VAR OLMAYAN KİŞİYE MEKTUPLAR

Beşinci Mektup

Sevgili Var Olmayan Kişi,

Günler hızla akıp giderken ben hala olduğum yerdeyim. Boşluktayım. Mutlu zannediyordum kendimi ama değilmişim. Sadece boşluktaymışım. Acı çekmediğim içimde kendimi mutlu zannediyormuşum. Komik değil mi? Birisinin sırf ruhu acı çekmediği için kendini mutlu zannetmesi oldukça acı. Ama olsun ben alışkınım. Acıya alışkınım. Bu alışkanlığım için beni üzen insanlara teşekkür ediyorum. Çünkü ben onlar yüzünden bu haldeyim, dipteyim.

İki gün önce müzik tarzımı değiştirdim. Cem Karaca, Darío Moreno, Erkin Koray, Barış Akarsu ve Kıraç dinlemeye başladım. Çünkü bu kişilerin şarkısının melodilerinde kayboldum. O melodilerin arasında kaybolduğumda kimseyi duymadım, görmedim, umursamadım. Bu şarkılar bana arkadaş oldular. Beni sevdiler.

Şimdi okuldayım ve yalnızım. Bende yalnızlığımı sana mektup yazarak gidermek istedim Var Olmayan Kişi. Çünkü sen benim her zaman yanımdasın. Bir mektup kadar uzağımdasın. Sana yazdığım mektuplarla kendimi yalnız hissetmiyorum.

İnsanlar gülüyorlar, eğleniyorlar. Ben eğlenemiyorum, gülemiyorum. Hiçbir şey hissedemiyorum. Artık acıyı bile hissedemiyorum. Ben şimdi duygularımı öldürmüş mü oluyorum? Ben şimdi duygularımın katili miyim?

Eğer öyleysem bir şey diyemem. Ben ama bir şeyler hissetmeyi isterim. Aşkı hissetmeyi, gerçekten mutlu olmayı isterim.

Ah ben ne istediğimi bilmiyorum. Gerçekten boşluktayım ve bu boşluk bana neler yaptırır veya yaptıracak bilmiyorum.

Sevgili Var Olmayan Kişi ben bir bilinmeze dönüşüyorum.

Hoşçakal.