[TAMAMLANDI]
⋆｡˚ ☁︎ ˚｡⋆｡
Mavi gökyüzünü süsleyen beyaz bulutlara şekil veren, üzerlerinde yaşayan, onlara dokunabilen biri olabilir miydi?
⋆｡˚ ☁︎ ˚｡⋆｡
Hridayâkâş
-Gökyüzüne baktığımızda hala ümidimizin olduğunu hissetmek, umutlanmak.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⋆｡˚ ☁︎ ˚｡⋆｡
Heulim ,sessiz ve durgun olan adama endişeli bir şekilde bakarken daha fazla dayanamayarak koltuğa oturdu. Sabahtan beri adamı neşelendirmek için yapmadığı kalmamıştı.
Aksan, buluttan bıyık ve şapkayla üzgün üzgün oturan bedene bakarken kendisini tutamayarak güldüğünde mavi gözler umutla parladı.
Bulut bıyığı parmak ucuyla tutmaya çalıştığı zaman havaya karışarak yok olmuştu bıyık ardından şapkaya dokundu o da kayboldu haliyle. "Teşekkür ederim Heulim.. " diye mırıldandı derin bir nefes vererek başını öne eğerken.
Heulim biraz daha adamın dibine girerek sıkıca sarıldığı kola, yanağını yasladı ve bacaklarını kendisine çekti. Aksan minik bedene yan bir gözle baktıktan sonra "Bugün.. Benim için zor bir gün. Geçmişte kötü bir anının yaşandığı bir gün. " diye fısıldadı.
Heulim ilgiyle adama baktı.
"Ortaokula geçmeden önce inanması zor gelebilir ama çok konuşkan ve hiperaktif biriydim. Özellikle çocuklarla oynamak ve bebeklerle vakit geçirmeyi seviyordum. Bebekleri uyurken onları izlemek, çocuklarla top oynamak ,tahta çubuklarla savaş yapmak.. Ablam o zamanlar bir adamla evlendi. Ben ortaokula geçtiğim zaman hamile olduğunu öğrendik. İlişkileri, ailesi çok güzeldi.. Ablam da bebek de çok sağlıklıydı. " Aksan titrek bir nefes alarak parmakları ile oynamaya devam etti. "Sonra.. Bize gelmesi için çok ısrar ettim. Karnındaki bebeği sevecektim ,kardeşim olacaktı o benim için.. Çok fazla ısrar ettim işte.. Ablam kıramadı beni. "
Heulim ,ağlamamak için çabalayan adamın elini tutarak destek olmaya çalıştı.
"Ablam iyidi, eniştem de öyle ama bebek.. Daha yedi aylıktı.. Ben ısrar etmeseydim-"
Heulim başını olumsuz anlamda salladı. Onu suçu değildi! Dudaklarını aralayıp konuşmak istedi.Senin suçun değil ,sen daha çocuktun sadece sana arkadaş olacak bebeği merak ediyordun! Demek istedi ama dudakları sadece kıpırdadı, sesler dökülemedi.
Aksan gözyaşları arasında dolgun dudakları az buçuk okumayı başarmışken minik bedeni kendisine çekerek titrek bir nefes aldı.
Böyle bir anda yanında olup, koca nedenini sıcak kolları arasına alarak sarmaya çalışan birileri olması çok güzeldi.
Senelerdir bu yüzden kendisini suçlamıştı. Ablası, ailesi, psikolokları ona hep senin suçun değil(di) demişti ama mantıklı düşünen bir adam olsa bile kalbi bunu kabul edemiyordu.
O olaydan sonra içine kapanmıştı.Başka birisine bir şey söylersem benim yüzümden başına bir şey gelir diye korkuyordu istemsizce.
Lisede Asaf ve diğer arkadaşlarını bir anda yanında bulmuştu. Onlar yalnız bırakmamıştı onu ama kazadan önceki haline döndürmeyi de pek başaramamışlardı.
