𝐺𝑜𝑛𝑒 𝑏𝑢𝑡 𝑭𝒐𝒏𝒅𝒍𝒚

minjung ile serüvenler #6

q: finalden sonra? (AU)

-Hayati riski azalıyor, ciğerleri deki nerdeyse bütün suyu boşalttik. Lütfen sakince bekleyin iyi olucak. Tam zamaninda yetiştirmiş siniz. Eğer bir kaç dakika daha olmasaydı ...

-lutfen ...cok teşekkürler doktor bey. Gerçekten bütün hayatımı bana geri verdiniz.

-uyanmasi için hemen umitlenmeyin lütfen, uyansa bile beyin dakikalarca oksijensiz kaldı hasar oluşmuş olabilir..

-yasasinda... sadece yanımda olsun...

-gecmis olsun tekrardan.

-sağolun.

İlk şoku atlattıktan sonra, buraya nasıl geldiğimi bile hatırlamadığımi fark ettim. Jiho ve suho hala evde yanlız başlarına ramen yiyorlardı büyük ihtimalle.

Aklıma ilk Hana geldi. O yüzden onu aradım. en yakın ve en müsait olan büyük ihtimalle. Çok fazla bir şey sormadan kabul etti zaten ikizlere bayiliyordu. Ama suanki durumdan habersizdi herkes gibi.

İlk başta olayın böyle kalmasini ve kimsenin en azından Minjung uyanana kadar bir şey bilememsini istedim. Ama farkında değildim tabi o zmana olacaklarin. bir kaç saat sonra uyanacağını falan sanıyordum heralde. ama kendini toparlaması gözlerini açabilmesi ve bu dünyaya geri dönebilec3k enerjiyi bulması yaklaşık 1 harta sürdü. tabi bu süre zarfında belkidee defalarca eve uğrayıp kimse bizi bulamamıştı ve meraklı telefonları eşlik etmişti buna . han uzub süre gelip burda kalmıştı chohee soojin minle o kaokadar çok ağlamıştı ki. onlarda günlerce burda beklemişlerdi ama odaya bile girmeye cesaret edemediler, chan da çok mutsuzdu yanımızda ağlamıyordu benide daha fazla üzmemek için ama bir kaç kez yanında ağladığını görmüştüm. hana bu süre boyunca ikizlere bakmıştı ama sonra onları chohee aldı diğerleride her defasında gelip burda ağlamak istedikleri için ve telefonda bile konuşamadığımı anladıkları için chan ile bana mesaj gönderiyorlardı.

ben, bense bu durumun içindde berbattım çocukları görmek istemiştim ama sonra onlara ne diyeceğimi bilemeyeceğimi düşündüm bu yüzden vazgeçtim. onun uyanıcağına ve her şeyi değiştireceğine emeindim. ama uyandığı gün bütün dünyaaa başıma yıkıldı resmen.

-sizi hatırlamadığını söylemeye çalışıyorsunuz hanbin bey sakin olun.
-evet.
-uyanması bile bir mucizeydi! size dakikalarca nefessiz kaldığını söylemiştim.
-evet ama--
-büyük ihtimalle hafızalarından bazıları silindi.
-nasıl bazıları! beni bile hatırlamıyor!

sinirle yerimden zıpladım. düşünemiyordum şimdi ben bütünüyle hafızamı yitirecektim. imkanatı olamazdı. korkunç bir felaketti bu. tekrar şiddetle yerime oturdum.

-yani siz çocuklarımızı, yaşadıklarımızı, arkadaşlarını, evimizi ve benden sonra ne varsa hiç birini hatırlamadığını mı söylüyorsunuz.
-izin verirseniz muayne edeceğim !

doktor şiddetle yerinden kalktı hasta odasına giderken gözlerimin önünden bütün bir hikaye geçiyordu, bizim hikayemiz. bize olanlar ayrılıklarımız, mutluluklarımız, öpüşmelerimiz, üzüntülerimiz, aşkımız,hayatlarımız, çocuklarımız, hiç bırakmayacak gibi tutan elleri, hiç gitmeyekmiş gibi bakan gözleri, hiç benden ayrılmayacakmış gibi, ruhlarımız, ruhumu tanıyan ruhu, şimdii hiç birini hatırlamadığını nasıl sindirebilirim.

doktor muayneyi tamamlayıp odadan çıktı. meraklı bakışlarım hüzünle onun üstündeydi.

-evet, minjung çoğu hastamızda bu tür olaylardan sonrada gördüğümüz gibi eçici hafıza kaybına yakalanmış.
-geçicii mi?
-evet, ama bu süre tahmin edilemez yarın da hatırlayabilir, yıllar sonrada, son nefesini verirkende hatırlayabilir.