Η απαγωγή μου #BJSPRC22

Κεφάλαιο 10ο

Έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Δεν θα το πίστευε αν δεν το έβλεπε με τα ίδια της τα μάτια.

Στο τετράδιο έγραφε τα πάντα και έχει τα πάντα. Ονόματα, εικόνες, στοιχεία, φίλους, συγγενείς. Μέχρι και τις ώρες που η Κίρα και άλλα κορίτσια βγαίναν από το σπίτι. Εξαφανισμένα κορίτσια πριν από τρία χρόνια.

Γιατί είχε η Μαρία κάτι τέτοιο; Με ποιανού το μέρος είναι. Κοιτάει τα χάπια. Ναρκωτικά. Τώρα πια είχαν πολύ σημαντικά έγγραφα στα χέρια τους. Η ώρα είχε φτάσει πέντε το απόγευμα. Ήρθε η ώρα της συνάντησης με τον τύπο από το email. Θα δούμε τι θα γίνει...

°•°•

Η Κίρα ήταν έτοιμη να κοιμηθεί όταν ο Μάνος άρχισε να κουνιέται.

<< Κίρα....;>>

<< Εδώ είμαι Μάνο μου, εδώ είμαι >>

<< Συγνώμη για όλα >>

<< Δεν φταις εσύ, μην απολογήσαι >>

<< Ποια είναι αυτή;>>

<< Αυτή Μάνο είναι ένα πονεμένο κορίτσι η Κατερίνα. Αν δεν ήταν εκείνη δεν θα είχα καταφέρει να σε ράψω >>

<< Με έραψες; >>

<< Αν δεν το έκανα θα πέθαινες από αιμορραγία>>

<< Εσύ πονάς κάπου;>>

Είπε και σηκώθηκε, όσο και αν πονούσαι. Έπρεπε να είναι δυνατός, είναι ο άντρας της παρέας.

<< Γιατί σηκώθηκες;>>

Κοιτούσε τον Μάνο γεμάτη παράπονο. Ξαφνικά ο Μάνος κάνει μια απότομη κίνηση την αρπάζει από το λαιμό και ενώνει τα χείλη του στα δικά της. Ένιωσε τα ματωμένα χείλη της και κατάπιε το αίμα. Το φιλί κράτησε αρκετή ώρα. Η Κίρα δεν έκανε τίποτα απλά αφήθηκε στο απέραντο και ζεστό φιλί του.

Εκείνη τη στιγμή η Κατερίνα ξύπνησε και τους είδε. Έβηξε επιδεικτικά. Τα πρόσωπα τους χωρίστηκαν και κοίταξαν από διαφορετικές κατευθύνσεις.

<< Συγγνώμη για την ενόχληση παιδιά  απλά να θυμίσω ότι είμαι και εγώ εδω >>

<< Εμμ... Με λένε Μάνο >>

<< Κατερίνα χάρηκα και ας είμαστε όπως είμαστε >>

Η γη άρχισε να σείεται. Νόμιζαν ότι γινόταν σεισμός, αλλά όχι. Ήταν η βαριά σιδερένια πόρτα.

Η πόρτα του υπόγειου όπου ήταν κλεισμένοι άνοιξε. Κάθε κύτταρο του σώματός τους έτρεμε και φοβόταν. Δεν ξέρουν τι τους περιμένει. Μπαίνουν μέσα τρεις γεροδεμένοι άντρες και η ίδια γυναίκα που τους είχε επιτεθεί και στην σοφίτα.

<< Ξεκουραστήκατε; Γιατί τώρα έχετε δουλειά... >>

Η Κίρα αγχώθηκε. Ο Μάνος την είδε, της έπιασε το χέρι και το έσφιξε.

<< Και θα αρχίσω με εσάς τους δύο >>

Η γυναίκα έκανε νόημα και οι δύο από τους τρεις κατευθύνθηκαν προς το μέρος τους προσπαθώντας να τους χωρίσουν. Η Κίρα γατζώθηκε πάνω στον Μάνο. Της ρίξαν μια σφαλιάρα. Ο Μάνος ανταπέδωσε την σφαλιάρα με μια δυνατή μπουνιά που του μάτωσε την μύτη.

Εκείνος εκνευρίστηκε περισσότερο και με μια κίνηση τον ακινητοποίησε. Ο άλλος πήρε την Κίρα στον ώμο του όσο και αν εκείνη αντιστάθηκε και φώναζε. Ήθελε να τους χωρίσει οπωσδήποτε. Ξέρανε ότι μαζί θα ήταν πιο δυνατοί. Η αγάπη νικάει τα πάντα όσο αδύνατο κι αν είναι.

Ο τρίτος της παρέας παίρνει την Κατερίνα και την τραβάει έξω από την αίθουσα προς άγνωστο προορισμό. Στην αίθουσα έμεινε μόνο ο Μάνος, με εκείνον που τον κρατά και η άγνωστη εκείνη γυναίκα. Κάθεται σε μια καρέκλα απέναντι του ενώ ο Μάνος είναι γονατισμένος στο έδαφος.

<< Βλέπω δεν μαθαίνεις με το ξύλο >>, λέει εκείνη.

<< Εσύ και πάλι ευχαριστιέσαι να τις τρως από μερικούς >>

Σηκώθηκε εκνευρισμένη και τον κλώτσησε στο πρόσωπο. Εκείνος έφτυσε αίμα και την κοίταξε στα μάτια χωρίς φόβο.

<< Η αλήθεια πονάει >>

<< Δεν ξέρεις τίποτα >>

<< Και όμως ξέρω. Σε είδα με τα ίδια μου τα μάτια εκείνη την ημέρα. Την σκότωσες δεν μπορείς να το αρνηθείς >>

Εκείνη άρχισε να κλαίει και να κοιτάει προς τα πάνω για να εμποδίσει το δάκρυ να κυλήσει. Πάει μπροστά του πιάνοντας τον από το πιγούνι.

<< Άλλο ένα τέτοιο να μου πεις και θα σε σκοτώσω με τα χέρια μου. Θα σε πνίξω και ξέρεις ότι είναι επώδυνο. Είδες την γλυκιά σου αδερφούλα>>

Την έφτυσε στα μούτρα και εκείνη τον χαστούκισε.

<< Δεν σου επιτρέπω να μιλάς για εκείνη >>

<< Η αλήθεια πονάει τελικά >>

Είπε και βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντας τον Μάνο μόνο του στο δωμάτιο σκεπτόμενος τα παλιά. Και αυτό είναι το χειρότερο βασανιστήριο της ψυχής...