Baran'dan
Kulağımda kulaklığım yağmurda yürüyordum.
Herkes gibi endişelenmem gereken bir yardımcım yoktu.
Ben küçükken kaçıp gitmişti. Çocuk aklımla baya beklemiştim.
Biraz büyüyünce anladım ki herkes gibi değildim.
Ailem yoktu, arkadaşlarım da yoktu.
Dünyaya yalnız geldim yalnız yaşıyorum.
Müzikteki sözler de düşündüklerimi tamamlıyordu:
Yalnızım, yalnızsın, hepimiz yalnızız.
Kalabalığın sahteliği yalanla coşuyor,
Gökyüzünde tek bulut yalnızlığına koşuyor.
(Sehabe - Yalnızlığın Gücü Adına -> medya)
Gökyüzündeki ayı ve bulutları izlemek her zaman güzel hissettirirdi bana.
Herkesin yanında konuşabileceği en azından yardımcısı varken bende onun bile bulunmaması hayata küfretmemi sağlıyordu.
Ben ne yapmıştım da yoktu?
Benden iyi bir sahip bulduğu kesindi tamam da beni niye bırakmıştı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yardımcı (bxb)
Genel Kurgu[Tamamlanmıştır (×11)] Herkesin yanında gezen minik, kendisine ait yardımcıları olsaydı dünya nasıl değişirdi? Hayır, yardımcınızı değiştiremezsiniz. Bir istisna dışında. Ola ki ruh eşinizi bulursanız ikiniz de birbirinizin yardımcısını görebilir...
