Η απαγωγή μου #BJSPRC22

Κεφάλαιο 11ο

Η ώρα πέντε. Η ώρα της συνάντησης. Η Μπία περιμένει τον άγνωστο να έρθει. Περιμένουν όλοι πως και πως για αυτή τη συνάντηση. Ίσως μάθουν κάτι παραπάνω που τους βοηθήσει.

Στα χέρια τους έχουν το σπασμένο τηλέφωνο της Κίρας, το τετράδιο και τα χάπια της Κατερίνας και ο άσσος στο μανίκι το άγνωστο αγόρι που περιμένουν.

Να τος. Αυτός πρέπει να είναι. Ψηλός 1.80 με μαύρα ρούχα, κουκούλα και τα χέρια στις τσέπες. Πλησιάζει την Μπία και στέκεται αμίλητος δίπλα της. Αρχίζει την κουβέντα η Μπία.

<< Εσύ είσαι ο Τάκης; >>

<< Ποια ρωτάει;>>

Εκείνη γυρνάει απότομα και τον πιάνει από το λαιμό κολλώντας τον στον τοίχο του δρόμου.

<< Εγώ κάνω  τις ερωτήσεις>>

<< Δεν ξέρω τίποτα, αστυνομικός είσαι >>

<< Όχι άλλα μπορώ να σε βασανίσω χειρότερα από αστυνομικό >>

<< Τι θες;>>

<< Απαντήσεις πάνω σε μια υπόθεση. Γνώριζες την Κατερίνα, της είπες να σε συναντήσει εδώ που είναι ;>>

Είπε πιέζοντας ακόμα περισσότερο τον λαιμό του. Το πρόσωπο του είχε αλλάξει χρώμα.

<< Δεν ξέρω τίποτα >>

<< ΜΙΛΑ ΕΙΠΑ >>

Τον πετάει με δύναμη στο τσιμεντένιο δρόμο. Σηκώθηκε και πήγε να φύγει αλλά ο αστυνομικός μας τον σταμάτησε κόβοντας του τον δρόμο.

<< Ποιοι είστε; Δεν έχω κάνει τίποτα >>

<< Τότε γιατί τρέχεις; Μόνο οι ύποπτοι τρέχουν >>

<< Δεν φταίω εγώ >>

<< Ποιος φταίει >>

<< Ο λύκος >>

<< Ποιος είναι αυτός; >>

<< Ο λύκος είναι ο αρχηγός, εγώ δεν έχω κάνει τίποτα >>

<< Και πως είναι >>

<< Ποτέ κανένας δεν τον έχει δει, μόνο η υπαρχηγός μας>>

<< Πώς την λένε >>

<< Θα με σκοτώσουν αν σας πω >>

<< Ξέρεις....μπορείς να διαλέξεις τον τρόπο που θα πεθάνεις. Θες από γκρεμό, πνιγμό, σφαίρα...>>

<< Σας παρακαλώ....>>

<< Άσε τα παρακάλια και μίλα, αρχίζω να κουράζομαι >>

<< Την λένε Μαρία αλλά την φωνάζουν γάτα >>

<< Γιατί αυτό;>>

<< Σκότωσε την ίδια της την αδερφή με τα χέρια της, σαν μια γάτα που παρατάει το παιδί της>>

<< Ωραία, Τώρα πες μας που κρύβονται και γιατί απαγάγουν νεαρά κορίτσια αν θες την ζωή σου >>

Τον αρπάζει απ' τα μαλλιά και τον τραβάει με μανία.

<< Σταμάτα, Σταμάτα θα σου πω. Τις παίρνουν και τις πάνε έξω από την πόλη  σε ένα παλιό κτήριο >>

<<Και....>>

Τον κόλλησε στο τοίχο.

<< Δεν λέω τίποτε άλλο >>

Έκανε νόημα στον Μακ. Στο γεροδεμένο  αγόρι της. Εκείνος τον πιάνει  από τη μπλούζα με το ένα χέρι και τον σηκώνει στον αέρα με ευκολία. 

<< Σε εμένα όμως θα μιλήσεις φίλε >>

<< Καλά καλά. Μετά της πηγαίνουν στα μπαρ και καθαρίζουν το μαύρο χρήμα  από ναρκωτικά >>

<<Αυτό το κουτί χάπια σου λέει κάτι; >>

Είπε δείχνοντας τα ναρκωτικά που βρήκαν στο δωμάτιο του χαμένου κοριτσιού.

<< Δεν ξέρω αλήθεια. Σας είπα ότι ήξερα>>

<< Καλά καλέ μου πάμε μην μας πουν και εγκληματίες >>

Τον πετάει στο δρόμο και φύγανε με το χαμόγελο χαραγμένο στα πρόσωπα τους. Ξέρουν ότι σιγά σιγά θα πηγαίνουν ακόμη ένα βήμα μπροστά.

°•°•

<< ΟΧΙ ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ >>

Η Κίρα βάζει όλη της την δύναμη.

<< ΘΑ ΣΚΑΣΕΙΣ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΖΑΛΙΣΕΙ >>

<< ΟΧΙ >>

<< Τότε θα σου κλείσω το στόμα>>

Και χώνει μέσα στο στόμα της Κίρας ένα βρώμικο πανί. Εκείνη συνεχίζει να χτυπιέται αλλά δεν μπορεί να βγάλει άχνα. Κοιτάει γύρω της σαν χαμένη, πρώτη φορά βλέπει αυτή τη μεριά του κάστρου. Είναι το πιο σκοτεινό μέρος, χωρίς φώτα, χωρίς το φως της ημέρας και το χειρότερο χωρίς άτομα γύρω τους. Μόνοι.

Ίσα που μπορούσε να δει. Την κατεβάζει από τον ώμο του και της κάνει νόημα να συνεχίσει το περπάτημα. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Προχωράει χωρίς να ξέρει τον προορισμό.

Πιάνει το πόμολο της πόρτας. Νιώθει την ψύχρα της και όλο της το σώμα ανατριχιάζει. Ανοίγει την πόρτα ενώ το τρίξιμο μετατράπηκε σε ένα μεγάλο εφιάλτη. Μπαίνει μέσα και το μόνο που βλέπει είναι και άλλα δωμάτια, και άλλα και άλλα. Η πόρτα πίσω της κλείνει και μένει χωρίς το λιγοστό φως που της πρόσφερε. Προσπαθεί να καταλάβει τι μέρος είναι αυτό, και το βρήκε. Είναι ο χειρότερος εφιάλτης της. Της το είπε ότι θα την έφερνε εδώ.

Προχωράει και ανοίγει μια άλλη πόρτα. Το ίδιο, πολλές επόμενες πόρτες. Αυτό το φρικτό δωμάτιο είναι ένας λαβύρινθος....