Czy Tom Riddle jest zły do szpiku kości? Czy jest jakaś moc lub osoba, która mogłaby to zmienić?
A co jeśli Tom w czasach szkolnych, spotkałby osobę która mogłaby go zmienić i mógłby poczuć, coś innego niż żądze władzy i nienawiści.
Może ta osoba k...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dziś nie poszłam na lekcje nie chciałam widzieć Riddla i też czułam się nie najlepiej, więc zostałam w dormitorium i czytałam książki, dziewczyn nie było, bo były na lekcjach, nagle usłyszałam pukanie do drzwi.
- Proszę. - zawołałam, a drzwi się otwarły, do pomoju wszedł mój brat.
- Nie byłaś dziś na lekcjach? Nigdzie cię nie widziałem. - powiedział i usiadł obok mnie na łózku.
- Owszem nie było mnie na lekcjach. - powiedziałam i przykryłam się kocem.
- Czemu? Źle się czujesz, martwie się o ciebie. - powiedział odziwo nie sarkastycznie, a po chwili mnie przytulił.
- Poprostu rano nie czułam się zbyt dobrze, więc tu zostałam. - oparłam głowe o jego ramie i zamkłam oczy.
- No rozumiem, a teraz jak się czujesz? - popatrzył na mnie i przechyliłam głowę lekko w bok.
- Teraz czuję się dobrze. - rozczochrałam jego włosy we wszytkie strony.
- O ty. - rzucił się na mnie i zaczą mnie gilgotać. - A taka mądra byłaś. - odrzekł i przez cały czas mnie gilgotał.
- Z-zo-zostaw mn-mnie. - śmiałam się w niebo głosy i próbowałam się wyrwać.
- Powtórz jeszcze raz bo nie słyszałem. - zaczą się ze mnie nabijać.
- Puść mnie. - powiedziałam na jednym wdechu.
- Nie, nie puszcze zepsułaś mi włosy, to teraz masz. - śmiał się ze mnie. W pewnym momecie się wyrwałam, a on na mnie popatrzył ze strachem, że teraz oberwie się mu bardziej, ale nie chciało mi się mu dokuczać tylko połozyłam sie na plecach lekko chichocząc. - Chcesz się gdzieś przejść? W końcu nie będziesz siedzieć cały czas w dormitorium. - popatrzył na mnie i podniósł jedną brew do góry.
- Dobrze, możemy się przejść tylko muszę się przebrać proszę wyjdź na chwilę. - poprosiłam, William natomiast wyszedł z dormitorium, a ja mogłam się w spokoju przebrać, gdy się przebrałam wyszłam przed dormitorium i podeszłam do mojego brata.
- To choć idziemy. - uśmiechał się cwanie, a ja zmruzyłam na nim oczy.
- Ty coś kombinujesz. - miałam podejrzenia, że chce coś zrobić.
- Nie, akurat teraz nie. - popatrzył na mnie i zmarszczył swoje brwi.
- Teraz nie? - zasmiałam sie lekko z tego co powiedział.
- A skąd ci przyszedł taki pomysł do głowy? - spytał i widać było, że był ciekawy.
- Po twoim uśmiechu, jakoś tak dziwnie się zachowujesz i jesteś dla mnie miły. - obserwowałam jego zachowanie.
- No to co, już miłym nie można byc? - zmruzył oczy i na mnie patrzył.
- Nie nie można, bo to nie jest normalnie zachowanie dla ciebie. - byłam bardzo podejrzliwa.
