Η απαγωγή μου #BJSPRC22

Κεφάλαιο 12ο

Η Κίρα είχε μείνει μόνη της μέσα στα σκοτεινά και τρομακτικά δωμάτια, στον λαβύρινθο. Είχε μείνει ακίνητη σε μια γωνιά. Είχε αγκαλιάσει τα πόδια της και σκεφτόταν, σκεφτόταν τις όμορφες στιγμές της.

Θυμήθηκε την μητέρα της. Ήθελε να την αγκαλιάσει και να της ζητήσει συγγνώμη για ότι της έχει κάνει, ήθελε να την φιλήσει και να της πει πόσο την αγαπάει. Αλλά πλέον δεν μπορούσε. Μπορούσε μόνο να την έχει στην σκέψη της και να εύχεται το καλύτερο για εκείνη. Ίσως αυτή τη στιγμή να είναι μόνη της στο άδειο σπίτι, καθισμένη στον κίτρινο καναπέ του σπιτιού και να κλαίει.

Θυμάται τα παιδικά της χρόνια. Ήταν όλοι αγαπημένη. Μαζί με τους γονείς της να παίζουν επιτραπέζια και να γελούν. Τώρα πια τίποτα τέτοιο δεν θα συμβεί.

Αυτά της έρχονται στο μυαλό της Κίρας και κλαίει. Κλαίει με λιγμούς και φωνάζει από απελπισία. Εύχεται να είναι όλα ένας τρομερός εφιάλτης που θα περάσει.

Σηκώνεται από το έδαφος και χτυπάει με δύναμη την πόρτα, ήθελε κάπου να ξεσπάσει, να νιώσει ανακούφιση. Ξαφνικά ακούει ένα τρίξιμο πόρτας. Κάνει ησυχία αμέσως. Νόμιζε πως ήταν μόνη της. Τελικά έκανε λάθος. Ο τρόμος ήταν στο κόκκινο. Άνοιξε μια άλλη πόρτα προς την αντίθετη μεριά του ήχου. Οι πόρτες συνέχιζαν να ανοίγουν και εκείνη συνέχιζε να πηγαίνει προς τα πίσω μέχρι που έφτασε στην τελευταία πόρτα.

Τώρα δεν υπάρχει επιστροφή. Έκλεισε τα μάτια της και έκλεισε τα αυτιά της με τα χέρια της. Δεν ήθελε ούτε να δει, ούτε να ακούσει.Ξαφνικά κάποιος της πιάνει το χέρι, ανοίγει με φόβο γρήγορα τα μάτια της.

Ήταν ένας άντρας γύρω στα εξήντα με ένα ραβδί στο χέρι. Το πρόσωπο του φαινόταν φιλικό και έβγαζε την αίσθηση της ασφάλειας.

<< Μην φοβάσαι, μόνο παρέα ζητώ >>

Έκατσε δίπλα της και της πρόσφερε ένα κομμάτι ψωμί. Η Κίρα το δέχτηκε και το έφαγε με μια κίνηση. Είχε μέρες να φάει.

<< Κρίμα κορίτσι μου να βρίσκεσαι εδώ και όχι στον έξω κόσμο >>

<< Είστε καιρό εδώ;>>

Άρχισε να μιλά η Κίρα ενώ κατάλαβε την φιλικότητα του.

<< Ε δεν θα είμαι  πέντε μήνες >>

<< Πόσους;>>

<< Μπορεί και έξι >>

<< Και γιατί είστε εδώ; >>

<< Είδα κάτι που δεν έπρεπε και λένε δεν θα με σκοτώσουν γιατί είμαι παππούς, ΧΑ σου μοιάζω με παππού κορίτσι μου;>>

<< Η αλήθεια είναι ότι μου θυμίζετε τον πατέρα μου, πέθανε πριν κάτι χρόνια >>

<< Λυπάμαι για αυτό. Μην σε νοιάζει όμως η ζωή σου θα γίνει καλύτερη>>

<< Δεν νομίζω. Πιστεύω δεν θα βγούμε από εδώ ποτέ. Ούτε εγώ, ούτε οι φίλοι μου >>

<< Έχεις και φίλους εδώ;>>

<< Ναι, εδώ τους γνώρισα τους λένε Κατερίνα και Μάνο >>

<< Πώς είπες; Μάνο; Ένα μελαχρινό ψηλό αγόρι;>>

<< Ναι. Τον ξέρετε;>>

<< Ο Μάνος είναι ανιψιός μου, δεν το πιστεύω ότι δεν έφυγε από εδώ του είπα να φύγει >>

<< Μην μου πείτε είστε ο θείος του; Μου έχει μιλήσει για εσάς >>

<< Αχ κορίτσι μου, τίποτα δεν γίνεται όπως το θέλουμε σε αυτήν τη ζωή >>

<< Εμένα μου λέτε;>>

<< Εγώ δεν μπορώ να φύγω από εδώ είμαι γέρος άνθρωπος, αλλά εσύ μπορείς>>

<< Τι εννοείτε;>>

Σηκώθηκαν και ο παππούς την πήγε σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο. Είναι καιρό στο λαβύρινθο και γνωρίζει καλά τα πάντα εδώ. Το δωμάτιο αυτό ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Ο παππούς της έδειξε μια Τρύπα στο έδαφος. Κάτω είχε χώμα.

<< Είχα προσπαθήσει να σκάψω αλλά με έπιασε η μέση μου και έμεινα ακίνητος δύο μέρες. Από τότε δεν έχω ασχοληθεί. Εσύ που είσαι νέα μπορεί να τα καταφέρεις. Σκάψε και σε λιγότερο από μία ώρα θα σε βγάλει στους αεραγωγούς του κτηρίου. Ξεκινά αμέσως>>

<< Σας ευχαριστώ πολύ. Όταν βγω από εδώ θα επιστρέψω για εσάς>>

<< Εντάξει, άρχισε τώρα>>

Η Κίρα άρχισε να σκάβει το έδαφος με τα χέρια της. Πονούσε αλλά έπρεπε άμα ήθελε να ελευθερωθεί από αυτό το κακό. Εκεί που έσκαβε στο μισό μέτρο χτύπησε πάνω σε κάτι σκληρό. Ήταν μία σιδερένια επιφάνεια. Σε λίγο φάνηκε ένα πορτάκι. Το ανοίγει και με φόβο στην καρδιά μπαίνει μέσα...