Η απαγωγή μου #BJSPRC22

Κεφάλαιο 1ο

Βράδυ Σαββάτου, ένα νεαρό κορίτσι, η Κίρα αγναντεύει από το παράθυρο του δωματίου της την ερημιά και το σκοτάδι του δρόμου. Ντυμένη με τις κοντές  πιτζάμες της προχωράει προς το μέρος του ψυγείου και παίρνει μια μπύρα. Την πίνει μονομιάς. Μόλις χώρισε από σχέση πέντε χρόνων. Δεν είναι και λίγα. Είναι δύσκολος ο χωρισμός. Τόσο δύσκολος που σε κάνει να χάνεις τα λογικά σου και να μην σκέφτεσαι σωστά.

Αυτό ακριβώς είχε πάθει και η Κίρα. Δεν σκεφτόταν. Όπως ήταν με τις πιτζάμες, παίρνει το κινητό της, χρήματα και βγαίνει από το σπίτι της. Αυτό ήταν και το μοιραίο λάθος, βγήκε από το σπίτι στις 11 το βράδυ.

Έκλεισε την κάτω πόρτα της πολυκατοικίας. Ένιωσε το ψυχρό αεράκι στο σώμα της. Κατεύθυνση της το κοντινό περίπτερο της γειτονιάς. Παίρνει ένα πακέτο τσιγάρα, τα πληρώνει και κάθεται στο πεζοδρόμιο του πάρκου. Χρόνια είχε να βάλει τσιγάρο στο στόμα της, πέντε όσα και τα χρόνια της πρώην πλέον σχέσης της.

Το άναψε και άρχισε να ξεφυσάει γεμάτη απογοήτευση και κουνώντας το κεφάλι της. Σηκώθηκε και άρχισε να προχωράει στα σκοτεινά στενάκια της γειτονιάς.

Ξαφνικά τα φώτα του δρόμου έκλεισαν. Εκείνη την στιγμή το τηλέφωνό της άρχισε να χτυπάει. Ήταν η μητέρα της, δεν το σήκωσε. Τις μέρες εκείνες είχε φύγει από το σπίτι, είχε μαλώσει άγρια μαζί της. Σβήνει την οθόνη του κινητού και συνεχίζει το περπάτημα στο σκοτεινό και στενό στενάκι.

Άκουσε ένα τενεκεδάκι να πέφτει. Δεν έδωσε σημασία. Αυτή τη φορά πέφτει ολόκληρος κάδος. Τώρα έπρεπε να το βάλει στα πόδια αλλά δεν το έκανε. Γυρνάει αργά το κεφάλι της προς το μέρος της φασαρίας.

<< Άι στο καλό με τρόμαξες>>

Ήταν μια γάτα τελικά. Ήταν έτοιμη για τον δρόμο της επιστροφής. Φτάνει η βόλτα για σήμερα.

<< Για που το βάζεις ομορφιά;>>

Γυρνάει και βλέπει έναν γεροδεμένο κοντό άντρα γύρω στα σαράντα. Φορούσε σκισμένα ρούχα και μύριζε από απόσταση αλκοόλ. Δεν ήταν η εμφάνιση αυτό που την τρόμαξε αλλά το σπασμένο και γεμάτο αίμα γυάλινο μπουκάλι στο δεξί του χέρι.

Τον κοίταξε για λίγο και άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη πλευρά του στενού. Τον ένιωθε πίσω της να την ακολουθεί. Δε μπορούσε να κάνει τίποτα εκτός από το να συνεχίσει να τρέχει.

 
Ξαφνικά νιώθει τον αγκώνα του να την χτυπάει με δύναμη στην πλάτη. Πέφτει στο έδαφος και εκείνος την κρατάει με τα πόδια του στο δρόμο. Τον ακούει να σφυρίζει και αμέσως μετά όλη η γη αρχίζει να τρέμει. Άτομα φτάνουν  με αμάξια γύρω της και το μόνο που μπορεί να δει είναι τα άσχημα πόδια τους.

Τώρα πια ο τρόμος είναι το κύριο συναίσθημα. Το κινητό της αρχίζει πάλι να χτυπάει, προσπαθεί χωρίς να την καταλάβουν να το σηκώσει. Το βγάζει αργά από την τσέπη της πιτζάμας και το ανοίγει. Δεν μίλησε, περίμενε, δεν ήξερε καν ποιος είναι. Ξαφνικά ένας αντίπαλος ακούει κάποιον να μιλάει και κάνει νόημα στους άλλους να κάνουν ησυχία. Την πλησιάζει και την κοιτάει μέσα στα μάτια της. Ήταν το πιο άσχημο πρόσωπο που είχε δει ποτέ στην ζωή της. Εκείνος με μια κίνηση αρπάζει το τηλέφωνό από πάνω της και την τοποθετεί στον ώμο του.

<< Πήρες τηλέφωνο εξυπνούλα; Νομίζεις θα μας σταματήσεις άμα πάρεις τηλέφωνο την μαμά σου>>

Εκείνη την στιγμή αρχίζει να φωνάζει με την ελπίδα πως η μητέρα της θα καταλάβει που είναι.

<< Μαμά βοήθεια με έχει πιάσει μια ομάδα.....>>

Δεν πρόλαβε να συνεχίσει την πρόταση της και της κλείνουν το στόμα. Σπάνε το τηλέφωνό της στο έδαφος και την πετάνε με θυμό μέσα στο πίσω μέρος του αμαξιού. Της δένουν τα χέρια και τα πόδια με σκοινί και της κλείνουν το στόμα με ένα πανί.

Εκείνη την στιγμή το μόνο πράγμα που της ήρθε στο μυαλό ήταν η μητέρα της, και ότι ίσως να μην μπορέσει να την ξαναδεί.