VAR OLMAYAN KİŞİYE MEKTUPLAR

yedinci mektup

Sevgili Var Olmayan Kişi,

Hayatın acımasız olduğunu küçükken öğrendim ben. Diğer kızların güzel elbiseleri, kalemleri, çantaları olduğunda öğrendim. Evde yiyecek bir şey olmadığında ekmek ve peynir yediğimde öğrendim. Diğer anne ve babalar anlayışlı iken benim anne babamın öyle olmadığında öğrendim acımasız olduğunu.

Ben ne hissetmem gerektiğini bilmiyor ve kestiremiyorum. Ne yapmam gerektiğini bilmiyor ve kestiremiyorum.

Ben bir hiç olmak istiyorum. Ben hiç varolmamayı, doğmamayı istiyorum. Herkesten özür dilemek istiyorum ve gitmek istiyorum.

Özür dilerim dünyaya geldiğim için. Özür dilerim sizi sevdiğim için. Özür dilerim sizi düşündüğüm için. Özür dilerim sizi kendimden çok önemsediğim için.

Ben yaptığım her iyilik, fedakarlık için özür dilerim.

Ben anlaşılmak istemiştim ama hiç anlaşılamadım. Sevildiğimi ve bana değer verildiğini hissetmek istemiştim fakat bunu hissedemedim. Ben yalnız olmamak istedim ama yalnızım.

Hep umut ettim ileride anlaşılacağım, sevildiğimi ve bana değer verildiğini hissedeceğimi, yalnız olmayacağımı umut ettim fakat artık umutlarımı öldürdüm.

Ben artık senin varolacağını umut etmiyorum var olmayan kişi. Mutlu olmuşsundur çünkü seni büyük bir yükten kurtuldum. Fakat ben senin aksine acı çekiyorum.

Neden acı çekiyorum?

Bilmiyorum. Neden acı çektiğimi bilmiyorum. Belki hayatın adaletsizliğinden dolayı, belki omzularımdaki yüklerden dolayı, belki istediklerimin olamadığından dolayı.

Ben neden...

Boşver.

Zaten var olmayacaksın ve mektuplarımı okuyamayacaksın.