Captivating Flower

30

Chapter 30

Life is really cruel. When you're already at the point of your life that you're happy, that's when shits will happen.

Kakagising ko lang ay dinig ko na kaagad ang bangayan nila Mommy at Daddy sa baba. It's happening again? Hindi ko na alam kung ano ba ang pinag-aawayan nila.

When I'm asking Dad, he's just avoiding me. When I'm asking Mom, she's just saying that it's nothing. Bakit nagbago ang pamilya namin? They kept lying to me. May iba pa ba silang tinatago?

"Just say it to our daughter!" Dad shouted.

"No, please, huwag. Napag-usapan na natin 'to. Hindi natin sasabihin, hindi pa ngayon. She's already happy with Jake. I don't want to ruin her happiness, please."

What? Anong sinasabi nila? Anong tinatago nila?

"Anong sasabihin niyo sa 'kin? Mom? Dad?" They looked shocked when I entered the kitchen.

They were not answering my question. Hanggang kailan sila magsisinungaling sa 'kin.

"Dad! Why do you keep lying to me? Anak niyo din naman ako!"

"I-it's nothing, a-anak."

Napatingin ako kay Mommy nang sabihin siya 'yon.

"Wala lang? My, naman. Anak niyo ako. Sabihin niyo naman sa 'kin kasi naaapektuhan din naman ako!"

Wala akong nakuhang maayos na sagot sa kanila. Iniwanan ko sila doon at muling pumasok sa kwarto ko. I immediatley called Jake. 

"Mahal? What happened?" Kusa nalang pumatak ang luha ko dahil sa tanong niya. 

"Love, I need you." The only words I can say. 

"I'll be there, okay? Wait for me, hmm?" 

Tumango ako na parang nasa harapan ko lang siya. Umiiyak pa din ako nang dumating si Jake. Wala na akong pake kung paano siya nakapasok, agad ko siyang niyakap nang makalapit siya sa 'kin. 

"Why my baby is crying, hmm?" 

He didn't ask me again. He just stayed by my side until I stopped crying. 

He caressed my hair and wiped my tears. He kissed my forehead and my nose, and before he kissed my lips, he stared at me like I am the most precious thing in the world. 

"I love you. You're my everything, Heather. I'm always here." After he say those words, he finally captured my lips. 

Jake stayed by my side. He didn't complain instead, he comforts me. He was throwing some jokes to make me laugh and he didn't fail. 

"Nakita mo ba sila Mommy at Daddy kanina?" I asked. 

"Mm, si tita ang nagbukas ng gate." 

I stared at our family picture beside my bed. What's happening to our family Mom and Dad? I wanted to be mad at them but I can't. 

"Don't think too much, Mahal. Wag mong sarilihin yung problema mo, okay? I'm your boyfriend, you can open up to me." 

Hindi ko alam kung may kulang pa ba kay Jake. Hindi ko alam kung deserve ko ba si Jake sa buhay ko. Andaming tumatakbo sa isip ko. Minsan ay wala na akong oras sa kaniya. Deserving pa din ba ako na maging girlfriend niya?

"Hey, baby, look at me. Don't ever think that you don't deserve the love that you have right now, okay? You deserve it all. You deserve to be loved." 

I sob because of his words. I don't want to end this. I want him forever. Selfish na kung selfish, pero gusto ko na sa 'kin lang siya. 

Umuwi din si Jake nang mag gabi na dahil wala palang kasama si Ayesha sa kanila. Tanging maid lang nila ang nagbabantay sa kanya. Ayoko pa sana siyang pauwin, pero hindi naman pwede 'yon. He has his own responsibility too. Baka pag ginawa ko 'yon ay masakal ko siya. Baka iwan niya ako.

Iwinaksi ko sa isipan ko iyon. Sabi ni Jake ay mahal niya ako. Kaya dapat ayon ang isipin ko. 

For the past few weeks, magkakalayo ang loob namin sa isa't-isa ng parents ko. Hindi ako galit, sadyang nagtatampo lang ako. Ang lapit lapit namin sa isa't-isa, pero parang may nakaharang na malaking pader sa mga pagitan namin. 

Hindi na katulad nang dati. Hindi na ako sumasabay sa umagahan nila. Minsan ay sa cafeteria o kung saan man ako makadaan ng fast food papunta sa school. Kung minsan ay late na din akong umuwi para hindi ako makasabay sa dinner nila. 

Ngayon ay maaga akong naka-uwi dahil ang akala ko ay wala pa sila sa bahay. Narinig ko na may business meeting sila kaya inagahan ko ang uwi. Pero naabutan ko silang dalawa na tahimik na kumakain sa dining. 

When Dad looked at me, I immediately avoided his gaze. 

"Anak, kain ka na." 

"Busog pa po ako. Akyat na ako." I coldly said. 

Hindi ko na hinintay ang sasabihin nila at kaagad akong umakyat papunta sa kwarto ko. This day was tiring. But my tiredness fade away when I saw Jake's name on my screen. He's calling.

"Hi, Love." 

"Hi, are you home?" 

"Yep, I'm so tired." 

"Rest, okay? Kumain ka na ba?" 

"Not yet. Mom and Dad are still eating." 

"Why don't you join them?" 

"You know the reason, Love." 

Kung ano-ano ang pinag-usapan namin habang nagpapahinga ako. Sa bawat pagod na nararamdan ko, siya ang nagiging pahinga ko. Kakayanin ko ba kapag naghiwalay kaming dalawa? Kakayanin ko bang mabuhay nang wala siya sa tabi ko? 

After an hour of talking, he bid goodbye. May gagawin pa siya at may mga gagawin pa din naman ako. Naligo muna ako at nag-ayos ng kwarto bago ko naisipang bumaba. Siguro naman ay wala na sila doon sa kusina. 

But I was wrong. Akala ko ay may ikasasakit pa ang hindi nila pagsabi sa 'kin ng problema nila, pero mas masakit pala 'tong malalaman ko. Sana hindi nalang ako bumaba. Sana natulog nalang ako. Kasi ang sakit. Ang sakit nang narinig ko. 

"Bakit ayaw mong aminin kay Heather na hindi natin siya totoong anak, ha?! Hanggang kailan natin itatago sa kaniya na may sakit ka?!" 

Parang pinagbagsakan ako ng langit at lupa. Nanlalambot ang mga tuhod ko. Kung hindi pa ako nakahawak sa pader ay baka natumba na ako. Kusang nagsituluan ang mga luha ko. Tahimik akong bumalik sa kwarto ko na parang wala akong narinig na ikakawasak ko. 

I cried and cried until I can't breath properly. Pilit kong kinakalma ang sarili ko. Napatingin ako sa pinto nang biglang bumukas. It was Jake. He hugged me and I cried on his chest, again. 

Why is this happening to us? To me? Why life is so cruel?