Mikey:
"Takemichi! Takemichi neredesin?"
O hiçbir yerde yoktu. Kiyomi onu kaybetmişti ben de kaybetmek istemiyordum.
Mikey:
"Takemichi! Neredesin lütfen!"
Sonunda vazgeçip olduğum yere çöküverdim. Ağlamaya başladım. Elimden hiçbir şey gelmemişti. Onu kurtaramamıştım.
Başımda bir el hissettim. Çok nazik bir eldi. Hissi sanki Hızır gibiydi. Kafamı kaldırıp o tatlı insanın yüzüne baktım.
Takemichi:
"Mikey."
Mikey:
"Takemichi!"
Elini tutup ona ağlamaya başladım.
Mikey:
"Takemichi çok özür dilerim. Seni kurtaramadım. Kiyomi'yi öylece yalnız bıraktım. Gerçekten çok üzgünüm. Lütfen affet beni."
Takemichi:
"Canım benim neden özür diliyorsun. Bak ben hâlâ buradayım. Hem ayrıca bak eline bana dokunabiliyorsun."
Mikey:
"Ha? Takemichi..."
Takemichi:
"Bak yine birlikteyiz. Yalnızca sen 18, ben 36 yaşındayım."
Mikey:
"Haklısın. Artık birlikte olmamıza engel olacak bir şey yok. Yalnız küçük bir sorunumuz var."
Takemichi:
"Hm?"
Mikey:
"Kiyomi... O yalnız kaldı."
Takemichi:
"Sorun değil. Onu yalnız bırakma da git hadi. Ben ne zaman ihtiyacın olursa burada olacağım."
Mikey:
"Pekala."
Takemichi:
"Görüşürüz."
