the unplanned compliance (Completed)

13

Hindi ko mapirmi ang kamay ko nang makarating kami sa kanilang mansyon. The overwhelming feeling I felt when I went here the first time dawned to me again.

Sumulyap ako kay Nikolas na kinukuha ang mga gamit namin sa loob ng sasakyan. He handed it to the guard and maids present. Ang seryoso nitong mukha ay napalitan nang humarap siya sa akin at lumapit.

"Still nervous?"

Alanganin akong tumango.

Hindi naman maaalis sa akin iyon but I can't also tell him that we should stay on his pad instead. Kung sana kasi hindi ko siya naperwisyo sa pag-iyak ko, baka hindi niya maisipan na dito na lang kami sa mansyon.

"It will be fine, our house will finish soon. Okay?"

I swallowed a hard lump on my throat. "S-sige..."

Days after what happened, Nikolas decided not to leave me at the pad. I realized how much I cause him frustration. Gusto kong pagalitan ang sarili ko dahil pinapahirapan ko na lang siya lagi. At kagabi, napagdesisyunan niyang dumito na lang sa mansyon.

"It will be safer, and you can walk around." Nikolas explained when he told me about living here for a while.

Nikolas's hand slid to my arm as he guide me to walk inside. Parang tumigil ang puso ko nang salubungin kami ng lola niya! I quickly bowed my head and greeted her.

"Magandang araw po," nahihiyang sabi ko.

She smiled genuinely and gave us a light hug. "Kamusta, iha? Inaalagaan ka ba nang maiigi nitong apo ko?"

"Of course I do, lola." Si Nikolas ang sumagot.

Nahihiyang ngumiti ako at tumango para sumang-ayon. Sobrang maalaga po, tugon ko sa isip.

"Siya sige, umakyat muna kayo para makapagpahinga. Pinalinisan ko na iyon," sabi nito at humarap muli sa akin. "Huwag kang mahihiya magsabi ng kailangan iha, ah?"

Muli ay ngumiti lang ako at tiningala si Nikolas. He nodded at me, agreeing to what his grandmother said.

"S-sige po..."

Katulad nang sinabi niya, pagkapasok namin sa kwarto ni Nikolas ay nagbago lahat ng mga kurtina, unan at kumot kumpara sa huling punta namin rito.

A tinge of relief found me at the warmth of welcome. At least, alam kong okay lang na dito muna ako. Syempre ay nahihiya pa rin ako, pero hangga't kasama ko si Nikolas ay panatag pa rin naman ako.

Si Nikolas na ang nag-ayos ng mga gamit namin, kaunti lang ang natirang damit niya rito dahil nga hindi naman siya naglalagi rito noon. Habang nag-aayos siya ay sinubukan kong libangin ang sarili sa pagsilip sa bintana nang ayaw niya akong patulungin.

"Are you hungry already?"

Natigil ang panonood ko sa nagliliparang ibon mula sa bintana dito at lumingon sa kanya. His attention is still on our stuffs but he's already waiting for my answer.

"Hindi pa naman, pero ayos lang din kung kakain na..." sagot ko.

"Then we will," he said as he hang my new dress on the hanger. Pumasok siya saglit sa loob ng closet room dala-dala iyon bago ako inaya lumabas.

Sinulyapan ko pa ang nakabukas na maletang naglalaman ng mga iilang damit niya nang akayin niya ako palabas. His arms snake lightly to my waist as we went down the stairs. Ang bigat na rin kasi ng tiyan ko, matakaw si baby e.

I travel my eyes around, may mga parteng ngayon ko lang napansin dahil hindi ko napagtuunan ng atensyon noong pumunta kami rito. Compared to ours, they use more colors on their choice of decorations and furnitures.