One shots & Two boys

De Deal

Ik had het hen nooit moeten zeggen.

Of misschien had ik het wel moeten zeggen, maar moesten ze anders reageren en dus niet me voor een week met een meisje opzadelen voor een businessdeal.

Als ik met haar zou trouwen, zou niet alleen ons bedrijf gered zijn, maar ook dat van hun omdat we natuurlijk twee kinderen krijgen die ons bedrijf overnemen.

Maar ik wil dit niet.

Ik wil mijn eigen leven leiden, niet een van de dromen van mijn ouders najagen.

'Het is zoals wij zijn getrouwd, James,' zegt mam en ik zucht, leun met mijn elleboog op de rand van het raam en kijk naar buiten.

'Het was liefde op het eerste gezicht,' vult pap aan en ik onderdruk een volgende zucht.

Ik heb dit verhaal al zo vaak gehoord dat ik het zelfs beter ken dan zij zelf!

'Kom op, James,' zegt pap. 'Dit is goed voor het bedrijf.'

'Maar die is niet wat ik wil,' zeg ik.

'Luister,' zegt mam en ze legt een hand op mijn knie. 'Als je haar echt niet leuk vindt, dan hoeft het niet.'

'En dan zoeken jullie wel een nieuw meisje,' mompel ik en gelukkig hebben ze het niet gehoord.

'Zorg er gewoon voor dat ze je op zijn minst aardig vindt zodat we onze partner kunnen houden,' zegt pap en ik kijk terug uit het raam.

De stad gaat aan me voorbij vanuit de limousine die mijn ouders per se moesten huren om indruk te maken op hun partners.

Ons bedrijf is dan wel heel rijk, maar ik vind niet dat ze ermee moeten gooien.

'We zijn er,' zegt de chauffeur dan en we gestopt zijn voor een groot grijs gebouw dat er even saai uitziet als ons bedrijf.

Mam en pap stappen uit en ik slenter achter ze aan terwijl de chauffeur mijn koffers neemt.

Ik snak ernaar om mijn das iets losser te maken, mijn hemd te verruilen met een shirt en mijn nette broek met een jeans.

We gaan naar binnen en meteen worden we begroet door een receptioniste die ons uitlegt waar we moeten zijn.

Met de lift passeren we enkele kantoren tot we op de bovenste verdieping zijn, waar er een prachtig penthouse aanwezig is.

Mam belt aan en vervolgens worden we binnengelaten door een vrouw met een lichtbruine huid en prachtige zwarte krullen die ik herken als mevr. Dallemagne.

Ze glimlacht vriendelijk naar ons en we worden begroet met drie kussen op de wang waarna ze ons binnenlaat.

De meubels zijn wit en de ramen zijn hoog en schoon waardoor de zon haast in de woonkamer lijkt te staan. Er is een balkon dat uitkijk geeft over de horizon en ondanks dat het geen natuur is, is het best mooi.

'Welkom in het appartement van mijn dochter,' zegt mevr. Dallemagne. 'Ze is zich nu nog aan het klaarmaken, maar kan ik jullie wel al een drankje aanbieden?'

'Dat zou fijn zijn,' zegt mam met haar zakenpartner-glimlach en mevr. Dallemagne verdwijnt naar de keuken.

Ze is een succesvolle zakenvrouw doordat ze het bedrijf van haar grootvader geërfd heeft nadat hij overleden is.

Ze heeft twee kinderen die ze in haar eentje heeft opgevoed nadat haar man vreemdgegaan was.

Ik heb haar dochter noch haar zoon ooit ontmoet, maar ik had de ontmoeting niet hopend op een huwelijk verwacht.

Wanneer Odilia de kamer binnenkomt, moet ik toegeven dat ze een prachtige vrouw is.

Ze draagt een strakke, lange oranje jurk met zilveren diamanten aan haar hals en haar juwelen accentueren haar mooie uiterlijk.