Trick People With Kindness | Daughter Of Stark

4-) Evolüsyon

"Sonsuza kadar yaşamak istemiyorum, çünkü boşuna yaşayacağımı biliyorum"

༄ ༄ ༄ ༄ ༄ ༄ ༄ ༄ ༄ ༄ ༄ 

Sizce herkes yaşadıklarını hak eder mi?

Herkes, yaşadığı bir takım olaylar yüzünden parçalanmayı, harap olmayı, aynadaki yansımasına her baktığında yaşadığı pişmanlıklarla dolu olan kuyuya bir kez daha düştüğünü hissetmeyi hak eder mi?

Bence etmez.

Etmeyenlerin içine, bir insanı sırf kendini tatmin etmek ya da istediğine ulaşmak için öldüren, zarar veren, hayatını karartan, kendinen tiksindiren, usandıran insanlar girmiyor tabii 

Fakat her insan birbiriyle eşit değerde acı çekmemeli.

Ne olursa olsun kimse geçirdiği günü ölmeyi dileyerek bitirmemeli. Geçmişin izlerini silmek için her duşa girdiğinde canını yakmamalı, vücudunu kanatmamalı. Her gözlerini kapattığında çektiği acılarla baş başa kalmamalı. 

Kabul edelim, bunu hak ettiğini düşündüğümüz çok insan var. 

İçindeki hasetlik denizinde boğulup karısına, kardeşine, çocuğuna, arkadaşına hayatı dar eden, onların her gün dünya hayatına son verilmesini dilemesine sebep olan insanlar da var. Veya kendisini yeterli olarak görmeyen, başkalarının rütbesini ya da yaşam kalitesini kıskanıp, onlara acı çektiren, ailelerine evlat acısı yaşatan insanlar da var 

Peki ya hak etmeyenler? Ya da yukarıda yazdığım olaylardaki masum insanlar?

Kafamızda dolanan tonlarca sorulara bir yenisi daha eklendi. Ama bunun çok daha önceden düşünülmesi gerekirdi. 

Onlar neden acı çekiyor? Hak ettiler mi? Neden hak ettiler?

Şansları yüzlerine gülmedi mi?

 Şans

Mantıkla açıklanamayan bir takım rastlantısal olayların nedeni olan güç, baht, talih

Rastlantı düzenlediğine, şerden koruduğuna veya insanlara iyi durumlar hazırladığına inanılan doğaüstü güç. 

Bu güç hepimize uğur mu getiriyor?

Hepimizi koruyor, iyi durumlara hazırlıyor mu?  Bilmiyoruz

Uğramadıysa, uğrayacak mı?  Bilmiyoruz

Hayatta bilmediğimiz çok şey var. Bilmediğimiz ama öğrenebileceğimiz çok şey. Bazen bildiklerimizi dışa dökmek, öğrendiklerimizi anlatmak için kelimelere yöneliyoruz. Onları kullanmak istiyoruz. Fakat o kelimeler tam boğazımızdan nefesimiz ile çıkacakken bi yerlerde takılıyor. Boğazımıza diziliyor. Sanki bir şey var ve onların çıkmasını engelliyor. Bazen bu engelin ne olduğunu bilmiyoruz. Ama bazen de o engel biz oluyoruz. Çünkü eğer anlatırsak boşa konuşacakmışız gibi hissediyoruz. Şans yüzümüze gülmez, etrafımızdakiler duyar ama umursamaz gibi hissediyoruz. Yada duymazlar, görmezler, anlamazlar gibi hissediyoruz. Ki bazen bu konuda haklı çıkıyoruz.