His Deceitful Delinquent (Art of Love #1) On going

CHAPTER 12

Nagising ang aking diwa nang unti-unti kong maramdaman ang isang mabigat na bagay na tila nakadagan sa akin. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata.

Pinigilan ko ang aking sarili na mapamura nang bumungad sa akin ang mukha ni Klein. He was alighted over me, arms wrapped around my waist and half naked. I hissed at the sight. Naaamoy ko rin ang alak sa kaniyang paghinga.

Ramdam ko pa ang natatanging suot niyang shorts. Bigla akong nakaramdam ng kaba nang may mapagtanto.

Tiningnan ko ang sarili ko at agad na kumalma nang makitang suot ko pa ang damit kahapon. Ngunit paano siya nakapasok rito...

Natigilan ako sa aking naisip. Iginala ko ang aking mga mata sa buong silid at unti-unti iyong pumroseso sa akin na tila isang sirang plaka. Oh hell! It's his room. Paanong dito ako pumasok? Iyon ba ang dahilan kung bakit napakapamilyar sa akin ang amoy ng silid na iyon?

Maingat kong inalis ang mga braso ni Klein na nakapulupot sa baywang ko. Marahan akong umalis ng kama na walang nililikhang tunog. My head was still pounding because of the uncountable shots I consumed last night and it's as if my head was about to split. Damn, hangover sucks than getting shot!

Tumapat ang mga mata ko sa isang wall clock at nakitang alas tres na ng madaling araw. I sighed and made my way to the door. My barefoot stopped in front of the door. I rolled the door's knob, but before getting out of that room I glanced back to the bed's direction.

Nagbalik sa akin ang isang tagpo apat na taon na ang nakalipas kung saan kailangan kong umalis upang takbuhan ang isang kamalian, at sa pangalawang pagkakataon ay gagawin ko iyon. Siguro ay tuloyan na akong nahulog... and it's very wrong.

Klein Valentino

You're too high and too good for me to reach. Nonetheless, I'm just an infamous outlaw.

"I'm leaving. You just have to think that I am just a passing person that goes along the flow of those following chapters in your life. Makakalimutan mo din ako... iyon naman ang nararapat," bulong ko bago lumabas sa kaniyang silid.

Tinungo ko ang kabilang silid at mabilis na tinipon ang mga naihandang gamit. I picked up my phone and turned it on. Just then, a bunch of text messages from Massimo bombarded my inbox. Some of it were from Grey.

From Massimo Petrov: [I am at Don Evander's mansion.]

From Massimo Petrov: [Still waiting for your arrival, Signora. Do I have to send a car?]

From Massimo Petrov: [Have you changed your mind? hahaha]

My brows furrowed at his cockiness.

From Massimo Petrov: [I miss you, Baby. But I can't, right now.]

Tumigil ang mga mata ko sa pang-apat na mensaheng iyon. My brows was already wrinkled. Tila kumulo ang dugo ko sa aking nabasa. What the fvck did he just call me? Is he asking a death wish?

From Massimo Petrov: [Mne zhal', mem. I'm really sorry, Signora! It's a wrong sent.]

I rolled my eyes. Nonsense! I opened Grey's messages.

From Grey: [The operation turned out well.]

From Grey: [Text me if anything occurs.]

I heaved a sigh and type a new message.

For Grey: [Pick me up at the Hotel's entrance.]

Ilang minuto lamang ang binilang ko at natanggap ko na ang kaniyang sagot. Agad akong bumaba ng silid dala ang aking bagahe ng walang naaabalang tao. Maingat akong nakarating sa living room. Napakatahimik ng lugar ngunit hindi nakaligtas sa akin ang presensya ng isang taong tahimik na nakamasid sa akin.