ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Βουτιά στο παρελθόν

«Δε θα απαντούσα ποτέ σε μια πόρνη για τα σχέδιά μου, Σαμπρίνα», της είπε κοιτώντας την αυστηρά, «Εσύ επέλεξες τον ρόλο σου κι εγώ απλώς ακολουθώ τις επιθυμίες σου», συνέχισε με το βλέμμα του να γυρνά στο αντικείμενο μπροστά του.

«Μα αυτή είναι η μοναδική μου επιθυμία, θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει με τον πατέρα του. Του το χρωστάω...» του είπε με τα δάκρυά της να κάνουν την εμφάνισή τους, μα εκείνος δεν την κοίταξε ούτε της απάντησε.

Από την αρχή ήταν ξεκάθαρος μαζί της, στο μόνο που δεν μπορούσε να απαντήσει ήταν στον λόγο που αυτός και ο Άντονι έφτασαν στο σημείο να μισούν ο ένας τον άλλον. Δεν της ζήτησε τίποτα παραπάνω απ' ό,τι ποθούσε και κατ' επέκταση κι ο ίδιος. Ήταν μια υπέροχη γυναίκα αλλά ο χαρακτήρας της ήταν ευάλωτος αφού από τη μία απολάμβανε κάθε στιγμή μαζί του και από την άλλη ζητούσε εξηγήσεις που δεν ήταν έτοιμος να της τις δώσει. Τελικά κάθε γυναίκα που έπεφτε στα χέρια του Μορέλι γινόταν απρόβλεπτη και αλλοπρόσαλλη.

«Πολύ καλά λοιπόν, μην απαντάς, αλλά να ξέρεις πως εγώ δε θα έρθω μαζί σου στον γιατρό και θα κάνω ό,τι γουστάρω με την εγκυμοσύνη μου», του άρπαξε το πακέτο με τα τσιγάρα και τον αναπτήρα του και άρχισε να ανεβαίνει τρέχοντας την εσωτερική σκάλα, με τα δάχτυλά της να σκουπίζουν τα μάτια της που τώρα είχαν πλημμυρίσει στα δάκρυά της.

Ο Κένζο σηκώθηκε και περπάτησε γρήγορα και νευρικά πίσω της, την έπιασε στην αγκαλιά του και ανέβηκε επάνω μαζί της ξαπλώνοντάς τη στο κρεβάτι.

«Πες μου Σαμπρίνα, νομίζεις πως μπορείς να παίζεις μαζί μου;» τη ρώτησε κοιτώντας τη σταθερά στα μάτια γονατίζοντας ανάμεσα από τα πόδια της, κι εκείνη κούνησε γρήγορα δεξιά κι αριστερά το κεφάλι της.

«Όχι... Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο», του είπε, και ήταν η αλήθεια. Δεν έπαιζε μαζί του, με τον εαυτό της έπαιζε, τον εαυτό της είχε ισοπεδώσει.

«Τότε τι θες να καταφέρεις με τα καμώματά σου;» τη ρώτησε ενώ την έπιασε από τον σβέρκο, για να τη φέρει πιο κοντά του.

«Θέλω να επιλέξω εγώ για το παιδί μου και όχι εσύ», παραδέχτηκε με τα μάτια της να πέφτουν στο κρεβάτι, αφού δεν άντεχε να χάνεται άλλο μες στα δικά του που τη βύθιζαν στο σκότος τους.

Ο Κένζο της γύρισε και πάλι το κεφάλι αναγκάζοντάς τη να τον κοιτάξει. «Ηρέμησε Σαμπρίνα, γιατί προτρέχεις;» τη ρώτησε χαλαρώνοντας το σώμα του και φίλησε τα χείλη της. Αυτή η γυναίκα τον τραβούσε σαν μαγνήτης, είχε κολλήσει επάνω της και δεν μπορούσε να απομακρυνθεί.