Η απαγωγή μου #BJSPRC22

Κεφάλαιο 8ο

Η μάχη της επιβίωσης συνεχίζετε. Η άγνωστη κοπέλα επιτέλους ανοίγει τα μάτια της. Μια σταγόνα ελπίδας υπάρχει ακόμη στην καρδιά της Κίρας. Νιώθει πως στο τέλος θα φύγει από αυτό το φρικτό μέρος.

Η κοπέλα άρχισε να κουνιέται και στο τέλος κοίταξε την Κίρα. Στην αρχή φοβήθηκε αλλά μετά ένιωσε ασφαλής.

<< Γεια σου. Πως σε λένε >>

Δεν της απάντησε.

<< Ξέρω πως φοβάσαι, αλλά δεν πρέπει. Σε νιώθω απολύτως, στηρίξου πάνω μου >>

Το νεαρό κορίτσι με μια κίνηση έπεσε στην αγκαλιά της Κίρας. Αυτή την αγκαλιά την χρειάζονται και τα δύο κορίτσια.

Το κορίτσι άρχισε να κλαίει. Η Κίρα την έσφιξε πιο πολύ στην αγκαλιά της και της χάιδεψε το κεφάλι της. Όταν ηρέμησε μετά από λίγο άρχισε να της μιλάει.

<< Εμένα με λένε Κίρα >>

<< Εμένα  Κατερίνα >>

<< Λοιπόν Κατερίνα χάρηκα πολύ που σε γνώρισα>>

<< Εσύ....>>

Έκανε μια παύση.

<< Πως βρέθηκες εδώ;>>

<< Εγώ βρέθηκα εδώ εξαιτίας ενός άντρα. Ξέρω είναι υπερβολικό αλλά είχα πληγωθεί κι δεν σκεφτόμουν. Εσύ μικρούλα;>>

<< Είχα πάει σε ένα πάρτυ>>

Άρχισε να κλαίει.

<< Δεν χρειάζεται να μου πεις >>

<< Όχι καλά είμαι. Στο πάρτυ γνώρισα κάποιον. Μου είπε πως με ξέρει και μου έδειξε και κάτι φωτογραφίες των γονιών μου και μου είπε πως αν δεν τον ακολουθήσω θα τους σκοτώσει. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς >>

<< Μην κλαίς και μην στεναχωριέσαι. Θα φύγουμε από εδώ >>

<< Αυτός ποιος είναι;>>

<< Ωχ για λίγο τον ξέχασα. Κατερίνα μου μήπως μπορείς να μου βγάλεις τις αλυσίδες;>>

<< Πως; Είναι αδύνατον >>

Η Κίρα κοίταξε γύρω της. Σε μια γωνιά βλέπει στο βάθος πεταμένα αντικείμενα.

<< Πήγαινε δες εκεί, μπορεί να έχει κάτι που να βοηθήσει>>

Κατευθείαν πήγε να κοιτάξει. Δεν ξέρανε πόσο χρόνο έχουνε.

<< Αυτά κάνουν;>>

Στα μικρά  χέρια της κρατούσε ένα  σκουριασμένο σίδερο, μια πρόκα και ένα σφυρί. Αμέσως άρχισε να δοκιμάζει τα αντικείμενα. Η Κίρα έκλεισε τα μάτια της και έκλεισε τις γροθιές τις. Με φόβο στην καρδιά η Κατερίνα χτύπησε τις αλυσίδες.