නා තරමය. නමුත් අද දින විචාරාගාරයෙහි ද්වාරය විවෘතය. එයයි වෙනස. අතවැස්සා හට වැටහිණි. ඔහුගේ පිය එදෙසට නැඟුණි.
ඔහු පෙරටත් වඩා දැන් සැලකිලිමත්. නමුත් විචාරාගාරයත් ගුප්ත ප්‍රදේශයත් අතර ඇති සබඳතාව. ඔහුට නොවැටහිණි. ඒ ගැන සිතීමටත් දැන් කල් මදිය. ඔහු සිටියේ සැකය පසුපස හඹා යමින් පමණි.
විචාරාගාරයේ දොරගුළු තුල යතුරු දාමයකි. හමන සුළං රැල්ලෙන් එය ඒ මේ අත වැනෙයි. වැනෙන වැනෙන වරක් පුරා දොර පලු මත ගැටෙයි.
" ටොක් ටොක් ටොක් ".
ඇසෙන හඬට අතවැස්සා තම දෙසවන් යොමයි. දොරගුළු තුල යතුරු දමක් ඇති බව ඔහු දකියි.
එය අතවැසි නෙතට හුරුයි.
ඔහු සිතයි. සිහි වෙයි.
පාලකතුමා ඇවිද යන විට ඇසෙන්නේ පියවර හඬ පමණක් නොවේ. දෑත් පිටුපසට බැඳ ඇවිද යන විට නිතරම එක් හඬක් නැඟේ. " චම් චම් චම් ". කිංකිණි රාවයක් බඳුයි.
එය අන් කවරක වත් නොව පාලකතුමාගේ යතුරු දමේ නාදයයි.
එය විශාල යතුරු දමකි.
" ඒක තමයි මේක", අතවැස්සාට සිහිවූයේ චිත්ත සන්තානය තුළ සියුම් උද්දාමයක් ඇති කරවාලමිනි.
යතුරු දාමය දොරගුළෙන් ගලවා ගත් අතවැස්සා විචාරාගාරය තුළට
පිවිසියේ පාලකතුමා මෙහි සිටිය යුතුමයි යන සිතිවිල්ලෙනි. විචාරාගාරය තුල මඳක් අඳුරුය. නමුත් ඇතුලාන්තය දැකීමට එය එතරම් බාධාවක් නොවේ. එය තුල මේසයකුත් එමත ඇති ලේඛන ද්‍රව්‍යත් නොදැල්වු පහනක් හා අසුන් ද්විත්වයක් නොවන්නට එතුල අඳුරට අමතරව හිස් බවත් රජ කරන්නට තිබුණි. එමෙන්ම ඒවා මත රැඳි දුහුවිලි හා මකුළු දැල් මඟින් බොහෝ කලකින් එය කිසිවෙකුගේ බැල්මකිනුදු සංග්‍රහයක් නොලැබූ බවට සාක්ෂ්‍ය සැපයුවේය. නමුත් ඒ අතවැස්සා දන්නා තරමය.
ඔහු විචාරාගාරයේ මධ්‍යයේ වූ එකී බඩුබාහිරාදිය පසුකොට ඉදිරියට ගියේය. ඉදිරියට ඇදෙන අතවැසි නෙතට අඳුර හැර අන් දෙයක් නොපෙනුනි. ඔහු පියමැන්නේ අඳුරෙන් අඳුරටය. නමුත් එම අඳුර අස්වාභාවිකය. එහි කෘත්‍රිම බවක් ගැබ්ව තිබිණි. ඔහුට කිසිවක් සිතීමටත් අඳුරෙන් ගැලවීමට ආලෝකයක් සොයාගැනීමටත් වඩා මූලික වූයේ පාලකතුමා හමුවී තම රාජකාරිය ඉටුකිරීම පමණි.
අඳුරේ පියමනිනා ඔහුට එක වරම දැනෙයි පය ගැඹුරට යනබව. අතවැස්සා තිගැස්සුණි. ගැඹුරට යන පය නවතී බිමක් මත. සිතට නම් කුහුලක්. කුහුල නැති වෙන්නැයි තැබුවා අනෙක් පයත් ඉදිරියට. ඒ පයත් ඇදුනා ගැඹුරට. නැවතත් පය නැවතෙයි. ඒත් තවත් බිමක්. ඔහු නැවත ඉදිරියට. නමුත් ඇදෙන්නෙ පහලට. මඟ අවසන් නැත. කිසිවක් නොපෙනෙයි නමුත් දැනෙයි. එය නම් පියගැට පෙලකි පහලට ඇදෙනා දෝනාවක් බඳු.
YOU ARE READING
මල් මිටක්
Ficción históricaමේ මං ලියන පළවෙනි කතාව. ඔයාල මගෙ කතාවට කැමතී නම් කියන්න හොඳේ, අකමැතී නම් ඒකත් පැකිලෙන්නැතුව කියන්න. ඔයල කතාව කියවල අනිවාර්යයෙන් comment එකක් දාගෙනම යන්න . ඒක මට ලොකු සතුටක් වගේම ලොකූ ශක්තියක් . ස්තුතියි.
