One shots & Two boys

Zaak 4.II.

'Je hebt wát?!' vraagt Camille wanneer ik terugkom van bij Leendert.

Ze staat voor me en ijsbeert dan van de ene kant naar de andere kant van de kamer terwijl ze haar handen in haar haar steekt.

'Ik heb hem gezoend,' zeg ik.

'Ja, dat heb ik gehoord!' zegt ze gefrustreerd en ze ploft langs me op bed. 'Weet Freyson het al?'

'Natuurlijk niet,' zeg ik. 'En wij gaan het hem ook niet vertellen.'

'Modest,' zegt ze en ze kijkt me vol ongeloof aan, maar ik blijf ons oogcontact aanhouden tot ze weer dat ik het meen. 'Prima, maar doe het niet opnieuw.'

'Wat?' vraag ik. 'Hoe denk je dat hij gaat reageren wanneer ik hem niet meer kus? Dan kwets ik zijn gevoelens!'

'Dat ga je sowieso doen,' zegt ze. 'Dit is een opdracht, Modest, dit is niet jouw echte leven.'

'En waarom niet?' vraag ik. 'Omdat mijn ouders dood zijn en ik door mijn oom opgevangen werd die dit leven voor me koos.'

'Je kan altijd stoppen!'

'Denk je dat echt?' vraag ik en ze veert recht.

Ze wandelt naar het raam en kijkt naar buiten, denkt na en kijkt me dan aan.

'Prima,' zegt ze dan. 'Doe wat je niet laten kunt, maar val niet te diep.'

'Ik vind hem niet leuk.'

'Maak dat de kat wijs,' zegt ze en met die woorden verlaat ze de kamer.

~~~

Een week later krijg ik volgende instructies van Freyson. Ik moet ervoor zorgen dat hij een feestje geeft zodat Camille en ik in het huis kunnen rondsnuffelen en ik heb de perfecte smoes.

'Ik ben volgende week jarig,' zeg ik wanneer ik samen met Leendert op zijn bed lig, onze ledematen verstrengeld.

Op de achtergrond staan de Arctic Monkeys op en hoewel hij zei dat hij de eerdere albums leuker vond, staat nu één van de laatste op.

'O, dat wist ik niet,' zegt hij. 'Ga je een feestje geven?'

'Op internaat?' vraag ik met een kleine glimlach en ik draai mijn gezicht zodat ik naar het plafond kijk, maar mijn ogen houden de zijne vast. 'Ik denk niet dat iemand dat zou toelaten.'

'Je kan het hier geven als je wil,' zegt hij meteen en ik moet een glimlach onderdrukken.

'Wauw,' zucht ik. 'Dat zou echt cool zijn, maar ... vindt je vader dat wel oké?'

'We kunnen het hem vragen,' zegt hij en hij veert recht. 'Ik denk dat hij vandaag thuis is.'

Leendert neemt mijn hand vast en trekt me recht waarna we verdere trappen opgaan en uitkomen op de derde verdieping.

Hij klopt op de tweede deur links en terwijl ik de kale gang doorkijk en tel hoeveel andere deuren er zijn, gaat de deur open en verschijnt er een man van middelbare leeftijd.

Hij is groot en hoewel hij eerst het tegenovergestelde van Leendert lijkt, zie ik toch gelijkenissen terugkeren in het gezicht.

De man draagt een blauw pak met een gestreepte das en zijn blonde haren zijn netjes naar achter gekamd. Ik voel mijn instincten trappelen.

Dit is hem. Dit is de drugsbaron.

'O, Leendert,' zegt hij waarna zijn ogen op mij blijven hangen en hij een stap opzij zet zodat we in zijn kantoor kunnen komen.

Ik zie nog net dat hij een boekje wegsteekt voordat hij op zijn bureaustoel gaat zitten.

Ik ga voorzichtig de kamer binnen terwijl Leendert zich op zijn gemak voelt. Hopelijk denkt hij dat ik gewoon zenuwachtig ben om zijn vader te ontmoeten.