Deniz'in Sesi (RAFLARDA)

2. BÖLÜM

Redd / Sen Kendinde Ol Yeter

Rengin sararmış, derdin ne?

Bir haller olmuş sana yine

Bırak gün yanından geçip gitsin

Yarın sansını yeniden denersin

Gözün kararmış olur böyle

Yine de dönüp bakma geriye

Bırak yıldızları kayıp gitsin

Yarın başka bir dilek dilersin

Ah sen kendinde ol yeter

Ah sen kendinde ol yeter

Karanlık çökmüş temiz kalbine

Kanın azalıyor terk edildikçe

Bırak aşkları yaşanıp bitsin

Yarın daha çok sevilirsin

Ah sen kendinde ol yeter

Ah sen kendinde ol yeter

Ah sen kendinde ol yeter

Ah sen kendinde ol yeter

Ah sen kendinde ol yeter

Ah sen kendinde ol yeter

🌊🌊🌊🌊🌊

Alaçatı'nın şirin bir Ege köyü olduğu yıllarda doğmuştu Deniz. Elit bir turizm merkezi haline gelmeden ve Azrail'in ona görünmesini beklediği o andan yirmi iki yıl önce, annesinin böbrek rahatsızlığı için yıllarca gördüğü tedaviden sonra, ailesinin evliliklerinin altıncı yılında...

Evlenene dek dört mevsim nefes alan, yaşayan dar sokaklarında yirmi yıl boyunca dur durak bilmeden koşturmuş, cumbalı taş evlerin altındaki esnafın güler yüzleriyle, cömertlikleriyle ellerinden beslenmişti. Değişmeyen bir şey varsa o da, zamanın getirdikleriyle dahi Alaçatı'nın tasarım dükkanlarıyla ve otantik mekanlarıyla her daim onun yuvası olmasıydı. Hem doğduğu hem doyduğu yer, taşların koynunda büyümüş çiçekleriyle ne tarafa dönseniz görsel ve duyusal bir şölen sunardı. Rengarenk begonvil, nergis, mimoza, sümbül kokularıyla sarhoş olurdunuz.

Bir de içerek sarhoş olunurdu.

Deniz duyduğu sesle irkildiğinde henüz ölmediğini anlamıştı. Öteki hayata geçişte kolaylık sağladığını varsaydığı memleketinin görüntülerinden onu alıkoyan da bu sesti. Bir an kalbinin gümbürdediğini sandı ancak o her zamankinden daha sessizdi. Kışın karın altına gömdüğü, yaz gelip karlar eridiğinde de gömdüğü yeri unuttuğu bir yerde... Ancak ses kesilmedi. Kapı çalıyordu. Açacak gücü olabilseydi... Kanat takıp uçabilseydi...

Buradayız.

Bir süre sonra zil sustu. Ağır çelik kapıda anahtar dönmesi gibi bir ses duyduğuna ihtimal vermek istese de içinde yaşama tutunmaktan vazgeçmeyen bir parçasının ona oynadığı oyun sandı bu durumu. Tüm duyuları bir olmuş ona kurtuluşu vaat ederek alay ediyordu. Ama sonra adının seslenildiğini duydu.