"Pozwól mi" Miraculum

Rozdział 14

(...) ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego, co dla nich najgorsze.

Na paryskich ulicach było tak tłoczno, jak nigdy dotąd. Sprzyjała temu piękna pogoda. Ciepło końca maja dawało się w znaki, a na ulicach było coraz więcej osób.

Dochodziła właśnie jedenasta, a delikatny wietrzyk wpadł przez otwarte okno do salonu, poruszając białą firaną.

Przez porozrzucane po podłodze zabawki próbowała się przedrzeć, tak by nie wyjść z tego z bólem stopy, ciemnowłosa.

Westchnęła, gdy udało się jej przedrzeć do kuchni, w której była jej mama.

- Dziękuję mamusiu, że zostaniesz z nimi. Musiały coś złapać w przedszkolu.

- Spokojnie córeczko. Tata poradzi sobie sam, więc mogę zostać. - Powiedziała, wycierając dłonie ścierką.

Uśmiechnęła się promiennie do córki i wskazała zegar na ścianie.

Ta widząc na nim godzinę, zamknęła oczy i się zaśmiała. No oczywiście. Jeżeli zaraz nie wyjdzie, spóźni się.

Całując mamę w czoło, ruszyła w kierunku przedpokoju, łapiąc po drodze torbę, i teczkę z dokumentami.

Położyła wszystko na komodzie i sięgnęła po czarne szpili. Nałożyła je na stopy, a następnie narzuciła na siebie skórzaną marynarkę.

Spojrzała na swoje odbicie w lustrze i uśmiechnęła się, zadowolona ze swojego wyglądu.

Czarne skórzane spodnie, idealnie opinające jej smukłe nogi i szpili na jej nogach. Brązowa satynowa koszula idealnie leżała, a odpięte dwa guziki idealnie podkreślały smukłą szyję i dekolt. Na to czarna skórzana marynarka, dość mocny makijaż i włosy spięte w niski kok. Kilka dodatków idealnie podkreślało jej dzisiejszy strój. A najbardziej pierścionek, który zdobił jej palec serdeczny prawej dłoni.

Spojrzała na niego i się uśmiechnęła.

Poprawiła włosy, chwyciła torebkę i teczkę, po czym krzycząc pożegnanie, wyszła z mieszkania.

...

Zaparkowała samochód na parkingu, gdy rozdzwonił się jej telefon. Nie patrząc, kto dzwoni, odebrała go.

- Mainette Dupain-Cheng. Słucham.

- Marinette, mam wiadomość, która ci się raczej nie spodoba. - Mówiła szybko Alya.

- Co? O czym ty mówisz?

- Młody Agreste tu jest. Razem z ty echem Nino. - Westchnęła.

Złapała się za głowę i przymknęła powieki.

- Będę za chwilę. Jestem na parkingu. - Powiedziała, stukając palcami o kierownicę.

- Jesteś na to gotowa? To dość bezpośrednie spotkanie.- Zapytała zatroskana przyjaciółka.

- Nie, ale będzie dobrze, prawda? Poza tym muszę jak najszybciej się ich stąd pozbyć, racja?

- Prawda. Więc w podskokach tu do mnie, bo inaczej któremuś przyjebie. - Zaśmiała się, przez co i ciemnowłosa się uśmiechnęła.

- Już, już. Dwie minuty. - Po czym się rozłączyła.

Zabrała wszystkie rzeczy i wysiadła z auta.

Wzięła głęboki wdech i ruszyła do wejścia.

Wchodząc do holu, od razu zauważyła wkurzoną przyjaciółkę, która siedziała na kanapie na wprost dwóch mężczyzn i mordowała ich wzrokiem.