VAR OLMAYAN KİŞİYE MEKTUPLAR

Üçüncü Mektup

Sevgili Var Olmayan Kişi,

Bazen boğuluyormuş gibi hissediyorum. Nefes alamıyormuşum, sıkışıyormuş gibi hissediyorum. Kaçmak istiyorum, kaçamıyorum. Bağırmak istiyorum, bağıramıyorum. Bende en iyi yaptığım şeyi yapıyorum. Ağlıyorum.

Artık ne kadar ağladıysam artık ağlayamıyorum. Bazen kendimi zorlayarak birkaç damla gözyaşı döküyorum sadece. Sonra anlıyorum ağlamanın aslında bize verilen en büyük lütuf olduğunu. Çünkü ruhumuzdaki acı gözyaşları olup uzaklaşıyor bizden. Böylece anlıyorum ağlamanın güzel bir şey olduğunu.
Ağlamanın aslında bir ilaç olduğunu anlıyorum  ağlamadığım zamanlarda. Üzülüyorum sonra. Elimdeki tek ilacımıda kaybettiğim için üzülüyorum.

Sevgili var olmayan kişi, ben hep üzülecek miyim? Ben hep boğulacak mıyım?

Bazen nefes almak istiyorum. Sokağa çıkıyorum, alamıyorum. Eve gidiyorum, alamıyorum. Okula gidiyorum, alamıyorum. Ruhumun nefes alabileceği tek bir yer bile bulamıyorum ben. Nerede nefes alacak benim ruhum? Haksızlık değil mi bu var olmayan kişi? Ruhuma nefes aldırmayan kişilerin ruhlarının doya doya nefes alması, mutlu olmaları haksızlık değil mi?

Bu bana verilen bir ceza mı? Öyleyse neyin cezası bu? Bileyim ki özür dileyeyim bitsin bu ceza var olmayan kişi. Çünkü benim dayanacak gücüm, ruhumun tutacak nefesi kalmadı. Cezamı söylesin artık bana birisi.

Bugün yine dua edeceğim. Belki dua edince silinir acılarım. Belki yıldızlarımın üzerindeki sisler kalkar ve ben mutlu olurum var olmayan kişi. Olurum, değil mi?

Sevgili var olmayan kişi umarım bir gün var olursun ve senin için yazdığım bu mektupları okursun. Var olmayacaksın belki lakin ben yinede ümit edeceğim. Umut insanı öldürür, derler. Senden tek ricam beni öldürmemen var olmayan kişi.

Hoşçakal.