Short Stories (I don't recommend this)

untitled

"Leo, p-please enough. I-I can't b-breath..." nahihirapang aniko dahil sa pagkakasakal ni Leo sa'kin habang hinahalikan ang buong mukha ko.

Akala ko bibitawan niya 'ko ngunit mas lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakasakal sakin

"No, Rhean, you're mine. Only mine." anito.

Binigay ko ang lahat ng lakas ko para maitulak siya kaya nabitawan ako nito.

Patakbo akong lumabas sa pinto pero nahablot niya ang buhok ko.

"Tama na! Hindi ko na kaya, Leo." Pagmamakaawa ko.

"Don't you dare leave me, Rhean. You can't escape." Ani pa niya sabay sampal sa akin kaya napatilapon ako sa study table niya.

I saw a scissors kaya kinuha ko ito. Dahal dahal siyang lumapit sa akin at hinablot nanaman ang buhok ko kaya hindi ako nagdalawang isip na saksakin siya.

Nanlaki ang mata nito dahil sa hindi niya inaasahang gagawin ko.

"I-I am very sorry, Leo, but I'm so tired." I said in the middle of my sob.

He smile at me. "T-thank you, R-Rhean. M-malaya k-kana..." nahihirapang aniya sanhi ng pagkakasaksak ko

"I-I love you s-so much." He said

Umiling ako, "No, you don't love and you didn't!" I shouted.

"I-I did and I-I d-do."

"Then why do you always hurt me? H-hindi ganon ang pagmamahal, Leo."

"I-I know... p-pero yun ang alam kong pagmamahal."

"You're insane" I whispered.

He smile again, "I-Im very s-sorry, my l-love."

"T-trust me when I say I-I love y-you." Anito bago mawalan ng buhay.

Masakit. I love him too but... I'm so tired.

Dapat na ba akong maging masaya?