One shots & Two boys

Spinning

Ik heb geen idee hoe ik in deze situatie verzeild ben geraakt.

Het ene moment zit ik bij Sandors thuis en het andere moment zit ik in een cirkel met allemaal mensen van school met een flesje in het midden, recht naar mij gericht.

De draaier: Sandor zelf.

Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen wanneer mijn ogen langzaam de zijne vinden. Ik slik.

Ik probeer al maanden van mijn gevoelens voor mijn beste vriend af te komen, maar steeds ontdek ik nieuwe dingen van zijn persoonlijkheid of van zijn uiterlijk die me terug naar hem toetrekken.

Vorige week nog leerde ik dat hij een litteken op zijn onderrug heeft. Dat kwam omdat hij vroeger, toen hij klein was, uit een boom is gevallen tijdens het maken van een boomhut.

Terwijl hij het verhaal uit de doeken deed met zijn nonchalance, kon ik alleen maar denken aan hoe ik die plek wou kussen en vroeg ik me af of, wanneer ik dat zou doen, het hem gek zou maken of niet.

'Hoe langer jullie wachten, hoe langer jullie moeten zoenen,' zegt een meisje langs Sandor waarvan ik de naam vergeten ben.

'En nu moeten jullie zoenen met tong!' roept iemand anders, maar ik kan alleen maar naar Sandor kijken.

In zijn ogen zie ik niks dat ik kan aflezen waardoor ik alleen maar verder panikeer.

Ik kan dit niet doen.

Jeetje, hij weet niet eens dat ik op jongens val!

'Oké,' klinkt hij dan en hij schuifelt dichter naar me toe, kijkt me even diep aan voordat hij zijn hand in mijn nek legt en me naar zich toetrekt.

Zijn lippen zijn zacht wanneer ze de mijne raken en eerst is de kus dat ook, maar dat verandert wanneer ik hem langzaam terug kus.

Hij trekt me dichter, dichter, dichter tot ik bijna op zijn schoot zit, mijn hand zijn bovenarm wel moet vastgrijpen zodat ik niet omval.

Ik knipper er nog iets steviger in wanneer hij mijn mond opent, mijn lippen van elkaar haalt en de kus verdiept.

De wereld valt onder me weg en ik voel mezelf draaien, draaien, draaien tot ik weer bij hem uitkom, zoals het flesje deed.

We zitten gevangen in elkaar, willen nooit meer vrijkomen als we deze gevoelens opnieuw en opnieuw en opnieuw beleven terwijl we zoenen, zoenen, zoenen.

Tot we uiteindelijk ontsnappen aan onze adem en we elkaar wel moeten loslaten.

Mijn mond hangt een beetje open en ik probeer te ademen, de lucht naar mijn longen te brengen zodat ik niet van mijn stokje ga.

Maar ik zie alleen Sandor.

Niemand anders bestaat.

Zelfs ik niet.

~~~

Het spel gaat door, maar het duurt niet lang voordat ik me excuseer en mezelf een glaasje wijn inschenk.

Het is niet dat ik dronken wil worden, maar misschien helpt dit met ontspannen.

Ik zucht, neem een slok en sluit vervolgens mijn ogen, maar het enige wat ik dan kan zien, is Sandor, Sandor, Sandor.

Mijn ogen openen weer en ik klem me vast aan het aanrecht voordat ik naar buiten ga om een plekje te zoeken waar ik niet gestoord word.

Het is koel buiten, niet per se koud en niet super warm, maar het briesje waait onder mijn kleren waardoor ik kippenvel krijg.

Ik wandel op de tegels rond het zwembad terwijl het water rimpelt. De lichten onderwater zijn aan waardoor het helder blauw lijkt.

Ik verlies me zo in de bewegingen van het water en het concentreren op mijn evenwicht dat ik niet doorheb dat er enkele jongens bij zijn komen staan.