Treacherous Heart (Girls Series #1)

Chapter 14

Treacherous Heart

Chapter 14

She's fine

Trigger warning strong words and self-harm. Read at your own risk.

Ilang araw na rin nung muli kong makita at makausap si Aria, I'm still processing what happened these passed few days. My friends tried talking to me kahit si Kali ay iniiwasan ko. Hindi ko alam paano sila harapin knowing that I'm lost. Questioning my existence and my parents, of what really happened to my family.

Na akala kong masayang pamilya, may tinatago pa palang karumihan, na akala ko'y perpekto. Wala akong ibang ginawa kundi ikulong ang sarili sa madilim na silid. Aunt May keeps bringing foods pero hindi ko magawang kainin o galawin man lang.

Most of summer days got wasted and I'm still wasting it. Ilang beses na akong napapaglitan ni aunt May sa tuwing nakikita niyang pagkain na hindi naman nagagalaw. Wala akong ibang ginawa kundi magmukmok at umiyak.

It was supposed to be perfect...

Hatinggabi ngunit heto pa rin ako nakatulala sa napakaliwanag na buwan. Pakiramdam ko'y lalo lang ako nalulunod sa mga iniisip. Mga katanungang walang nakakasagot.

I was in the middle of my thoughts when my door opened at marahas na lumapit saakin si tita Liza. Hawak hawak niya ang panga ko at ramdam ko matutulis niyang kuko na paonti onting akong nasusugatan.

“Napaka wala mong kwenta! Dito ka ba magaling?! Pareho lang kayo ng nanay mo! Napakagaling umarte!"

Tahimik ko syang tinitigan, walang luha ang tumulo kundi galit, inis at pagkapuot lang ang naroon sa oras na iyon.

“Hindi naman malandi tulad mo" I said with a smirk . Mas lalo lamang niya into kinagalit at walang sabing sinampal ako.

“Tapos na po ba kayo?Meron pa pong kaliwa" Sagot ko rito at pinakita sakanya ang kaliwang pisnge naghihintay ng sampal.

“Ma! Ano ba! Halika na ho" It was Aria, she's not even looking at me. I couldn't help but cry at the sight of her.

“Wala na rin pala ang May! Hindi ka na rin babalikan nun! Kaya wag ka ng umasa pa"

And after that they leave my room like nothing happened, I could hear them laughing.

Kinaumagahan ay lumabas ako ng kwarto to check aunt May whereabouts. Pero nakita ko ang cellphone ko, it was broken.

Lumabas ako ng bahay wala na akong paki what I look like. Malamig na simoy ng hangin ang syang yumakap saakin, as if it was telling me I going to be alright.

“Aice!" My lips parted seeing the man I long for. I could feel my knees getting weak. I tried to walk faster pinilit kong lumayo, pero nagawa niyang hulihin ang kamay ko.

“Aice...look at me"  He voice broke, and I can feel his hands trembling. Wala akong ibang nagawa kundi ang yumuko sa harap niya. Ayokong makita niya ako sa lagay na to.

“Damn..look at me. Halos patayin moko sa pagaalala Aice. Please I beg you, tell me what do you feel" He voice was pleading . He hold me as if I was a freaking  glass his afraid of breaking it.

“Aice..." His voice, his whole being was like a home calling for me to come home.

Walang sabing ikunolong niya ako sakanyang bisig, he's crying . I was stunned, not knowing what to do dahil kahit sarili ko'y hindi ko alam paano patatahanin. All I can do was to  call his name.

“Kali, nahihirapan ako"

“Pwede kang sumandal saakin, kung kailangan mo ng maiiyakan andito ako. Andito ako Aice"

After that ay sinama niya ako pauwi sakanila. Her sister was there gulat pa nga ito ng makita ako.

“Ate, ang laki ng ikinapayat mo. Kaya kumain ka ng kumain ha, pasensya ka narin kung yan lang afford namin" Karina, habang pinalalagyan ako ng ulam sa pinggan. She was all smile. What I like about her is that she never bothered asking what happened to me, instead she talked about funny stories nung bata pa sila.

“Pasensya ka na dyan sa kapatid ko, madaldal lang talaga"

“Naku, salamat sainyo ha. Ngayon lang ako ulit nakapag-umagahan"

“Mabuti pa kuya, dumito nalang muna si ate."

Natigil ako sa pagkain ng marinig ang sinabi ni Karaina. Napatanga nalang ako sakanya.

“Its okay, Aice ? Kahit ang totoo ay gusto kong dito ka na muna"

“Hindi ba ako nakakaabala?"

“Naku ate! Hindi tsaka ituring mo narin tong bahay mo"

After we ate our breakfast ay nauna nang umalis si Kali dahil may trabaho na ito. Naiwan naman akong kasama si Karina.

I locked myself inside of the bathroom hindi man ito kasinglawak ng banyo sa bahay ay nagawa ko pa rin maupo at tumalala sa kawalan. There's a mirror at kita ko mula roon ang sariling katawan at tama nga sila ang laki ng ikinapayat ko.

“Malandi ang nanay mo!"

“Katulad ka rin naman ng nanay mo!"

“Mga mang-aagaw!"

Sa bawat buhos ng tubig ay lalo lang akong nilulunod nito sa sariling inisip. Aria's word was like a dagger  na nag-uukit sa isip ko at puso.

Hinahabol ko na rin ang sariling hininga, hirap na hirap akong pigilan ang paghiyaw at hagulgol. Ilang beses ko naring pinalo at sinuntok ang dibdib dahil sa sobrang sakit.

Sinabutan ko na rin ang sarili sa galit and there a shiny blade saying hello and how sharp it is. Dahan dahan ko itong inabot, ny hands were trembling in fear ng mahawakan ko na to.

I bit my lip feeling all the pain. I saw blood coming out from my thighs, tumigil lang ako ng kumakatok na sa pinto si Karina.

“Ate? Ayos ka lang ba dyan?"

“Ha? Oo, patapos na ako dito. Anong gusto mong kainin?"

“Popcorn ate! Manunuod tayo ng movie"

Isang malawak na ngiti ang binungad ko kay Karina na naghihintay saakin.

I'm fine