Sarada'dan
Babam çoktan Yedinci'ye rapor verme bahanesiyle evden çıkmıştı.
Annemle salonda oturmuş,öylece susuyorduk.Fakat ben bu sessizlikten hiç hoşlanmıyordum.Ölüm sessizliğiydi çünkü bu.
"Sarada-"
"Biliyorum anne.O hep böyleydi değil mi?Hepsini anlattın bana,her bir kelimesine hakimim anlattıklarının.
Ama kelimelerle anlatamayacağın şeyler vardır ya,duygular..İşte onlara hakim değilim ben..."
Gözlerim dolmuştu.Fakat yanaklarımda ve göz çevremde ıslaklıktan daha farklı olarak ağrı da seziyordum.Ellerimi şakaklarima götürüp ağrıyı dindirmeye çalıştım.
"Sarada,gözlerin..."dedi annem.
Hemen yerimden fırlayıp en yakın aynaya gittim.
Gözlerime baktığımda Sharinganımın uyandığını fark ettim.
Nefretin somutlaşmış,kan rengine bürünmüş haliydi bu göz.Ve artık ona sahiptim.
Bir süre anneme baktım.
O da bana bakıyordu.
Ama bakışlarında gurur mu vardı yoksa acıma duygusu mu çözemedim...
Artık iyi ve kötüyü ayırt edemiyorum amca,lütfen bana yardım et...
♚
♚
♚
♚
Sasuke'den
Yarattığım o gergin ortamdan ayrılmak için Hokage binasına doğru yürümeye başladım.
Evet belki her şey plana uygun gidiyordu ama,uygun olmayan tek şey plandı.
Kapıyı çalıp içeri girdim ve neredeyse temizlemek üzere olduğumuz ōtsotsukiler hakkında edindiğim bilgileri rapor ettim.
Her zamankinin aksine Naruto'nun masasında hiç kağıt yoktu.
Bunu fırsat bilip biraz konuşmak iyi gelir diye düşündüm.
"Naruto"
"Yine ne yaptın dattebayo?"
"Ben,Sarada'yı üzdüm ve Sakura'nın nefretini kazandım.Yine."
Bunu söylerken yüzüne bakmak yerine yer döşemeleriyle bağ kurmayı tercih ettim.
"Sasuke,bak dostum.Babalık görevini fazla yerine getiriyorsun,lütfen biraz mesafeli ol ailene karşı."
"Of Naruto..."
"Seni anlamıyorum Sasuke.Önce insanları üzüyorsun,sonra gelip bunları bana anlatıyorsun.Seni dinleyeceğimin garantisini sana veren ne peki?"
"Üzgünüm.Bir daha olmayacak."dedim ve odadan çıkıp Hokage heykellerinin üzerinden Konoha'yı izlemeye başladım.
Gerçekten,oturup ciddi ciddi benimle dertleşeceğini mi sanmıştım...Onun zaten küçüklükten beri sayıkladığı Hokagelikle ciddi dertleri vardı,bir de benimkileri mi dinleyecekti ki?
Aptaldım.Fazlasıyla.
Ama Naruto'yu kıskanmıyor değildim...
Onunla dertleşecek bir sürü dostu vardı,
Ailesi o eve gelmediği zamanlar bile ona kızmıyorlardı,buna bizzat şahit olmuştum.
Ama en önemlisi o yalnızken bile yalnız değildi.Onun içinde dokuz kuyruklu vardı.
Bugüne kadar her şeyi içinde tek başına yaşıyan ben,nasıl olurdu da onu kıskanmazdı ki?
"Baba."
Vücudumun her bir hücresi tek tek gerilmişti.
Ona bakmaktan,tekrar aynı sahneyi hatırlamaktan korkuyordum.
Fakat Sarada sanki hiç bir şey olmamış gibi yavaş adımlarla gelip yanıma oturdu.
"Eğer bana sharinganımı nasıl kullanacağımı öğretirsen seni affedebilirim."dedi güçsüz bir sesle.Fakat benim sesim ondan daha güçsüzdü.
"Sarada... Teşekkür ederim ve....Özür dilerim.Biliyorum hiç bir şeyi değiştirmeyecek ama....Baştan başlayamaz mıyız?"
Gözlerine baktım.Her şeye rağmen gözleriyle gülebiliyordu.O kesinlikle bana çekmemişti.
Gözlüklerini düzeltip kollarını belime sardı.İlk başta beklemediğim bu tepki yüzünden afallasam da bende ona kolumu sardım ve bir süre öylece durduk.Ağladığını göz yaşlarından falan değil, sarılışından anlıyordum...
Sanırım şimdi gerçekten bir kızın oldu Sasuke.Daha önce sadece genlerini taşıyan bi' çocuktu.
________
Animede ki açığı fanficlerle kapatmaya çalışıyorum.
Ha bu arada bölümde çok fazla olay var,
Saradanın sharingan uyandırması gibi.
Bunlar geçiş bölümleri olduğu için herşey cabuk gelişecek.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Vâris
Fiksi Penggemar[mitsusara] Uchiha Sarada,babasından ona miras kalan gözlerle dünyayı değiştirecekti. Fakat değişen tek şey dünya olmadı...
