[Y18+]ขอโทษที! รักนายไปแล้ว

ตอนที่ 4 หลบหน้า

บันทึกพิเศษ : ฟาส
แสงอาทิตย์ผ่านส่องผ่านม่าน เสียงนาฬิกาปลุกร้อง แสดงเวลาว่าถึงเวลาที่ต้องตื่นแล้ว
ผมรีบลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นไปธุระส่วนตัว
"เอะ! รอยอะไรเนี่ย" ตรงเสื้อผมมีรอยอะไรบางอย่างติดไว้ ผมพูดพลาดเลื่อนมือไปเเคะมันดู อ่อ! น้ำรักของริวนั่นเอง -///- ทำไมผมต้องเขินเนี่ย เพื่อนช่วยเพื่อนผิดตรงไหน จะว่าไปริวตอนนั้นเซ็กซี่มากเลยนะ ทำเอาผมห้ามใจแทบไม่อยู่ สายแล้วหนิ ผมรีบแต่งตัวเสร็จหยิบขนมปังใส่ปากแล้วไปรอหน้าบ้านริว
"ติ๊งน่องง"(เสียงกดกริ่ง) แม่ริวมาเปิดประตูให้ผมด้วยสายตาแปลกๆงงๆ
"เอะ ~ ริวไม่ได้ไปหาหรอ? เห็นไปตั้งแต่เช้าแล้วป้านึกว่าไปด้วยกันแล้วซะอีก" จะไม่แปลกได้ไงผมกับริวนั้นเดินไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน เน้นทุกวันจริงๆแต่วันนี้ทำไมริวถึงไม่รอผม หรือเพราะเรื่องเมื่อคืน
"เออ สงสัยมีการบ้านเลยไปก่อนมั้งคับ"ผมตอบป้าซากุระ(ชื่อแม่ริว) ไปหลังจากนั้นหันหลังรีบวิ่งไปโรงเรียน
จบการบันทึกพิเศษ : ฟาส
วันนี้ผมรีบมาโรงเรียนก่อนเพราอะไรหนะหรอ เพราะเรื่องเมื่อคืนไง ผมจะมีหน้าไปพบฟาสได้ไง- - ถนนที่เงียบจนได้ยินเสียงลมพัดพร้อมกับดอกซากุระที่ร่วงลงมาอย่างโรแมนติก ทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆ ผมรู้สึกผิด ผมชอบเพื่อนตัวเอง ที่สำคัญเป็นเพศเดียวกันด้วย! ผมจะทำไงดี
"เฮ้! ริววันนี้ไม่มากับฟาสหรอ?" เอโกะสาวหน้าใสห้องเดียวกันถามผมด้วยความสงสัย-.- คือทำอย่างกับผมไปไหนมาไหนกับมันบ่อยนักแหละ(บ่อยจิงๆ-.-)
"เจอมั้ยละ-.-" ผมตอบแบบกวนๆใส่เอโกะเอโกะทำหน้าเบ้ใส่ผมแล้ววิ่งเข้าโรงเรียนก่อน
ณ ห้องเรียน
ผมนั่งข้างฟาสด้วยทำไงดี จะให้เจอตอนนี้คงไม่พร้อม-///-
(เสียงโทรศัพท์ ชื่อเพลง : catch me if you can ศิลปิน snsd)
Catch me if you can~🎶
(จับฉันสิถ้านายทำได้)
Catch me if you can~
(จับฉันสิถ้านายทำได้)
ผมหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋า "ฟาส" ผมกดวางแบบไม่ลังเล ไม่พอแค่นั้นผมกดปิดเครื่องไปด้วย ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจริงๆ
ผมมองไปหลังห้องที่มุมขวาเจอ "เจมส์" หนุ่มหล่อผิวเข้มริมฝีปากกระชับผมเกรียนนั่งอยู่คนเดียวแล้วในห้องเหลือแค่ที่ว่างเดียวด้วยผมคงต้องนั่งกับเจมส์แล้วละ ผมเดินตรงไปหาเจมส์อย่างไม่รอช้า
"เจมส์ขอนั่งด้วยได้มั้ย?" -.- ขอให้ได้ๆ
" ถ้าตอบว่าไม่ละ- -" ตอบว่าไม่หนะหรอผมก็จะฆ่านายทิ้งไง -.-
"นะๆ น้า น้าๆ " ผมอ้อนแบบสุดติ่งกระดิ่งแมวเผื่อมันจะยอมใจอ่อน เจมส์หลบสายตาเหมือนกำลังคิดอะไรสะอย่างแล้วยิ้มออกมาแบบเจ้าเล่ห์
"ได้ แต่ต้องทำตามที่ผมสั่ง1อย่างแบบห้ามขัดขืน" ณ ตอนนี้ให้ผมทำอะไรก็ได้ผมยอมแค่ขอให้ไม่ได้นั่งกับฟาส
"โอเค" พูดจบผมรีบนั่งลงบนเก้าอี้แบบไม่รอช้า ตอนนั้นเองฟาสเดินเข้ามาในห้องแล้วหันมามองที่ผม ผมรีบหลบสายตาตามทันที ฟาสค่อยๆเดินมาหาผมที่หลังห้องด้วยสายตาเย็นชา ความหนาวแผ่เข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
"ไปคุยกันหน่อย"พูดจบฟาสก็ดึงมือผม ผมทั้งดิ้นทั้งสะบัดแต่มันก็ไม่ทำให้ฟาสสะทกสะเทือนอะไรเลย ผมมองมาที่เจมส์ที่กำลังมองผมอยู่ ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไป เจมส์ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์อีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นมาพูดว่า
"ปล่อย ริว" คือ- - พูดแค่นี้เนี่ยนะ แต่มันก็ได้ผล!! ฟาสหยุดและหันมามองที่เจมส์
"ปล่อยงั้นหรอ? มึงมีสิทธิ์อะไร?" ณตอนนี้นี่เองผมรีบสะบัดมือออกจากฟาสแล้วหนีไปอยู่หลังเจมส์
"แล้วมึงละมีสิทธิ์อะไร?" เห้ยถามไปแบบนั้นทำไมถ้ามันแฉเรื่องเมื่อคืนนมาภาพพจเสียหมด. แงๆTTได้โปรดเหอะ
ฟาสเหมือนจะเห็นสายตากังวลของผมเลยทำหน้าเซ็งหันกลับแล้วเตะโต๊ะแบบอารมณ์เสีย
"โถ่เว้ย!" จากนั้นก็กลับไปนั่งที่อยู่คนเดียว
ทั้งวันวันนี้ฟาสไม่ยอมทำอะไรเลยฟุบโต๊ะทั้งวันตอนพักก้ไม่กินข้าว ผมชักจะเป็นห่วงแล้วสิ ไม่ผมต้องใจเเข็งเข้าไว้
"เห้ยๆ"
"เห้ย!"
"มีไร" ผมตอบเจมส์ไปแบบเซ็งๆ
"มัวแต่เหม่อ 555คิดถึงผมหรอ?" เจมส์ยื่นหน้าตาอันกวนโอ๊ยและผมเกรียนมาล่อหน้าล่อตาผม แต่-_- สีหน้าผมตอนนี้ไม่รับรุ้อะไรเลย
"จำได้มั้ย ที่บอกต้องทำตามอะ" แหม่TT อุส่าเงียบไว้นึกว่าลืมแล้ว ทีแบบนี้จำได้ดีจัง
"จะใชัให้ทำไรละ-___-" ผมตอบไปแบบเซ็งๆ คงจะใช้ให้ไปล้างจาน ซื้ของ ล้างส้วมไรงี้แน่เลยT^T
"ป้อนขนมผมหน่อย:P" จะบ้าหรอแก่จนจะตายละยังจะให้ป้อนแต่ถ้าพูดไปคงโดนไล่ไปนั่งที่เดิมแน่เลย คงต้องจำใจ
"อ้ามมม~" แหม่หมั่นไส้ ผมรีบยัดขนมเข้าปากมันแต่-...- มันกัดนิ้วผมไว้ไม่ยอมปล่อย
-///-
"ขะหนมไยเนี่ยอร่อยนุ่มลิ้น" (พูดไม่ชัดเพราะอมนิ้วไว้)
"ปะ..ปล่อยเดียวนี้-.-" เล่นบ้าไรเนี่ย ผมพูดจบเจมส์ก็ยอมปล่อยตามคำสั่งแล้วทำหน้างอๆ 5555 ตลกจัง
"กริ๊งๆ" (เสียงกริ่งเลิกเรียน)
วันนี้อาจเป็นครั้งแรกและวันแรกที่ผมเดินกลับบ้านเอง เพราะทุกวันเดิรกลับกับฟาส
จะว่าไปก็คิดถึงมันนะ แต่ก็คงได้แต่คิดถึงเเหละ พอผมกลับถึงบ้านก็รีบเข้าบ้านล็อคบ้านเพราะพ่อ-แม่ไม่อยู่ไปต่างจังหวัด
ผมเข้าห้องนอนโยนกระเป๋าไว้หน้าคอมแล้วรีบไปอาบน้ำเพื่อจะเข้านอน วันนี้เป็นวันที่ผมเหนื่อยที่สุดในโลกเลย ความกดดันมันทรมาณอะไรขนาดนี้-.-
"ติ๊งน่องง"ใครมากดกริ๊งดึกๆแบบนี้ ผมกลัวงะ TT
"ติ๊งๆๆๆๆๆๆๆน่อง" โอ้ย รำคาญความโมโหครอบงำผมตอนนี้ผมไม่กลัวอะไรแล้วผมลงไปชั้นล่างเพื่อไปดูว่าใครกันมารบกวนเวลาอันมีค่าของผมกัน!!!
"แกร๊ก~"(เสียงเปิดประตู) ผมเปิดประตูไป ภาพที่ผมเห็นแทบช็อค นั้นฟาส ใช่ไม่ผิดแน่ฟาส ในสภาพเมาเละ ในตัวสวมชุดนักเรียนร่างกายมอมแมม เขาไปทำไรมาเนี้ย
"ร....ริว" เห้ย!! ฟาสหมดสติไปทำไงดี
"ฟาส ตื่นๆ"ผมปลุกฟาสให้ตื่นแต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากคนร่างใหญ่เลย ผมลากหฟาสเข้าไปในห้องแต่ตัวฟาสสกปรกมากเหมือนไปคุกกับดินมายังไม่รู้-.-
ผมค่อยๆลากฟาสขึ้นเตียง ถอดชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนออกเผยให้เห็นแผงอกขาวอมชมพูที่น่าลิ้มรสกับซิกแพคอ่อนๆที่น่าสัมผัส>w<ผมคิดไรเนี่ย ผมเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ฟาสเนื้อตัวฟาสร้อนมากเพราะมีไข้จากนั้นผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฟาส ขาฟาสยาวมากเลยถ้าเทียบกับผมแล้วฟาสสูง185ได้เพราะเคยเป็นนักบาสของโรงเรียน ผมเอาชุดนอนที่ตัวใหญ่ที่สุดของผมมาให้ฟาสซึ่งมันก็พอดีเดะ! จากนั้นผมก็ห่มผ้าให้ฟาสแล้วนั่งดูอาการข้างเตียงอย่างเป็นห่วง
"ร..ริว" ฟาสละเมอถึงชื่อผม ><. เห้ย!! ผมฟังไม่ผิดใช่มั้ยคับ ผมเอื้อมมือไปบีบมือของฟาสอย่างอ่อนโยนเพราะกลัวฟาสตื่น แต่! ฟาสดึงผมลงไปนอนข้างๆ!นี่เขาหลับจิงป่าวเนี้ย ทำไมถึงมีแรงเยอะขนาดนี้ ผมพยายามออกจากอ้อมกอดของคนตัวใหญ่แต่ขาที่พาดมาอย่างกับผมเป็นหมอนข้างแขนที่กอดผมไว้แน่ขนาดนี้ ตอนนี้ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึง3เซนด้วนซ้ำ ผมค่อยๆเลื่อนริมฝีปากไปจูบตรงแก้มของฟาสผมรู้สึกผิดที่ทำเป็นไม่สนใจเขา ผมปิดบังความรู้สึกตัวเองต่อไปไม่ไหวแล้ว ผมชอบเขา
"ขอโทษนะฟาส"