Η απαγωγή μου #BJSPRC22

Κεφάλαιο 17ο- ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα θέλαμε αλλά υπάρχει πάντα το καλό. Ο αρχηγός πιάστηκε και βρίσκεται πίσω από το κελί της φυλακής. Θα μείνει εκεί μέχρι να πεθάνει. Θυμάστε την δολοφονημένη γυναίκα; Αυτός την σκότωσε. Σκότωσε την ίδια του την θεία για να μην μιλήσει. Το είπε ο ίδιος στο δικαστήριο.

Την σκότωσε με το ίδιο μαχαίρι που σκότωσε και τον πατέρα του, τον βασιλιά του κάστρου.

Όσο για την Μαρία, είναι κόρη του. Ναι καλά ακούσατε κόρη του. Η μητέρα της δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι πατέρας και κόρη πήραν τον στραβό το δρόμο. Και ας είχαν χωρίσει η κόρη ποτέ δεν σταμάτησε την επαφή μαζί του. Και οι δύο ήταν τόσο άρρωστοι στο μυαλό.

Την μητέρα της την κλείσανε στο τρελοκομείο. Σάλεψε η γυναίκα, πόσο να αντέξει τον πόνο. Όλοι οι υπόλοιποι σύμμαχοι πήραν αυτό που τους άξιζε. Τους κλείσαν σε μια φυλακή που ποτέ κανένας δεν βγήκε. Άλλοι αυτοκτόνησαν ενώ άλλοι πέθαναν εκεί.

Τα υπόλοιπα χαμένα κορίτσια και νεαρά αγόρια μετά από ιατρικές εξετάσεις γύρισαν στις οικογένειές τους. Η Κατερίνα κάθε μέρα πήγαινε στο νοσοκομείο και έβλεπε τον Μάνο και την Κίρα. Η Κίρα χτυπήθηκε στον ώμο και σε δύο μήνες ξύπνησε. Είδε τον Μάνο και δάκρυσε. Χάρηκε που ξύπνησε ζωντανή αλλά απ' το να βλέπει δικό της άνθρωπο στο κρεβάτι του νοσοκομείου προτιμά να μην ξυπνούσε.

Η μητέρα της Κίρας ήταν τόσο χαρούμενη που είδε ξανά την κόρη της. Κάθε μέρα ήταν κοντά της στα δύσκολα.

°•°•

Ο καιρός πέρασε και ήρθε η ώρα να φύγει από το νοσοκομείο. Ο Μάνος ακόμη στο κρεβάτι. Η στεναχώρια της ήταν απερίγραπτη.
Κάθε μέρα για ώρες ήταν δίπλα του. Του μιλούσε, του τραγουδούσε, κοιμόταν εκεί δίπλα του κρατώντας του το χέρι.

Ο ένας μήνας πέρασε. Η Κατερίνα σταμάτησε να έρχεται στο νοσοκομείο αλλά δεν σταμάτησε την επαφή. Τώρα πια είχε συνεχίσει την ζωή της. Έφυγε από την πόλη και πήγε μακριά για να σπουδάσει και να αρχίσει μια νέα αρχή, προσπαθούσε να ξεχάσει το παρελθόν. Όχι όλο όμως ποτέ δεν θα ξεχάσει την Κίρα και τον Μάνο.

Η Κίρα δεν ασχολήθηκε με την ζωή της. Η ζωή της πλέον ήταν το νοσοκομείο, το δωμάτιο του Μάνου. Βρήκε δουλειά στο καφέ του νοσοκομείου και όλη μέρα ήταν μαζί του.

Το κάστρο το γκρέμισαν Μάτα από καιρό και στην θέση του χτίστηκε μια παιδική χαρά για τα παιδιά. Δεν πρέπει να ξεχάσουν να χαμογελούν.

Εδώ να προσθέσω ότι η Κίρα έμεινε έγγυος. Όχι από οποιονδήποτε αλλά από τον Μάνο. Μια νύχτα τρόμου για την κάνει να ξεχαστεί εκεί πάνω στην σοφίτα της πρώτες μέρες. Της έκανε ένα δώρο. Ένα μωρό.

Η Κίρα ήταν στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Συνέχιζε να έρχεται και να δουλεύει. Ο χρόνος περνούσε αργά και βασανιστηκά. Η μητέρα της ήταν εκεί για εκείνη της δύσκολες μέρες της εγκυμοσύνης.

Έφτασε ο έκτος μήνας. Βρισκόταν ξαπλωμένη δίπλα στον Μάνο. Τότε ο Μάνος κούνησε το δάκτυλο του, κούνησε το κεφάλι του και άνοιξε τα μάτια του. Είδε την Κίρα δίπλα του και ηρέμησε.

Σήκωσε αργά το χέρι του από το κρεβάτι και την χάιδεψε στο κεφαλάκι της. Η Κίρα ξύπνησε και αμέσως τον κοίταξε στα μάτια. Τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα χαράς και τον αγκάλιασε. Εκείνος έκατσε στο κρεβάτι και την κοίταξε στο μέρος της κοιλιάς.

Αμέσως κατάλαβε και η χαρά του ήταν μεγάλη. Ο Μάνος βγήκε από το νοσοκομείο και σε λίγο καιρό πέρασαν βέρες. Η μέρα του γάμου ήταν μοναδική και ξεχωριστή και για τους δύο. Όλοι ήταν εκεί οι γονείς, ο θείος του, η Κατερίνα με το αγόρι της και πολλοί άλλοι φίλοι και συγγενείς.

Εκείνη την μέρα όμως έγιναν πολλά. Τα νερά έσπασαν και η μέρα της γέννας έφτασε. Τρέχαν οι νιόπαντροι στο νοσοκομείο με χαρά. Η Κίρα με τον Μάνο απέκτησαν ένα υγιέστατο κοριτσάκι.

°•°•

Τα χρόνια πέρασαν και πλέον το κοριτσάκι τους η Ελένη είχε φτάσει τα έξι. Μείναν σε ένα σπίτι έξω από την πόλη, θέλαν μια ήσυχη ζωή για την κόρη τους. Ποτέ δεν ξέχασαν αυτά που πέρασαν και ήταν εκεί για εκείνη μέχρι το τέλος. Φυσικά κάναν και άλλα παιδιά και η οικογένεια μεγάλωσε και δυνάμωσε και κανένας δεν μπορεί πλέον να τους βλάψει.

ΤΕΛΟΣ