«Κι εγώ πιστεύω ότι ξέρουν. Δεν παρατήρησα τον Μάνουελ αλλά οι υπόλοιποι είναι πολύ άνετοι...»
«Να στην πάρω λίγο;» μπαίνει ανάμεσά μας ο Ρόμπερτ και με τραβάει απότομα κοντά του.
«Άλλο μην αργείς, ήδη αργήσαμε πολύ εμείς, αχ πόσα πέρασα κι εγώ μέχρι τη ζωή μου να σε βρω!» μου τραγουδάει σχεδόν φωνάζοντας το τραγούδι του Χατζηγιάννη. Το αγαπώ, είναι τόσο αισιόδοξο! Αλλά οι στίχοι που μου λέει δεν μπορεί να είναιτ υχαίοι. Του ανταποδίδω το τραγούδι και βάζω τα χέρια μου στους ώμους του... «Πόσα πέρασα κι εγώ... έλα σαν να ήσουν πάντα δώ!» του τραγουδώ κοιτάζοντάς τον κατάματα. Με κοιτάζει με θαυμασμό.« Έχεις τα πιο ωραία μάτια που έχω δει» μου δηλώνει. Παίρνω το ποτό μου από το τραπεζάκι. Το πίνω μονορούφι.
«Ρόμπερτ, έχεις πιει...» προσπαθώ να τον συνετίσω γιατί δεν ξέρω πού θα καταλήξει όλο αυτό.
«Φυσικά έχω πιει. Πίνω γιατί είμαι χαρούμενος, γιατί...» σταματάει τη φράση του και παίρνει κι εκείνος το ποτήρι του. Το κατεβάζει μονορούφι όπως έκανα κι εγώ. «Γιατί είσαι εδώ» συμπληρώνει. Αυτό ήταν... έχω αντέξει κράτημα χεριού, χορούς, να μου τραγουδάει... Αλλά αυτό; Είναι σα να μου λέει... ούτε να τολμήσω να το σκεφτώ δε μπορώ.
«Κι εγώ χαρούμενη που είμαι εδώ μαζί σου!» του λέω και τον κοιτάζω γλυκά. «Να βάλω ποτά;» ρωτάει και νεύω καταφατικά. Ο DJ έχει δώσει ρέστα! Πίνουμε και τα επόμενα ποτά. «Τι ώρα λες να φύγουμε αύριο;» τον ρωτάω μετά από λίγο ακόμα χορό. Κουραστήκαμε αλλά δε το βάζουμε κάτω. «Έχει πάει 2...λέω να φύγουμε κατά τις 12. Προπόνηση έχουμε στις 6 οπότε προλαβαίνουμε άνετα...έχω συνεννοηθεί και με τους υπόλοιπους και δεν έχουν θέμα.»
«Τέλεια!» αναφωνώ χαρούμενα και περνάει το χέρι του στον ένα μου ώμο. Νιώθω στο τζιν μου το κινητό να δονεί. Το βγάζω αγχωμένη, τέτοια ώρα μόνο για κακό μπορεί να είναι! Ο Ρόμπερτ παρατηρεί την ανησυχία μου και με παρακολουθεί. Βγαίνω έξω να μιλήσω πιο ήσυχα. Από το άγχος μου βγήκα έτσι στη βροχή.... Είναι από την εταιρεία σεκιούριτι που έχω στο σπίτι...
«Δεσποινίς Μαλτέζου;»
«Ορέστη, τι έγινε;»
«Καλώ επειδή μου είπατε να σας ενημερώνω για όλα...»
«Ε ναι, τι έγινε, πες μου!»
«Έχει περίπου πέντε λεπτά που ήρθε ως την πύλη ένα αυτοκίνητο πολυτελείας, μαύρο. Δεν είχε πινακίδες. Κατέβηκαν δύο άνδρες με μαύρα ρούχα, καπέλα και τα πρόσωπα κρυμμένα. Έφτασαν μέχρι την πόρτα, κοίταξαν στο κουβούκλιό μου, την αυλή και το σπίτιε ξεταστικά. Βγήκα να τους ρωτήσω αν ψάχνουν κάτι και αμέσως έκαναν μεταβολή και έφυγαν με ταχύτητα...»
YOU ARE READING
Η βοηθός του προπονητή του...
RomanceΜια νεαρή κοπέλα ζει το όνειρό της υπογράφοντας σε ανδρική ομάδα ποδοσφαίρου ως βοηθός προπονητή. Όμως θα ερωτευτεί το λάθος άνθρωπο και θα ξεκινήσει ένας κυκεώνας από μυστικά, δολοφονίες, ραντεβού θανάτου, παρακολουθήσεις... Το καλό και το κακό θα...
