Hayat bana mutlulukla kalp kırıklığının arka arkaya nasıl yaşandığını çok küçükken öğretmişti aslında. Daha 9 yaşındayken teyzemlerin bahçesinde oturmuş erik yiyordum. Annemle teyzem öyle koyu bir sohbete dalmislardiki . Canım çok sıkılıyordu yediğim eriğin çekirdeğine baktigimda büyük annemin dedeme söylerken duyduğum sözü aklıma gelmişti. "En güzel tohum elindeki meyvelerin ve sebzelerin çekirdekleridir. " birden başımın üzerinde yanan lambaları gulumsemis ve teyzemin bahçesine ufak ellerimle küçük bir çukurcuk açıp erigin çekirdeğini güzelce yerlestirmistim. Üzerini kapatıp birde boyumun bir türlü yetişmesini o tezgaha uzanıp musluktan su doldurmustum ilk tohumum için. Ve aradan 1 sene sonra yine neredeyse aynı aylarda geldiğimde sevinç ten havalara ucmustum. Küçücük çekirdeğim 10 cm olmuştu. Sevinçten attığım çığlıklar a merakla koşuşturan teyzem bile bu nasıl çıkmış burdan diye sasirmisti gerçekten. Ama sonradan bu burada buyuyemez deyip o küçük dalı kökünden çekip çıkarmıştı. O kökler koparken Yüreğimden de kopan parçaları hissetmişti bedenim. O duygu okadar tarifsiz diki şaşkınligimin mutlulugum şimdide mutsuz ve şaşkınlığı dönüşmüştü . O küçük boy veren çekirdeğimin büyümesi bile beni mest etmişti. Şimdi canımın içinde kökü derin yerlerden tutulu olan çekirdeğim. Canım kızımı söküp alıyorlar benden buna nasıl dayanirim. Babasının kim olduğunu bile bilmezken şimdi babası onu benden götürüyordu.
