Η απαγωγή μου #BJSPRC22

Κεφάλαιο 6ο

Ένιωθε εγκλωβισμένη. Δεμένη στο κρεβάτι, σχεδόν γυμνή να προσπαθεί να ξεφύγει από τον αιώνιο εχθρό. Τον είδε να μπαίνει στο δωμάτιο. Της κόπηκαν τα πόδια. Κρατούσε ένα ποτό στο χέρι.
Το έχυσε στο σώμα της.

<< Μην με πλησιάζεις, ΜΗ ΜΗ ΟΧΙΙΙ>>

...

<< Κίρα είσαι καλά τι έπαθες >>

Τα μάτια της είχαν βουρκώσει και με δυσκολία αναπνέει.

<< Κίρα μίλησέ μου, γιατί κλαίς; >>

Έπεσε στην αγκαλιά του Μάνου.

<< Είδα... ένα... Εφιάλτη >>

<< Πάει πέρασε είμαι εγώ εδώ μην κλαίς >>

<< Φοβάμαι, δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα >>

<< Θα φύγουμε από εδώ >>

<< Το υποσχέθηκες >>

<< Τηρώ πάντα τον λόγο μου. Έλα ξάπλωσε είναι νωρίς ακόμη >>

Η Κίρα έγειρε προς το μέρος του και έκλεισε τα μάτια της. Εκείνος έμεινε να την κοιτάει, χαϊδεύοντας τα όμορφα ανέμελα μαλλιά της.

°•°•

Η μητέρα της Κίρα βρίσκεται στο σπίτι της και περιμένει από στιγμή σε στιγμή να χτυπήσει το τηλέφωνο.

Να το χτυπάει. Είναι ο αστυνομικός που γνώρισε την τελευταία φορά στο τμήμα. Ο Θανάσης. Προσφέρθηκε να βοηθήσει στην υπόθεση τον χαμένων ατόμων.

<< Γεια σας κυρία Χρύσα ο  Θανάσης είμαι >>

<< Γεια σου Θανάση παιδί μου, τελικά βρήκες άκρη;>>

<< Μάλιστα, πάρτε τηλέφωνο τις υπόλοιπες κυρίες και τον ντεντέκτιβ και πάρτε με τηλέφωνο για το μέρος της συνάντησης>>

Μετά από μισή ώρα

<< Έλα Θανάση ήρθες σε περιμέναμε >>

Όλες τους φάνηκαν χαρούμενες. Ήλπιζαν να ξαναδούν τα παιδιά τους.

<< Λοιπόν κυρίες μου ακούστε προσεκτικά. Αυτό που θα κάνουμε είναι ακραίο και επικίνδυνο αλλά δεν έχουμε άλλη λύση. Είναι η μία και μοναδική ευκαιρία μας...>>

°•°•

Στο μεταξύ ο ήλιος στο κάστρο φάνηκε και έφτασε στα μάτια της Κίρας. Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε τον Μάνο να την κοιτάζει.

<< Καλημέρα όμορφη >>

<< Καλημέρα. Πόση ώρα με κοιτάς; >>

<< Όλο το βράδυ >>

<< Δεν κοιμήθηκες;>>

<< Φοβόμουν μην δεις άλλο εφιάλτη >>

Και τότε ήταν εκείνη η στιγμή που  η Κίρα πλησίασε το πρόσωπο του Μάνου. Του χαμογέλασε και χαμήλωσε το βλέμμα της.

Εκείνος χαμογέλασε και πέρασε τα χέρια του μέσα από τα μπλεγμένα μαλλιά της πιάνοντας το λαιμό της. Την κοίταξε στα μάτια. Χάιδεψε το αυτί της και πλησίασε τα χείλη του στα δικά της.

Εκείνη τη στιγμή ο άνεμος φύσηξε με δύναμη και άνοιξε το παράθυρο της σοφίτας αφήνοντας έναν ήχο τριξίματος. Τα πάντα πάγωσαν. Ήταν μια αμήχανη στιγμή. Ο Μάνος έγλυψε τα χείλη του και απομακρύνθηκε ο ένας από τον άλλο. Η Κίρα σηκώθηκε από το πάτωμα και έβηξε για σπάσει την ησυχία.

<< Λοιπόν Μάνο.....έχεις σκεφτεί πως θα φύγουμε από εδώ; >>

<< Το σκέφτομαι ακόμη αλλά ελπίζω να πετύχει >>

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε μια φωνή άντρα να φωνάζει και η κουβέντα σταμάτησε. Ήταν ο εχθρός, εκείνος ο άψυχος άνθρωπος,  εκείνος που έκανε την καρδιά της να είναι είναι έτοιμη να σταματήσει από το φόβο.

Ο Μάνος της έκανε νόημα να κάνει ησυχία. Την έπιασε από το χέρι και κρύφτηκαν πίσω από ένα παλιό έπιπλο.

Ο εχθρός μπήκε μέσα. Άρχισε να κοιτάει με μανία το χώρο γύρο του. Η Κίρα δεν μπορούσε να ανασάνει από το άγχος και άνοιξε το στόμα της αφήνοντας στην ησυχία που υπήρχε έναν ήχο που έφτασε στα αφτιά του άντρα.

Εκείνος γύρισε το κεφάλι του και την είδε. Είδε τα τρομακτικά μάτια του να έρχονται προς το μέρος της.

Την πιάνει από τη μπλούζα και την κολλάει στον άδειο  τοίχο της σοφίτας με δύναμη.

<< Εδώ ήσουνα κρυμμένη λοιπόν. Ώρα να επιστρέψεις στο πόστο σου μικρή μου >>

Με αργές κινήσεις άρχισε να περνάει τα χέρια του μέσα από τη μπλούζα της και να της αφήνει φιλιά στο λαιμό. Η Κίρα είχε πάθει σοκ, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

<< Δεν θα της πεις εσύ τι θα κάνει >>

<< Μπα ο μικρός, νόμιζα σε είχα καθαρίσει εσένα >>

Πιάνει την Κίρα και την πετάει πάνω  στα παλιά πράγματα της σοφίτας με αποτέλεσμα να χτυπήσει σοβαρά.

<< Ώρα να τελειώνω με εσένα μικρέ >>

Ο Μάνος παίρνει ένα ξύλο από το έδαφος και κατευθύνεται με αργές κινήσεις προς τα εκείνον. Η μάχη άρχισε ένας από τους δύο θα νικούσε και ο άλλος θα πήγαινε στον άλλο κόσμο...