ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Με την πρώτη ματιά

Η πόρτα της σουίτας του εικοστού πρώτου ορόφου άνοιξε και ο μελαχρινός άντρας που κρατούσε τη Σαμπρίνα την άφησε απαλά στο κρεβάτι του. Τα μακριά πόδια της φανερώθηκαν και εκείνος κούνησε το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά να διώξει την περιέργειά του σκεπάζοντάς τη με το αφράτο κάλυμμα, σεβόμενος την κατάσταση της γυναίκας που την πήρε στα δυο του χέρια προτού αυτή καταρρεύσει.

Παραμέρισε τα μαύρα μαλλιά της που κάλυπταν το πρόσωπό της και χάθηκε στη μορφή της. Ήταν αληθινή άραγε; Μπορούσε ο Θεός να αποτυπώσει τόση ομορφιά σε έναν μόνο άνθρωπο;

Τα κλειστά, σχιστά μάτια, τα χείλη και το απαλό δέρμα της. Δε χρειάστηκε να το αγγίξει περισσότερο, δε θα το έκανε ποτέ και ενώ δεν είχε τις αισθήσεις της. «Καλύτερα να πάει στο ιατρείο του ξενοδοχείου», άκουσε τον βοηθό του και γύρισε για να τον αντιμετωπίσει.

Βγήκε από το δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα πίσω του, έβγαλε το σακάκι του και βύθισε τα χέρια του στις τσέπες του με το βλέμμα του χαμένο στη θέα του νυχτερινού Λας Βέγκας. «Θα μείνει εδώ που είναι, Ντάνιελ. Εσύ πήγαινε να φέρεις τον γιατρό» τον διέταξε, και ο ξανθός άντρας έσπρωξε τα γυαλιά στη μύτη του σφίγγοντας τα δόντια του αφού αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να κάνει κακό στην εικόνα του αφεντικού του που έδειχνε μαγεμένος.

«Όπως επιθυμείτε», απάντησε τελικά ο Ντάνιελ και έφυγε για να πραγματοποιήσει την εντολή του, με τον άντρα να καλεί στη ρεσεψιόν και να ζητάει συγγνώμη που δε θα παραστεί στο μεγάλο ποντάρισμα, με αποτέλεσμα να του στείλουν το δείπνο στη σουίτα του.

Όποια κι αν ήταν αυτή η γυναίκα, μια εξήγηση για το πώς βρέθηκε στο δωμάτιό του και μια βοήθεια τη χρειαζόταν.

Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της κουνώντας τα ολόγυρά της για να διαπιστώσει πως βρισκόταν σε ένα μεγάλο, πολυτελές δωμάτιο με ολόχρυσες κουρτίνες και βαριά έπιπλα να το κοσμούν, και έκανε να σηκωθεί βιαστικά για να προλάβει την αποστολή της.

«Δεν το πιστεύω», ψέλλισε καθώς έκανε να πατήσει το πέδιλό της στο πάτωμα, και ζαλίστηκε ξανά, πέφτοντας πίσω στο θεόρατο κρεβάτι.

«Είσαι καλά;» 

Άκουσε μια βραχνή, μπάσα φωνή και η μορφή του στάθηκε μπροστά της. Αν πριν προσπάθησε να μη δει τον θησαυρό της, τώρα ήταν όλος μπροστά στα μάτια του καλυμμένος από ένα λεπτό, σατέν ύφασμα και, παίρνοντας το διαπεραστικό βλέμμα του από το κορμί της, το έστρεψε στο πράσινο δικό της τείνοντάς της το χέρι του μ' ένα αχνό χαμόγελο να στολίζει τα λεπτά μα καλοσχηματισμένα χείλη του, και τότε η κοπέλα συμμάζεψε τον εαυτό της και κοίταξε καλύτερα τον νεαρό άντρα απέναντί της που δεν ήταν άλλος από τον στόχο της, τον πιο πλούσιο άντρα της αποψινής μάζωξης στο καζίνο, τον Αντόνιο Μορέλι, με τα έντονα και διαπεραστικά μάτια που συνάντησε για πρώτη φορά μέσω μιας εφημερίδας. Μα πόσο τυχερή βρέθηκε μες στην κακοτυχία της που την ήθελε να χάνει τις αισθήσεις της για να καταλήξει τόσο εύκολα στην αγκαλιά του!