Flee To DEATH

Escape 22

Zenon

I even looked intently at this house to see if the light I could see in it was real. Sa tingin ko nga ay may tao sa loob nito. Maaaring hindi sila napuntahan ng mga zombie rito dahil liblib na ang lugar na ito.

My eyes widened slightly when I saw someone peeking out the window and he closed it completely so that the light could no longer be seen.

"Did you see that?" Habang hawak hawak ang braso nang tinanong ko ito. She nodded quietly and barely at me. She also seemed surprised at what she saw.

There is someone.

"What if humingi tayo ng tulong o kaya naman kahit humingi lang tayo ng kahit anong medisina para kay Thorn."  Pinagmasdan ko siya. I can see in her eyes the concern and seriousness we need to do this thing.

I sighed before looking at her again then speak. "That sounds good. Sa ngayon ay wala rin tayong maaasahan since mahina ang pwersa natin ngayon. It's either isusugal natin ang kaligtasan natin or ang buhay ni Thorn."

Napahinga siya ng malalim bago tumango. Sa panahon ngayon ay napakahirap mag desisyon hindi mo malaman kung tama nga ba ang bawat desisyon na ginagawa mo.

We approached its gate even though we were nervous we rang the small doorbell under the small light glued to its wall.

Noong una ay parang wala lamang ngunit inulit namin ito sa pangalawang beses dahilan upang makita namin ang pagbukas ng pinto sa loob nito ang isang matipunong lalaki na nakasuot ng puting polo at itim na slacks.

Kumbaga nakasuot ito ng pormal na kasuotan samantalang kami ay mukhang mga gumapang sa lupa dahil sa dungis ng aming mga kasuotan.

Third Person

The couple is eating dinner quietly and there seems to be no trouble around them. Dahan dahan kumakain at malumanay lamang kanilang paguusap na pawang mga normal na mag asawa lamang.

Habang kumakain ay nakaramdam ng presensya ang asawa nitong babae sa labas ng kanilang tahanan. Bahagya itong napangisi at tumingin sa kanyang asawa.

"Dear, it looks like someone is outside. Do you want us to let them in?" Nilunok muna nito ang kanyang kinakain bago tumingin sa asawa nito at ngumiti ng napakalaki.

"Why not? Tignan mo muna sa bintana kung mga tao nga talaga at nangangailangan sila ng tulong."  Inubos nila ang pagkain bago tumayo ang asawa nitong babae at sinilip ang nasa labas.

After she made sure the people outside needed help she approached her husband and hugged him.

"Looks like we're lucky, dear."

Mahinang tunog ng doorbell ang kanilang narinig dahilan upang mas mapalaki pa ang ngisi ng mag asawa.

"Ikaw na ang makipag usap." Malaking ngiti nitong usal sa kanyang asawa. Kasabay na rin ng pagtayo ng asawa nito at paghalik sa kanyang noo. Kinuha nito
ang kanyang jacket at isinuot bago lumabas ng pinto.

Tabitha and Zenon saw the man come out the door and slowly walk towards their whereabouts. The air was just cold and quiet. Every step they could feel the heavy presence of the man as he stared at them.

Nang makarating ang lalaki sa kanilang harapan at pinag buksan ng gate ay malaki ang ngiti ang sinalubong nito sa kanila. "Yes?."

Kinakabahan man ngunit naglakas loob si Zenon na manguna sa pakikipag usap rito para na rin sa kanyang kaibigan na si Thorn.

"Uhmm... Can we ask for medicine and treatment for the wound? We will only use it on our injured friend."  Deretsong usal ni Zenon rito.

Bahagyang napahalakhak ang lalaki sa isipan nito at hindi pianahalatang masaya itong malaman mula sa kanila. Bagkus ipinakita nitong naaawa ito sa kanila.

"Can I see your wounded friend?"  Tumaas ang kilay ni Tabitha sa tinugon nito kaya wala man respeto ang pag sagot nito ay hindi niya na inisip pa.

"And why do we have to show you our friend? Huh."

Instead of showing laughter the man calmed himself slightly and formally introduced himself.

"I'm sorry for suddenly speaking without even introducing myself. I hope you will forgive me. By the way, I am Dr. Grayson Leodegar from the most famous hospital in our country, Saint Martin College Hospital."

Natigilan si Tabitha sa kanyang mga narinig at tila ba nagningning ang kanyang mga mata ng malaman ang mga impormasyon na ito mula sa Doktor. Bahagyang yumuko si Tabitha rito.

"Please be patient with what I did earlier, Doctor. I was just worried for my friend and I didn't notice the attitude I showed you."

Napangiti si Zenon sa paghingi ng tawad ng kanyang kapatid. Bibihira lamang niya ito mapansin sa kanyang kapatid at nakakatuwang masaksihan ang bagay na ito.

"That's nothing. Where is your friend and I will treat the wound. You'd better stay at our home first and it looks like you don't have a place to stay right now."

Tumango tango ang magkapatid at ipinakita ang daan patungo sa kanilang sinasakyan kanina. Hindi man sila sigurado sa kanilang kasama ngunit para na rin ito sa kanilang kaibigan.

Habang naglalakad ay nadadama ng doktor ang kasiyahan ng magkapatid at pati na rin siya hindi dahil makakatulong siya ngunit sa hindi malamang dahilan.

Tila ba'y may sopresa o may magagandang mangayayri pagkatapis niya tulungan ang mga batang ito. Tahimik lamang silang naglalakad. No one speaks and only the cold wind makes noise here.

"Uhm... Doctor..."  Itinagilid ng Doktor ang kanyang ulo upang makaharap ang lalaki sa magkapatid.

"Ye?"

"Do you have anyone in your home besides you?"

Ngumiti ang Doktor dito at may maipagmamalaking tumango sa mga ito.

"Yes, my beautiful wife. Let's hurry because she is waiting for my return."

Dinaliam ng nila ang kanilang paglalakad papunta sa kanilang sinakyan kanina.

Sa kabilang banda naman. Mula sa malayo nakita ni Azalea ang kanyang mga kaibigan at tila ba'y may kasamang hindi nila kilala.

Mukhang nakahingi sila ng tulong sa ibang tao

That's what went through her mind. Tinignan niya si Thorn na tahimik na natutulog. It didn't stop him from sleeping because he was tired from the events before. They have barely eaten and slept.

Napabuntong hininga si Azalea bago lumabas sa kanilang sasakyan. Nang maaninag na siya nila Tabitha at Zenon ay kumaway siya rito.

"Our friend is in the car resting. Doctor." Nagtataka man si Azalea ay nanahimik lamang ito at pinagmasdan ang kaibigan na binuksan ang pinto sa kabila ng sasakyan kung nasaan natutulog si Thorn.

Lumapit ang Doktor dito at tinignan ang kanilang kaibigan. Laking gulat ng Doktor ng makilala nito ang nakahiga at sugatan nilang kaibigan. Hindi man sinasadya ay napalakas ang pag usal nito sa pangalan nito.

"Ave..rill...."