VAR OLMAYAN KİŞİYE MEKTUPLAR

onbeşinci mektup

Sevgili Var Olmayan Kişi,

Hayal kırıkları sardı dört bir yanımı. Hayat artık döndü bana arkasını ve ben hayatsız kaldım. Ben iyileşemiyorum, mutlu olamıyorum, yok oluyorum. Kimse görmüyor beni. Kimse çığlıklarımı duymuyor ve ben ölüyorum. Gözyaşlarımın arasında boğuluyorum. Beni kurtaracak kimse yok.

Ben çok yalnızım.

Sana bu satırları yazarken ben çok yalnız ve acı doluyum.

İşin kötü tarafı bu satırları sana yazıyorum ve sen de yoksun çünkü sen var olamayan kişisin. Biliyorum ki asla da var olmayacaksın.

Ben artık annesizim. Babasızım.

Onlar yaşan ölüler benim için fakat ben herkes için yaşayan ölüyüm.

Ben bugün bir kez daha öldüm.

Kimse görmedi, duymadı ve bilmiyor.

Çünkü yalnız insanlar hep ölürlerdi ve kimse görmez, duymaz ve bilmezdi.

Ben yalnız bir insanım.

Hoşçakal.