"Hıçkıra hıçkıra ağlıyorsun Gerçek," diyerek ellerimi büyük avuçlarının içine aldı, "ve bunu yaparken yaşadığın komik bir ânı anlatıyorsun."
Gözlerimden yaşlar boşalırken tüm dişlerimi göstererek gülümsemem onu duraksattı. "Bilmem ki," diye fısılda...
Oy verip yorumlarsan çok mutlu olurum. Keyifli okumalar!
🏙
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🏙
Şarkılar: Vorsa, Self Destructive Tamino, Habibi
1. SEANS "NEDEN KARELERİ"
Bir tiyatro sahnesindeyim, elimde tanrının oynamam için yazdığı rolün metni, biliyorum ki o kâğıtta yazan benim kaderim. Ve ben o sahnede bir anda doğaçlama yapmaya başlıyorum.
Acıyı en çok küçümseyenler, parmağını sehpanın kenarına vurduğu anda çığlık çığlığa bağırıp ağlamaya başlayanlar olurdu. Bunu biliyordum, çünkü çocukluğum böyle bir insanı izleyip o insanı sevmekle geçmişti.
Çocuklar bir insanı iyi ya da kötü olduğu için değil, çocuklar bir insanı onlara zarar verdiği ya da koruduğu için değil, çocuklar bir insanı fakir ya da zengin, güçlü ya da zayıf olduğu için değil; istediği için severdi.
Ben de onu istediğim için seviyordum.
Çocukluğumdan yirmi altıncı yaşıma girdiğim o sisli sabaha dek yüksek binalardan hep korktum.
